Ενα παράλληλο σύμπαν

Σε ένα παράλληλο σύμπαν υπάρχει ένας τόπος ευλογημένος από την μητέρα Γη και παράγει όλα τα αναγκαία προς επιβίωση αγαθά. Ο άνθρωπος δηλώνει παρουσία και κατακτάει την περιοχή με την έντονη του δραστηριότητα. Είτε για λόγους ευφυίας είτε για άλλους, οι εκτάσεις που μπορούν να αξιοποιηθούν για τις διατροφικές του ανάγκες παραμένουν αρκετές. Με την φροντίδα μάνας προς παιδί οι καλλιεργητές γης αξιοποιούν τα δώρα της περιοχής και δημιουργούν οργανωμένες φυτείες με κάθε λογής αγαθό.

Ο καιρός περνάει και οι εποχές αλλάζουν. Τα δεδομένα διαφοροποιούνται. Ο τόπος δεν φαντάζει πια τόσο ονειρικός για τους κατοίκους του. Λες και το κακό μπήκε μέσα τους, αρχίζουν και αγαπάνε όλο και λιγότερο την εργασία στη γη. Πλέον προσλαμβάνουν άλλους κυρίως από άλλες χώρες να μαζέψουν τους καρπούς της φύσης. Οι καλλιεργητές με χέρια σκληρά σαν από τσιμέντο από τις κακουχίες αλλά ευαίσθητα αρκετά ώστε να είναι φιλικά προς την φύση, επιθυμούν ένα διαφορετικό μέλλον για τα παιδιά τους.

Να σπουδάσουν, να προκόψουν στη μεγάλη πόλη μακριά από την εργασία στη φύση που είναι πολύ σκληρή μεν αλλά δίκαιη δε και σε ανταμείβει πάντα για τους κόπους σου. Οι νέοι λοιπόν σπούδασαν ολοκληρώνοντας το όνειρο των γονιών τους και ίσως και δικό τους. Όμως, στις μεγαλουπόλεις που συνέρρευσαν κατά εκατομμύρια δεν κατάφεραν να βρούνε τη δουλειά για την οποία εκπαιδεύτηκαν, με συνέπεια αρκετοί είτε να αναζητήσουν στο εξωτερικό μια καλύτερη τύχη είτε να επιστρέψουν στη γενέτειρα τους.

Τι απέγιναν λοιπόν οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις που διατηρούν την αγκαλιά τους ανοικτή προς τον άνθρωπο; Συνέχισαν να παράγουν αγαθά όπως τόσα και τόσα χρόνια. Η φύση αγαπάει την ζωή και την υποστηρίζει. Όμως τα αγαθά, δεν σπεύδει να τα συλλέξει ουδείς.

Ο πατέρας έχει τους λόγους του. Είτε από κούραση συσσωρευμένη είτε γιατί δεν το επιθυμεί πλέον. Τα παιδιά διότι έχουν σπουδάσει κάτι άλλο και έχουν αποφασίσει να περιμένουν έως ότου εμφανιστεί η εργασία των ονείρων τους. Οι ξένοι, που δεν έχουν δεύτερες σκέψεις, για πολλά χρόνια φρόντιζαν να κάνουν αυτή τη δουλειά οι ίδιοι χωρίς να περιμένουν τι θα τους φέρει το αύριο.

Απλά ζούσαν στο σήμερα. Σε αυτό το παράλληλο σύμπαν συνέβη κάτι απροσδόκητο. Μια πανδημία, ανάγκασε τους λαούς να ταξιδεύουν όλο και λιγότερο και έτσι οι εργάτες γης από άλλες χώρες δεν κατέστη δυνατό να ταξιδέψουν στα μέρη των καλλιεργητών. Άρα; Οι καρποί έμειναν στα κλωνάρια έως ότου σαπίσουν και πέσουν στη γη.  Ο οποιοσδήποτε θα αναρωτηθεί.

Και πως ζήσανε οι καλλιεργητές και οι οικογένειες τους; Πολύ απλά, ήρθε το καλό κράτος και καθιέρωσε κοινωνικές δομές τέτοιες όπου άνθρωποι με πολύ χαμηλά εισοδήματα θα λαμβάνουν όλα τα απαραίτητα αγαθά προς επιβίωση τους. Αυτά είναι υπέροχα νέα θα αναφωνήσει κάποιος. Ναι είναι. Είναι καλό να σε αγαπάει το κράτος και να σε φροντίζει ειδικά αν είσαι ευπαθής ομάδα πληθυσμού.

Σήμερα, σε αυτό το παράλληλο σύμπαν καταγράφονται πολύ υψηλοί αριθμοί ανεργίας και χιλιάδες ωφελούμενοι από τα προγράμματα επισιτιστικής βοήθειας που αναφέραμε. Χιλιάδες πολίτες αξιοποιούν την καλοσύνη του κράτους που αντίστοιχα εισπράττει αβάσταχτους φόρους από άλλους που εργάζονται όπου βρούνε εργασία -όχι αναλόγως προσόντων και σπουδών τις περισσότερες φορές.

Στο μεταξύ οι καρποί πέφτουν σαν δάκρυα από τα δέντρα. Οι καρποί περιμένουν να έρθει κάποιος να τους βάλει στο τραπέζι του σπιτιού για να ολοκληρώσουν τον κύκλο ζωής τους προσφέροντας ζωή. Τους καρπούς δεν τους ενδιαφέρει αν τους συλλέξει ένας με πτυχίο γεωπόνου, πτυχίο δικηγόρου, γιατρού, μηχανικού. Δεν έχει καμία σημασία αρκεί να μην πάνε χαμένοι.

Στις πλατείες και τις καφετέριες του τόπου που περιγράφουμε οι άνθρωποι είναι χαλαροί, όμορφοι. Δεν έχουν λόγο να μην περιμένουν να βρούνε την δουλειά των ονείρων τους. Έχουν τα βασικά αγαθά και τα έχουν ξεκούραστα.

Είναι υγιείς, αρτιμελείς αλλά προτιμούν την απραξία μέχρι να βρούνε την δουλειά των ονείρων τους. Έως τότε θα τους φροντίζει το καλό κράτος. Ο καρπός θα πέφτει από τα δέντρα και θα κλαίει. Όχι γιατί έπεσε, αλλά γιατί δεν εκτιμήθηκε.