«Δεν έχω ελπίδα πια»: Το δράμα συνεχίζεται μια εβδομάδα μετά τη φωτιά στη Μόρια

Μία εβδομάδα μετά τη φωτιά που κατέστρεψε το Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης προσφύγων και μεταναστών της Μόριας, το δράμα των προσφύγων συνεχίζεται στη Λέσβο.

Οι αιτούντες άσυλο μένουν στους δρόμους και χωράφια, υποφέροντας από έλλειψη τροφής, νερού και καθαριότητας. Οι περισσότεροι φοβούνται να μπουν στη νέα δομή στο Καρά Τεπέ, καθώς θεωρούν ότι η δομή αυτή θα είναι η νέα τους φυλακή.

Μέσα από τη συνολική τραγωδία που εκτυλίσσεται στη Λέσβο, με την Ευρώπη να μένει κατά κύριο λόγο απαθή, αναδεικνύονται ανθρώπινες ιστορίες. Μια 29χρονη Αφγανή, έγκυος στον 8ο μήνα, μίλησε στο πρακτορείο ειδήσεων Al Jazeera, καταθέτοντας την προσωπική της εμπειρία από την κόλαση που έζησε τις τελευταίες ημέρες.

«Γιατί πρέπει να ζούμε έτσι;»

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, η Χομάιρα Σάκχα διέμενε στο ΚΥΤ της Μόριας για περισσότερο από έναν χρόνο.

Στην αρχή, λόγω του υπερπληθυσμού, η Σάκχα και ο σύζυγός της ήταν εντελώς άστεγοι. Κατάφεραν να ράψουν ένα αυτοσχέδιο αντίσκηνο από διάφορα υλικά τα οποία βρήκαν πεταμένα στο χώρο. Τον τελευταίο μήνα η Σάκχα μεταφέρθηκε σε κοντέινερ, λόγω της προχωρημένης εγκυμοσύνης της.

Την περασμένη Τετάρτη αντελήφθη την πυρκαγιά λίγο αφότου ξέσπασε, γύρω στα μεσάνυχτα. Ξύπνησε αμέσως τον άντρα της και, αφού άρπαξαν κάποια προσωπικά τους αντικείμενα, έγγραφα κ.λπ., άρχισαν να τρέχουν για να σωθούν.

Πιασμένη από το χέρι του συζύγου της, η Σάκχα πάσχιζε να απομακρυνθεί όσο πιο γρήγορα γινόταν. Κάποια στιγμή, όπως λέει, ένιωσε κάτι σαν έκρηξη, πιθανώς από την ανατίναξη κάποιας φιάλης υγραερίου ή κάτι παρόμοιο.

Το βράδυ της πυρκαγιάς η Σάκχα περπάτησε επί δύο ώρες. Μαζί με τον άντρα της διέσχισαν ολόκληρη τη λοφώδη έκταση ανάμεσα στη Μόρια και τον χώρο στάθμευσης του σούπερ μάρκετ Lidl, όπου και σταμάτησαν προσωρινά. Κάποιος τους έδωσε κουβέρτες και κοιμήθηκαν επί τόπου.

Στο ίδιο σημείο, κάτω από τις τέντες που κανονικά σκιάζουν τα αυτοκίνητα των πελατών, η δημοσιογράφος του Al Jazeera συνάντησε την Χομάιρα Σάκχα, επτά ημέρες μετά την πυρπόληση της Μόριας. Η Αφγανή ήταν πεινασμένη και αφυδατωμένη.

«Γιατί στον αναπτυγμένο κόσμο εμείς πρέπει να ζούμε έτσι; Πού είναι ο ΟΗΕ; Γιατί δεν νοιάζονται για μας;» αναρωτιέται η Σάκχα. Και προσθέτει ότι «έχουμε βαρεθεί πια την καταπίεση. Θέλουμε την ελευθερία μας».

«Εδώ δεν είμαι ασφαλής. Ούτε στη Μόρια ήμουν ασφαλής. Και στο καινούργιο κέντρο που θέλουν να μας πάνε, ούτε κι εκεί θα είμαι ασφαλής. Με απλά λόγια, δεν θέλουμε να πάμε στον νέο καταυλισμό. Διαμαρτυρόμαστε και μας λένε ‘άγριους’ και ‘βάρβαρους’. Αλλά εμείς απλώς δεν θέλουμε να ζήσουμε σε έναν κλειστό καταυλισμό».

«Δεν έχω ελπίδα πια για τον εαυτό μου ή για το μωρό μου»

Η Χομάιρα Σάκχα, παρά την ευάλωτη κατάστασή της, έλαβε μέρος στις διαδηλώσεις του προηγούμενου Σαββάτου. Μόλις τα ΜΑΤ έκαναν χρήση δακρυγόνων για να απωθήσουν τους διαδηλωτές, εκείνη άρχισε να τρέχει, ουρλιάζοντας -όπως και πάρα πολλοί άλλοι γύρω της. Προσπαθούσαν να μη χάσουν τα παιδιά τους μέσα στην ταραχή και τα χημικά που τους έπνιγαν.

«Νόμιζα ότι είχε έρθει το τέλος μου» λέει η Σάκχα, αναφέροντας επίσης ότι «εμείς δεν κάναμε τίποτα στους αστυνομικούς. Αυτοί ήρθαν από δύο πλευρές και μετά έγινε χάος».

Η Χομάιρα Σάκχα ολοκληρώνει τις δηλώσεις της λέγοντας ότι «όταν βλέπω παιδιά μέσα σε αυτή την κατάσταση, χάνω κάθε ελπίδα μου για το μέλλον. Δεν έχω τίποτα καλό να περιμένω για τον εαυτό μου ή για το μωρό μου. Θέλω να φύγω από εδω, αλλά δεν έχω τη δύναμη».