Ποιος αποφασίζει ποιος θα ζήσει;

Την περασμένη Κυριακή το πρωτοσέλιδο του Βήματος κτυπούσε ακριβώς στην καρδιά του προβλήματος. Ο κίνδυνος να ακολουθήσει η Αθήνα το τραγικό παράδειγμα του Μπέργκαμο λόγω Covid-19 είναι υπαρκτός, εάν δεν προσέξουμε όλοι. Εδώ όμως τίθεται και το θέμα της κρατικής ευθύνης (σ.σ. ενίσχυση των ΜΕΘ και γενικότερα του ΕΣΥ), πέρα από την ατομική. Το κρίσιμο θέμα είναι να αντέξει το ΕΣΥ, διότι σε διαφορετική περίπτωση θα τεθούν στο τραπέζι διαχρονικά διλήμματα για το ποιος έχει ή όχι προτεραιότητα στη ζωή. Σε ορισμένες χώρες αυτό το φρικτό δίλημμα ετέθη και οι γιατροί κλήθηκαν να απαντήσουν στο ερώτημα ποιον ασθενή σώζουν, καθώς τα μέσα που διέθεταν δεν επαρκούσαν για όλους.

Και το ερώτημα είναι: Ποιος έχει προτεραιότητα στη ζωή; Ο ηλικιωμένος ή ο πιο νέος; Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει για το ποιος θα πεθάνει και πότε; Υπάρχει δικαίωμα στην ευθανασία;

Επί της ουσίας έρχονται με ένταση στο προσκήνιο, όσο αρχίζει και πάλι η συζήτηση για τις αντοχές του ΕΣΥ, φιλοσοφικά, ηθικά και θεολογικά ζητήματα. Μας αφορά αυτή η συζήτηση; Μας είναι απόμακρη; Μας φαίνεται υπερβολική και ουτοπική;  Ας δούμε ψύχραιμα τι γίνεται γύρω μας. Θα γίνουμε Ιταλία, Ισπανία, Μεγ. Βρετανία; Ουδείς γνωρίζει, αν και ο φόβος υπάρχει και γι’ αυτό η αναφορά στο Μπέργκαμο. Όλα στο χέρι μας είναι, αρκεί και εμείς –ως πολίτες- να τηρούμε τα μέτρα προστασίας και τους κανόνες όπως ορίζονται από τους αρμόδιους επιστήμονες και ταυτόχρονα όμως και η Πολιτεία οφείλει να δώσει λύσεις και ενισχύσεις στις ζώνες που πρέπει.

Η τήρηση των μέτρων είναι απαραίτητη, όπως αναγκαία είναι και η κρατική παρέμβαση για ενισχύσεις όπου χρειάζεται και ειδικά στο ΕΣΥ. Και αυτό διότι σε περίπτωση που γίνουμε ή τείνουμε να γίνουμε Μπέργκαμο, το σύστημα δεν θα αντέξει. Και τότε θα τεθεί το δίλημμα: ποιοι σώζωνται εάν οι ΜΕΘ είναι συγκεκριμένες και τα κρούσματα πολλαπλάσια;

Υπάρχει το περίφημο φιλοσοφικό δίλημμα του τρόλεϊ, σύμφωνα με το οποίο: «Ένα τρόλεϊ τρέχει και είναι εκτός ελέγχου. Εάν συνεχίσει την πορεία του ανεξέλεγκτα, θα σκοτώσει πέντε ανθρώπους που έχουν δεθεί στις ράγες. Ο Α βρίσκεται στην πλατφόρμα και βλέπει τι γίνεται. Αυτός μόνο μπορεί να το εκτρέψει από την πορεία του, τραβώντας απλά το μοχλό. Εάν το πράξει, θα σκοτώσει σίγουρα έναν άλλο άνθρωπο που τυγχάνει να βρίσκεται σε άλλο σημείο, όπου και θα κατευθυνθεί το τραίνο. Τι κάνει;».

Στο χέρι μας είναι να μην βρεθούμε σε αυτή την κατάσταση, να διαλέξουμε τον έναν ή τους πέντε, τους πιο ηλικιωμένους ή τους πιο νέους. Είναι ώρες ευθύνης για όλους και ειδικά για τη σιωπηλή πλειοψηφία που έχει υποχρέωση να πρωτοστατήσει να «σβήσουν» τα διάφορα «χαζοαντάρτικα» κατά της μάσκας, κ.α. Είναι η ώρα του ορθού λόγου, του ορθολογισμού απέναντι στο σκοταδισμό και τη συνωμοσιολογία.