Το τρένο

Τη μοτοσυκλέτα μου την έχω 24 χρόνια (και την πήρα μεταχειρισμένη). Κάποια στιγμή η πινακίδα κυκλοφορίας θα παρέδιδε το πνεύμα. Μπήκα λοιπόν στο Διαδίκτυο να δω πώς θα την αντικαταστήσω, τύπωσα τις αιτήσεις μου, πλήρωσα το e-παράβολό μου και, όπως έλεγαν οι οδηγίες, πήγα σε ένα ΚΕΠ. «Α, δεν γίνεται», μου είπαν οι υπάλληλοι, ανταλλάσσοντας μεταξύ τους ματιές με νόημα. «Παλιά γινόταν. Αλλά με το υπουργείο Μεταφορών δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Πρέπει λοιπόν να πάτε ο ίδιος εκεί». Απευθύνθηκα και σε δεύτερο ΚΕΠ, τα ίδια.

Ηταν μια σουρεαλιστική σκηνή: σαν να βλέπεις ένα τρένο να πηγαίνει ανάποδα. Αλλά πάντα θα υπάρχει μια εξαίρεση στον κανόνα. Πάντα θα υπάρχει ένα στίγμα στο σιδερωμένο πουκάμισο. Δεν θα μας εμποδίσει αυτό να αναφωνήσουμε ότι με το νομοσχέδιο για την Ψηφιακή Διακυβέρνηση, που απέσπασε συναίνεση-ρεκόρ, επικυρώνεται μια πρώτη νίκη του Κυριάκου Πιερρακάκη επί του τέρατος της γραφειοκρατίας! Εντάξει, με εξαίρεση το υπουργείο του Κώστα Αχ. Καραμανλή.

Πώς τα κατάφερε; Πώς αφόπλισε ο Πιερρακάκης ακόμη και τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Ραγκούση, που κραύγαζε στην αρχή της εβδομάδας για «ψευτοκώδικα», «νόμο περί δήθεν επιτελικού κράτους» και «νομοθετική λαθροχειρία παντελούς έλλειψης κοινοβουλευτικού ήθους»; Εξαπέλυσε επίθεση εναντίον του, τον χαρακτήρισε εκπρόσωπο του παλιού πολιτικού συστήματος, τον αποκάλεσε μήπως πολιτικό απατεώνα; Οχι. Αφαίρεσε τη λέξη «κώδικας» από τον τίτλο του νομοσχεδίου.

Εχει ένα πολύτιμο γνώρισμα ο εξωκοινοβουλευτικός υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης. Συνδυάζει τις ικανότητες και την παιδεία με τη μετριοπάθεια και το χιούμορ. Οι ικανότητες είναι αδιαμφισβήτητες: αθόρυβα και συστηματικά, ο Πιερρακάκης έχει προχωρήσει μέσα σε λίγο περισσότερο από έναν χρόνο πράγματα που παρέμεναν στάσιμα για δεκαετίες. Το νομοσχέδιο για την ψηφιακή μετεξέλιξη απλοποιεί ακόμη περισσότερο τη σχέση του πολίτη με το Δημόσιο. Μένουν προφανώς ακόμη πολλά να γίνουν. Αν οι διαδικασίες για τη γέννηση έχουν απλοποιηθεί, εκείνες που αφορούν τον θάνατο παραμένουν σύνθετες. Αλλά κι αυτές έχουν πάρει σειρά.

Τις τελευταίες ημέρες, φάνηκε επίσης γιατί ακόμη και σε μια πολιτική σκηνή υψηλού βαθμού πόλωσης όπως η ελληνική, η μετριοπάθεια δεν αποτελεί αναγκαστικά ένδειξη αδυναμίας, αλλά μπορεί να λειτουργήσει ως μοχλός σύγκλισης, σύνθεσης και προόδου. Ο Πιερρακάκης άκουσε, συζήτησε, διόρθωσε, χωρίς να εμπλακεί σε πολιτικές αντιπαραθέσεις ή συγκρούσεις με συντεχνιακά συμφέροντα. Πρόκειται για ένα νέο είδος άσκησης πολιτικής. Μακάρι να βρει μιμητές. Κι ας χάσω μερικές ώρες για την πινακίδα μου.

Πριν από μερικά χρόνια, τότε που υπήρχαν ακόμη ελπίδες για μια ισχυρή ελληνική σοσιαλδημοκρατία, κάποιος είχε πει ότι ο Πιερρακάκης θα ήταν ο ιδανικός ηγέτης της Κεντροαριστεράς. Ευτυχώς για εκείνον και για όλους μας, ακολούθησε άλλο δρόμο. Καθώς είναι και νέος, οι προοπτικές του διαγράφονται λαμπρές. Μόνο να μείνει μακριά από τους ρασοφόρους, όταν τους βλέπει ας αλλάζει δρόμο, δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται.