Αφήστε ήσυχη την ποίηση

Δεν μπορεί να αποφανθεί κανείς τι είναι προτιμότερο, να μετέρχονται οι πολιτικοί στίχους και ποιήματα όταν η περίσταση το καλεί και το δικαιολογεί, ή είναι προτιμότερο ακόμα και μια σχετική συνθήκη  κάνει αναπόφευκτη την προσφυγή σε ένα στίχο ή σε ένα ποίημα η ποίηση να μένει στη γωνιά της, καθώς υπάρχει το ενδεχόμενο η περιβολή τους με μια στιγμιαία λάμψη να τους κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Δεν ξεχνάμε ότι υπήρξαν πολιτικοί μεγάλου μάλιστα διαμετρήματος όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, αλλά και αρκετοί ακόμη πολιτικοί μικρότερου εκτοπίσματος, που έγραψαν συμπαθητικά ως σημαντικά ποιήματα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, αφού θα ήταν αδύνατον να ισχυριστεί κανείς ότι η επίδοσή τους αυτή στάθηκε ευεργετική για την κύρια επαγγελματική τους ιδιότητα – αυτή της πολιτικής.

Ενώ το αντίθετο ακριβώς θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς ότι είναι δυνατόν να ισχυριστεί όταν ακούει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρουσιάζοντας το νέο σήμα του κόμματός του, να το ταυτίζει με έναν στίχο του Τάσου Λειβαδίτη «αυτό το αστέρι είναι για όλους μας». (Παρακαλούμε θερμά, κύριε Τσίπρα, όταν αναφέρετε το όνομα ενός ποιητή να μην περιορίζεστε στο επίθετό του, δηλαδή σκέτο «Λειβαδίτης», αλλά να το λέτε ολόκληρο «Τάσος Λειβαδίτης».) Δεν θα λαϊκίσουμε λέγοντας ότι ανάμεσα στους εκατοντάδες, για να μην πούμε χιλιάδες, που είναι και το ακριβές, εξαίσιους στίχους που έχει γράψει ο Τάσος Λειβαδίτης είναι και ο στίχος «Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει» και δεν αναρωτηθούμε με ποιον τρόπο μοιράστηκαν τον κόσμο με τους άλλους ο ίδιος ο πρόεδρος και τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όσο διάστημα ήταν στην εξουσία και έκαναν ό,τι είναι δυνατόν ώστε ο κόσμος να μην μπορεί να λογαριαστεί ως ιδιοκτησία τους.

Ενας ποιητής ή είναι σεβαστός στο σύνολό του ή στο σύνολό του τον αμφισβητείς. Οταν τον χρησιμοποιείς επιλεκτικά προκειμένου να εξυπηρετήσεις σκοπούς που ο ποιητής δεν τους είχε διανοηθεί, αντί να τον τιμάς όπως φαντάζεσαι, τον προσβάλεις κατάφωρα. Αν υπάρχει κάτι αγεφύρωτο ανάμεσα στην πολιτική και την ποίηση, είναι το γεγονός ότι η πολιτική ως εξουσία αισθάνεται πως κάνει χάρη σε οποιονδήποτε συμβεί να ασχοληθεί μαζί του – δεν εξαιρείται η ποίηση είτε η «τιμή» αυτή εκφράζεται είτε ως μνεία ενός ποιήματος είτε αναφορά του ονόματος ενός ποιητή – σε αντίθεση με την ποίηση ακόμα και στην πιο υψηλόφρονη και υψηλόβαθμη εκδοχή της αισθάνεται να υπηρετεί ταπεινά ακόμη και τον άνθρωπο που δεν θα ενδιαφερθεί ποτέ γι’ αυτή. Μέσα σε έναν κόσμο οι αξίες της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της ισότητας όπως τις επικαλέστηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διαψεύδονται και ποδοπατούνται ανά πάσα στιγμή στη νιοστή χρειάζεται να έχεις μεγάλη άγνοια της ιστορίας για να πιστεύεις πως αρκεί η επαναφορά τους χάρη στον επανασχεδιασμό ενός σήματος – και μάλιστα κόμματος – για να επαναποκτήσουν τη γνησιότητά τους και τη λάμψη τους.