Πανεκπαιδευτικό κίνημα προ των πυλών

Πάνω από 200 σχολεία βρίσκονται υπό κατάληψη από τους μαθητές της χώρας, η πρώτη πανεκπαιδευτική πορεία πλημμύρισε χθες το Σύνταγμα και την ίδια ώρα η ΟΛΜΕ σύσσωμη (μαζί με την ΔΑΚΕ) φέρεται κατά της υπουργού Παιδείας, Νίκης Κεραμέως, για τις (αναποτελεσματικές) κινήσεις της σε σχέση με την πανδημία και τα σχολεία.

Κι ενώ γελάσαμε με τις μάσκες-βάρκες (κόστους 6εκατ. ευρώ) που δόθηκαν στα παιδιά, δε γελάσαμε καθόλου με τα πολυμελή τμήματα, αφού φυσικά ο μέσος όρος των 17 (;) μαθητών ανά τάξη παρέμεινε άπιαστος στόχος. Έτσι, το δημόσιο σχολείο παραμένει όπως το θυμόμαστε, με 25 μαθητές ανά τμήμα, συν πλέον τις ασαφείς οδηγίες για το χειμώνα: Ενώ οι τάξεις πρέπει να παραμένουν με ανοιχτά παράθυρα καθ’ όλη τη διάρκεια, τι θα γίνει τον χειμώνα, που ειδικά στον Βορρά είναι βαρύς; Ή θα πάνε από πανδημία, ή θα πάνε από πνευμονία παιδιά και εκπαιδευτικοί, κατά το σχέδιο του Υπουργείου;

Η τηλεκπαίδευση ήταν ένα πείραμα που, ακριβώς όπως κι ο Μεγάλος Περίπατος της Αθήνας, κόστισε πολύ και απέτυχε παταγωδώς. Δεν έχει προλάβει καλά-καλά να «κλείσει» ο Σεπτέμβριος κι επικρατεί αναβρασμός; Οι πρώτες σχολικές ημέρες ήταν μία φαρσοκωμωδία, με εκπαιδευτικούς να κυνηγάνε τους μαθητές στα προαύλια και γονείς νηπίων να ανακαλύπτουν μπερδεμένες μάσκες, άλλον μαθητών, στις τσάντες των παιδιών τους.

Την ίδια ώρα, το ακροδεξιό κίνημα κατά της μάσκας (λίγο χρυσαυγιτισμός και λίγο συνωμοσιολογία) έκανε ακόμα χειρότερη την κατάσταση, στρατολογώντας κάποιους γονείς, οι οποίοι και δήλωναν άρνηση να αφήσουν τα παιδιά τους να φορέσουν μάσκα. Σε ένα δυστοπικό μυθιστόρημα αυτή θα ήταν η αρχή της Αποκάλυψης.

Η θέση του Υπουργείου

Γελάσαμε, βεβαίως και με τις αποτυχημένες μάσκες και με τα μικροσκοπικά παγουρίνο, που δε μοιράστηκαν καν σε όλους τους μαθητές, αλλά το πράγμα παρασοβάρεψε όταν πια τα σχολικά τμήματα παρέμειναν ως έχουν. Ποια είναι η διαφορά των 25 από τους 27 μαθητές ανά τμήμα; Ότι με 54 μαθητές και όριο τους 27, φτιάχνεις δύο τμήματα, ενώ με όριο τα 25 μπορείς να έχεις 3 τμήματα των 18 παιδιών. Τα οποία τμήματα, όμως, πρέπει κάπου να στεγαστούν…

Γνωρίζουμε την κατάσταση των σχολείων της χώρας και ήδη από τις αναγγελίες της υπουργού για τους 17 μαθητές ανά τμήμα λέγαμε πως κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο με τα κτηριακά δεδομένα των σχολείων μας, οπότε το υπουργείο θα όφειλε να βρει μία άλλη λύση για την στέγαση των μαθητών, ίσως δαπανώντας – επενδύοντας σε αυτήν και όχι στις μάσκες – σακιά. Το γεγονός ότι οι μαθητές εξακολουθούν να παραγεμίζουν τις αίθουσες με την πλειοψηφία των εκπαιδευτικών να είναι στις ευπαθείς ομάδες (ηλικία, γαρ) μετατρέπουν, όπως έχουμε ξαναπεί, τα σχολεία σε υγειονομική βόμβα.

Παρόλα αυτά, το υπουργείο Παιδείας είναι και υπουργείο Θρησκευμάτων και μέσα σε όλη αυτήν την αδυναμία να αντιμετωπίσει την εκπαιδευτική κρίση, δεν έχει ακόμα κινηθεί δυναμικά για το μείζον ζήτημα της Θείας Κοινωνίας, θέτοντας σαφές βέτο: Όταν γλείφεις το ίδιο κουτάλι με άλλους 50, μάλλον κάτι θα κολλήσεις.

Μνήμες 2006

Το 2006 ξεκίνησαν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις ενάντια στο άρθρο16, με υπουργό Παιδείας της Μαριέττα Γιαννάκου. Πολύ γρήγορα οι φοιτητές συμπαρέσυραν τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς, δομώντας μία πανεκπαιδευτική εξέγερση που κράτησε πάνω από ένα χρόνο και που, μάλιστα, κέρδισε τη μη αναθεώρηση του άρθρου16 (για τη δωρεάν Παιδεία και τον τρόπο εισαγωγής στις σχολές).

Έκτοτε υπήρξαν διαρκείς κινητοποιήσεις από την φοιτητική κοινότητα, όπως κύμα καταλήψεων είχαμε και το 2012 με το νόμο Διαμαντοπούλου, αλλά κύμα σχολικών καταλήψεων, με τους εκπαιδευτικούς στο πλευρό των παιδιών, είχαμε να δούμε από το 1998 και το νόμο Αρσένη, το περιβόητο «κάτσε καλά, Γεράσιμε».

Τώρα τα ηνία είναι ξανά στους μαθητές, με την ΟΛΜΕ στο πλευρό τους και αιτήματα κυριολεκτικά ζωής και θανάτου. Το 2006, με αιτήματα ζωτικά για τη δημόσια Παιδεία, μέχρι τα μέσα της σχολικής χρονιάς ήταν υπό κατάληψη πάνω από 1000 σχολεία. Τώρα, με αιτήματα ζωτικά (σκέτο), ξεκινήσαμε με 200 σχολεία και περιμένουμε να κλιμακωθεί η ένταση.

Η τελευταία φορά που είδαμε μαθητικές καταλήψεις, με την απόλυτη στήριξη του κυβερνώντος κόμματος και την εισχώρηση της Χρυσής Αυγής στα σχολεία, ήταν επί μακεδονικού.

Προς το παρόν φαίνεται να έχουμε, ευτυχώς, ξεπεράσει τον φόβο να παρασυρθούν τα παιδιά από το αυτοαποκαλούμενο «κίνημα κατά της μάσκας», αλλά από την άλλη, τα παιδιά συνήθως ξέρουν καλύτερα. Κι επίσης, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: Ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός των κρουσμάτων δεν αφήνει και πολλά περιθώρια να παρασυρθούμε από επικίνδυνες τακτικές ή γελοιότητες.

Περιμένουμε, λοιπόν, το μέλλον από τα παιδιά. Όπως πάντα, άλλωστε.