Είναι περίεργο πράγμα οι συμπτώσεις. Ειδικά όταν διαφορετικά γεγονότα συμβαίνουν την ίδια ημέρα, αλλά στο βάθος τους έχουν τέτοιες ομοιότητες που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν μια συμπαντική δύναμη έχει προνοήσει γι’ αυτά.

Μιλώ για την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από τους νεοναζί ρατσιστές της Χρυσής Αυγής, η οποία «γιορτάστηκε» χθες όπως έπρεπε.

Γιορτή δημοκρατίας, γιορτή μνήμης και γιορτή αναθέματος σε όλους εκείνους που ξεχωρίζουν τους ανθρώπους από το χρώμα, την καταγωγή, την ιδεολογική τοποθέτηση.

Αυτή την ημέρα, λοιπόν, όπου χιλιάδες άνθρωποι πήγαν στις πορείες για να τιμήσουν τον Παύλο Φύσσα, μια σύμπτωση έφερε την ανακοίνωση της σπουδαίας αυτής διάκρισης για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Τον δικό μας Γιάννη, αυτόν που μεγάλωσε στις γειτονιές της Αθήνας, αν και καταγόταν από τη Νιγηρία. Τον «φτωχοδιάβολο» που κατάφερε να επιβιώσει σε μια χώρα που κρύβει τον ρατσισμό κάτω από το χαλί.

Την ημέρα, λοιπόν, της θύμησης της δολοφονίας του Φύσσα ο Αντετοκούνμπο ανακηρύχθηκε για δεύτερη φορά σερί καλύτερος παίκτης του NBA.

Για άλλη μια φορά ο άνθρωπος αυτός που τιμά την φανέλα της Εθνικής ομάδας μας, ψηφίστηκε ως ο καλύτερος μπασκετμπολίστας του καλύτερου πρωταθλήματος του κόσμου.

Εχουν γραφτεί τόσα πολλά για τον Γιάννη που μοιάζουν με κοινοτυπίες όσα κι αν γραφτούν.

Μόνο ένα. Ο Αντετοκούνμπο, αλλά και ο αδερφός του ο Θανάσης και όλη η οικογένειά του, έχουν τιμήσει κι έχουν διαφημίσει την Ελλάδα τόσο πολύ όσο λίγοι Ελληνες σ’ αυτόν τον τόπο.

Όχι μόνο με τις αθλητικές του διακρίσεις, αλλά και με τη στάση του απέναντι στη χώρα που μεγάλωσε. Με τη συμπεριφορά του, με την αγάπη που επιδεικνύει κάθε στιγμή για την Ελλάδα, με τον αγώνα που κάνει για να πάψουν πια οι φυλετικές διακρίσεις, για να σβήσει ο ρατσισμός και να μην κυριαρχούν φασιστικές αντιλήψεις.

Την ίδια αυτή ημέρα, στις 18 του Σεπτέμβρη, πράγματι οι ρατσιστές και οι φασίστες γνώρισαν συντριπτική ήττα. Από τη μια οι πολίτες που δεν ξεχνούν τη θυσία του Παύλου Φύσσα και τιμούν τη μνήμη του, στέλνοντας ηχηρό μήνυμα στους φασίστες.

Κι από την άλλη ο Αντετοκούνμπο που μας θυμίζει ότι Ελληνας γίνεσαι. Ότι μπορείς να αγαπάς μια χώρα χωρίς να είναι η καταγωγή σου από αυτήν.

Ότι το χρώμα σου ή η καταγωγή σου ή η διαφορετικότητά σου δεν σε κάνουν λιγότερο άνθρωπο από άλλους.

Ηταν μια ευτυχής συγκυρία να βλέπεις ότι ο κόσμος διατρανώνει τη θέλησή του να μην ξανασυμβούν δολοφονίες όπως του Φύσσα.

Και την ίδια στιγμή να αισθάνεσαι περηφάνεια για ένα δικό σου παιδί, που μεγάλωσε με δυσκολίες στα Σεπόλια και στου Ζωγράφου, να διακρίνεται στη ζωή του και να μην ξεχνά ποτέ την Ελλάδα. Ακόμη κι αν πολλοί δεν του φέρθηκαν καλά. Ακόμη κι αν πολλοί τον αντιμετώπισαν με ρατσιστικό τρόπο.

Δεν είναι όλα ρόδινα φυσικά. Οι ρατσιστές και οι φασίστες στην ελληνική κοινωνία, κι όχι μόνο, δεν εξαφανίζονται με τέτοιες όμορφες ημέρες.

Θέλει καθημερινό αγώνα για να τους διώξεις από τις γειτονιές, από τις οικογένειες, από τις πόλεις και από τη χώρα ολόκληρη.

Δυστυχώς μια ημέρα μετά πέθανε μια σπουδαία γυναίκα. Η Αμερικανίδα δικαστής, Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπουργκ, μια εμβληματική μορφή του αγώνα για την καταπολέμηση κάθε είδους διακρίσεων.

Αυτή η σπουδαία γυναίκα έβαλε ένα λιθαράκι στον αγώνα για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, των γυναικών, για τη δημοκρατία. Για να μπορεί ο κάθε Γιάννης να αντιμετωπίζεται όπως του αξίζει. Για να μπορεί κάθε πολίτης να καταδικάζει τους φασίστες που θέλουν να σπείρουν το μίσος και το δηλητήριο.

Headlines