Πριν από λίγες μέρες βιώσαμε δυστυχώς μια κατάσταση απίστευτης παρακμής του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Γιατί; Γιατί ο Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παύλος Πολάκης  είχε ισχυριστεί για  δημοσιογράφο ότι είναι «διεφθαρμένος λακές» και «ταϊσμένη γραφίδα».

Και ενώ είχε ζητηθεί από την αρμόδια Εισαγγελική αρχή η άρση της ασυλίας του παραπάνω Βουλευτή για να διερευνηθεί αν τελέστηκε το έγκλημα της συκοφαντικής δυσφήμησης (άρθρο 363 ΠΚ), οι βουλευτές απέρριψαν διακομματικά και εντελώς απαράδεκτα (με 84 ψήφους) το σχετικό αίτημα!

Και απορεί κανείς για ποιο λόγο οι βουλευτές του κυβερνητικού κόμματος (της ΝΔ) συνέβαλαν -κυρίως δια της αποχής τους- σε ένα τέτοιο παρακμιακό αποτέλεσμα.

Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μας είπε ότι ήταν μια «αστοχία», αλλά δεν έπεισε κανένα.

Επιπλέον ο Βουλευτής του ΚΙΝΑΛ Κεγκέρογλου ψήφισε παρών, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω τι σημαίνει μια τέτοια ψήφος σε ένα αίτημα για την άρση της βουλευτικής ασυλίας.

Υπό αυτό το πρίσμα στο μέλλον ένας Βουλευτής θα μπορεί εκ του ασφαλούς να συκοφαντεί οποιονδήποτε, χωρίς να φοβάται ότι θα αντιμετωπίσει κάποτε τον ποινικό μηχανισμό της Ελληνικής Πολιτείας!

Υπενθυμίζω επίσης , ότι για τον ίδιο Βουλευτή (:Πολάκη)  δεν είχε αρθεί η ασυλία παλαιότερα- παρότι είχε υποβληθεί το σχετικό αίτημα- , όταν είχε ισχυριστεί για τον Άδωνι Γεωργιάδη «ότι είναι κάτοχος off shore εταιρείας».

Και κατά περίεργο τρόπο όλα αυτά συμβαίνουν «υπό το φως» των αναθεωρημένων συνταγματικών διατάξεων οι οποίες ρυθμίζουν τα σχετικά θέματα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το άρθρο 62 του Συντάγματος ορίζει σχετικά, «ότι η άδεια της Βουλής παρέχεται υποχρεωτικά, εφόσον η αίτηση της Εισαγγελικής αρχής αφορά αδίκημα το οποίο  δεν συνδέεται με την άσκηση των καθηκόντων ή τη δραστηριότητα του βουλευτή».

Επιπλέον το άρθρο 61 του Συντάγματος ορίζει στην παρ. 2 , «ότι ο βουλευτής  διώκεται μόνο για συκοφαντική δυσφήμηση κατά το νόμο, ύστερα από άδεια της Βουλής».

Και το εκρηκτικό ερώτημα το οποίο τίθεται ύστερα από όλα αυτά είναι το ακόλουθο:

Οι εξυβριστικές τοποθετήσεις (όπως η φράση «διεφθαρμένος λακές») είναι αναπόσπαστο στοιχείο της πολιτικής δραστηριότητας ή των καθηκόντων των Βουλευτών;

Η απάντηση είναι προφανώς όχι, γιατί εάν δεχόμασταν κάτι τέτοιο , τότε και ο δημόσιος λόγος θα είχε διαφθαρεί εντελώς και οι Βουλευτές θα διαπαιδαγωγούσαν τους πολίτες με τον πιο αρνητικό τρόπο!

Και όπως έλεγε σε μια εκπληκτική του ομιλία το 1968 -στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας- ο μετέπειτα δολοφονηθείς Ρόμπερτ Κένεντι «τον πολιτισμό μιας χώρας τον καθορίζει αναμφίβολα και το πνευματικό επίπεδο του δημόσιου διαλόγου»  ( «Μ. Sandel, Δικαιοσύνη, Τι είναι το σωστό»).

Ωστόσο, όταν οι Βουλευτές υιοθετούν μια «παρακμιακή γλώσσα» (κατά τη γνώμη μου) , τότε ο πολιτισμός της χώρας εισέρχεται σε μια σκοτεινή περίοδο!

Το συμπέρασμα; Η μη άρση της βουλευτικής ασυλίας στην παραπάνω περίπτωση ήταν μια πολύ «κακή στιγμή» της Ελληνικής Βουλής!

Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ

kalfelis@law.auth.gr

Headlines