Το φιάσκο με τις μάσκες ή πώς δεν πρέπει να δίνεται η μάχη κατά της πανδημίας

Η έναρξη της σχολικής χρονιάς έπρεπε να είχε στείλει το μήνυμα ότι μπορούμε να ανοίξουμε τα σχολεία με ασφάλεια, ώστε να δείξουμε ότι μπορούμε να παλεύουμε ενάντια στην πανδημία χωρίς να ακυρώνουμε ζωτικές κοινωνικές δραστηριότητες.

Αντί, γι’ αυτό η φετινή χρονιά ξεκίνησε με ένα φιάσκο.

Το φιάσκο με τις μάσκες.

Πολλά παιδιά έλαβαν μάσκες που ήταν πολύ μεγάλες  και κατά συνέπεια άχρηστες.

Στη διαδρομή αποδείχτηκε ότι υπάρχει εξήγηση για αυτό.

Όταν δόθηκαν οι προδιαγραφές για αυτές τις μάσκες, δεν διευκρινίστηκε ότι το μέγεθος του υφάσματος ήταν το μέγεθος πριν από τη συρραφή και όχι το τελικό μέγεθος.

Δηλαδή, όλο το καλοκαίρι συζητάμε να ανοίξουν τα σχολεία, γιατί είναι τεράστια κοινωνική καταστροφή να υπάρξει χαμένη σχολική χρονιά.

Ταυτόχρονα, όλο το καλοκαίρι συζητάμε για το πώς θα ανοίξουν τα σχολεία με ασφάλεια, ώστε να αποφύγουμε αυξημένη διασπορά του ιού και να κινδυνεύσουν οι ευπαθείς συνάνθρωποί μας.

Και είχαμε καταλήξει ότι το κλειδί είναι η μάσκα.

Και δώσαμε και μάχη για να στηρίξουμε τη χρήση της μάσκα ενάντια σε όλους τους «ψεκασμένους» και τους “covidiots” που έκαναν πόλεμο στη μάσκα.

Και είπαμε κιόλας ότι επειδή θα είναι υποχρεωτική η μάσκα, θα πρέπει να την παρέχει η Πολιτεία, γιατί τα μέσα προστασίας δεν είναι «ατομική ευθύνη».

Και γι’ αυτό ξεκίνησε μια προσπάθεια  να παραχθούν μεγάλες ποσότητες από μάσκες με τις σωστές προδιαγραφές.

Και καταλήγουμε στο ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν μπόρεσαν να κάνουν το απλούστατο πράγμα που είναι να περιγράψουν ακριβώς τι είδους μάσκες χρειαζόμαστε;  Στο ότι δεν μπορούσαν να διευκρινίσουν ποιο είναι το αρχικός μέγεθος του υφάσματος και ποιο το μέγεθος μετά τη συρραφή; Είναι δυνατόν;

Να δεχτώ ότι μια κυβέρνηση δεν μπορεί ούτε τον ιό να εξαφανίσει ούτε να πάρει μέτρα που θα προσφέρουν απόλυτη προστασία. Αυτό θα ήταν αδύνατο.

Αλλά εκεί που μπορεί να γίνει κάτι, πρέπει να γίνεται σωστά.

Δεν είναι δυνατόν να μην μπορούν να περιγραφούν ακριβώς οι προδιαγραφές μιας μάσκας.

Και δεν είναι δυνατό αντί να μιλάμε για το πόσο καλά πήγε η εφαρμογή του μέτρου με τις μάσκες, να γίνεται ένα ατέλειωτο τρολάρισμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τις τεράστιες μάχες.

Και το πρόβλημα δεν είναι οι μάσκες. Φαντάζομαι ότι το πρόβλημα θα λυθεί γρήγορα.

Το πρόβλημα είναι το μήνυμα που δίνεται στην κοινωνία.

Γιατί όταν το κράτος ζητάει από την κοινωνία να αλλάξει ριζικά τον τρόπο ζωής της, να δεχτεί περιορισμούς, να υποστεί ένα πραγματικό κοινωνικό κόστος από τα μέτρα για την πανδημία, να συμμορφωθεί με πράγματα που κανονικά δεν θα έκανε, τότε θα πρέπει και το κράτος να δείχνει σοβαρότητα.

Και στην υπόθεση με τις μάσκες μόνο σοβαρότητα δεν επιδείχθηκε.

Και ας μη πει κανείς ότι «σιγά, τι έγινε».

Γιατί από τέτοια φαινομενικά μικρά ατοπήματα αρχίζει η κοινωνία να αμφισβητεί ότι υπάρχει σχέδιο και σοβαρότητα.

Γιατί πάνω σε τέτοια ατοπήματα θα πατήσουν οι «αρνητές» για να σπείρουν τις δικές τους «θεωρίες συνωμοσίας».

Γιατί τέτοιες καταστάσεις απλώς αυξάνουν το φόβο, που είναι και ο χειρότερος οδηγός.

Η κοινωνία δεν περιμένει θαύματα  από την κυβέρνηση σε σχέση με την πανδημία.

Σοβαρότητα περιμένει και κυρίως όχι τέτοια φιάσκα.