#TolislovedMaria. Είναι το hashtag που κάνει συνέχεια την εμφάνισή του στο Twitter. Ημέρα 23 Σεπτεμβρίου. Ημέρα μνήμης, καθώς στις 23 Σεπτεμβρίου του 2012, ο Αποστόλης Γκανάς, έφυγε από τη ζωή, έπειτα από τη μάχη που έδινε με τον καρκίνο.

Το όνομά του στο Twitter ήταν «moloch82» και σχολίαζε διάφορα θέματα μέσα σε αυτά, ενημέρωνε όσους τον έκαναν follow σχετικά με την κατάσταση της υγείας τους.

Το #TolislovedMaria είναι μία κίνηση που έκανε ο ίδιος, για να μπορέσει να φανεί η εκτίμησή του στη σύντροφό του Μαρία, η οποία προφανώς και ήταν δίπλα του σε κάθε δύσκολη στιγμή του.

Μίλαγε πιο αναλυτικά για το τι περνούσε σε θέματα υγείας, στο προσωπικό του ιστολόγιο docamiok.blogspot.gr.

Έτσι κάθε 23η Σεπτεμβρίου #TolislovedMaria το Twitter τιμά τη μνήμη του Τόλη. Αγάπησε πολύ τη Μαρία.

Ο ίδιος μάλιστα είχε συγκινήσει με μια ανάρτηση που είχε κάνει…Περιέγραφε ακριβώς αυτά που σκεφτόταν, χωρίς να κρύβει την όποια αλήθεια του.

«Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να «ζείται» -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω. Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ».

Αναρτήσεις