Ένα από τα πλέον ακανθώδη ζητήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι αυτό του εύρους του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου.

Ως γνωστόν, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 η Τουρκία έθεσε σταδιακά σε εφαρμογή μια συστηματική πολιτική αμφισβητήσεων και διεκδικήσεων σε βάρος της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας.

Πρωταρχικός στόχος της πολιτικής αυτής είναι η μεταβολή αφενός του εδαφικού status quo και αφετέρου του νομικού καθεστώτος στο θαλάσσιο και τον εναέριο χώρο του Αιγαίου, όπως αυτό πηγάζει από το Διεθνές Δίκαιο και δη το Δίκαιο της Θάλασσας.

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά το εύρος του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου, η πρώτη αμφισβήτηση από τουρκικής πλευράς εκδηλώθηκε το 1975.

Έκτοτε η τουρκική πλευρά δεν έχει παύσει να θέτει υπό αμφισβήτηση το εύρος του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου, προβαίνοντας σε συνεχείς και βίαιες παραβιάσεις αυτού από –συχνότατα οπλισμένα– μαχητικά αεροσκάφη της, και μάλιστα υπεράνω κατοικημένων νησιών, δημιουργώντας κινδύνους και για την Πολιτική Αεροπορία.

Τα όρια της ελληνικής κυριαρχίας στον αέρα

Ως κυρίαρχο κράτος, η Ελλάδα, πριν από πολλές δεκαετίες, καθόρισε στα 10 ν.μ. από τις ακτές της επικράτειας το πλάτος των χωρικών υδάτων της όσον αφορά τα ζητήματα Αεροπορίας και αστυνομεύσεως αυτής.

Δηλαδή, επέλεξε να ασκεί κυριαρχία εντός 10 ν.μ. από τις ακτές της, ενώ στη θάλασσα επέλεξε να ασκεί κυριαρχία μέχρι τα 6 ν.μ.

Ο καθορισμός του εύρους του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου έγινε δυνάμει Προεδρικού Διατάγματος, που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως  στις 18 Σεπτεμβρίου 1931 (ΦΕΚ A 325/1931) και φέρει τις υπογραφές των Αλέξανδρου Ζαΐμη, Προέδρου της Δημοκρατίας, και Α. Ζάννα, υπουργού επί της Αεροπορίας.

Η Τουρκία, από το 1931 και επί σειράν δεκαετιών, δεν υπέβαλε καμία ένσταση ως προς το εύρος του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου, το οποίο αναγνώριζε και σεβόταν πλήρως.

Η αποδοχή αυτή του εύρους  των 10 ν.μ. του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου, χωρίς καμία αμφισβήτηση ή διαμαρτυρία όσον αφορά τη νομική βάση του προαναφερθέντος Προεδρικού Διατάγματος, θεμελιώνει κατά το Διεθνές Δίκαιο σιωπηρή αποδοχή.

Ο τουρκικός ισχυρισμός περί αντιθέσεως του εύρους του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου προς το Διεθνές Δίκαιο είναι αβάσιμος, καθώς η άσκηση κυριαρχίας στον εναέριο χώρο μέχρι τα 10 ν.μ. είναι απολύτως νόμιμη, αφού δεν υπερβαίνει τα 12 ν.μ. που ορίζει το Δίκαιο της Θάλασσας ως ανώτατο όριο του εύρους της αιγιαλίτιδας ζώνης και του εθνικού εναέριου χώρου («ο δικαιούμενος το μείζον, δικαιούται και το έλασσον»).

Πέραν τούτου, η Ελλάδα, τηρώντας τις διεθνείς διαδικασίες, έχει προβεί σε κάθε αναγκαία διεθνή γνωστοποίηση της νομοθεσίας περί του εθνικού εναέριου χώρου της (οι σχετικοί χάρτες που έχουν γνωστοποιηθεί στην CINA – Commission Internationale de Navigation Aérienne, στον ICAO –  International Civil Aviation Organization κ.α. αποτυπώνουν το εξωτερικό όριο του ελληνικού εναέριου χώρου στα 10 ν.μ.).

Headlines