Ποιος είναι πρόσφυγας;

Μπορούμε να τελειώνουμε πλέον οριστικά με τη συζήτηση για το ποιος ακριβώς είναι πρόσφυγας; Σύμφωνα με τη διεθνή σχετική νομοθεσία τέτοιοι είναι όσοι κινδυνεύουν στη χώρα τους από πολέμους, διώξεις και κάθε είδους βία (για λόγους θρησκευτικούς, φυλετικούς, σεξουαλικού προσανατολισμού ή φύλου). Αυτονόητα αυτό ισχύει μέχρι να διασχίσουν τα σύνορα της χώρας στην οποία κινδυνεύουν. Επίσης οφείλουν όλοι αυτοί να σέβονται τους νόμους της χώρας της οποίας αιτούνται την προστασία. Η παραβίαση των συνόρων σαφώς συνιστά παράνομη πράξη. Κι αυτόματα εξαιρεί κάποιον από το δικαίωμα αίτησης ασύλου. Οπως και η αυθαίρετη και παραβατική του συμπεριφορά στη χώρα στην οποία βρίσκεται. Οι εμπρησμοί, οι καταλήψεις ιδιοκτησιών, η απείθεια στους νόμους, η παρεμπόδιση συγκοινωνιών, η εγκληματική συμπεριφορά (ληστείες, απειλές κατά της ζωής, βιαιοπραγία κατά οργάνων της τάξης κ.ά.) συνιστούν σαφείς αιτίες αποκλεισμού από δικαίωμα αίτησης ασύλου.

Αυτά όλα βέβαια για χώρες ευνομούμενες που σέβονται τον εαυτό τους. Στην Ελλάδα η Αστυνομία πασχίζει εδώ και μία εβδομάδα να πείσει (!) τους παράνομους μετανάστες που έκαψαν τη Μόρια να εισέλθουν στη νέα δομή που έχει δημιουργηθεί στο Καρά Τεπέ. Με τον διάλογο, για λόγους δημοκρατικής ευαισθησίας. Αλλά ο διάλογος λειτουργεί μέχρι να ψηφισθεί κάποιος νόμος. Η εφαρμογή του δεν εξαρτάται από την πορεία του διαλόγου ανάμεσα στις Αρχές και τους πολίτες. Δεν συζητά η Αστυνομία με κάποιον που εμπλέκεται σε παραβατική συμπεριφορά. Αν εγκληματεί δηλαδή ή αν παραβιάζει τον κώδικα οδικής συμπεριφοράς. Στο Μεξικό απελάθη έλληνας τηλεπαρουσιαστής γιατί μίλησε απρεπώς σε ντόπιο τελωνειακό. Τι θα συνέβαινε αν ζητούσατε διάλογο με γερμανό, άγγλο, γάλλο ή ρώσο αστυνομικό που θα σας παρατηρούσε για παραβατική συμπεριφορά; Αναφέρομαι όμως πάντα σε χώρες που σέβονται τον εαυτό τους.

Οσοι βέβαια τελικά μπαίνουν σε μια άλλη χώρα οφείλουν να σέβονται τους νόμους, τις συνήθειες και τις αξίες των κοινωνιών που τους δέχθηκαν. Κι όχι να απαιτούν να αλλάξουν αυτοί για να κυριαρχήσουν οι δικοί τους. Τους οποίους μάλιστα υποτίθεται πως εγκατέλειψαν λόγω εκεί οπισθοδρόμησης, καταπίεσης ή βαναυσοτήτων. Κάτι εξίσου βέβαια παράλογο είναι η φυγή από χώρες στις οποίες ούτε πόλεμοι ούτε εμφύλιες συγκρούσεις υπάρχουν. Σε μερικές μάλιστα (Νιγηρία, Σουδάν, Σομαλία κ.ά.) οι μόνοι που διώκονται είναι οι χριστιανοί. Εδώ όμως φθάνουν κατά εκατοντάδες οι μουσουλμάνοι. Στην πόλη Αΐν Ντάρα του Λιβάνου έχουν διαφύγει λ.χ. πολλοί ορθόδοξοι χριστιανοί από το Ιράκ κι αλλού. Πώς γίνεται κι εδώ καταφεύγουν μόνο μουσουλμάνοι;

Πολλοί μάλιστα, φεύγοντας από χώρες όπου αισθάνονται καταπίεση ή απειλή, σίγουρα βρίσκουν ασφάλεια πριν φθάσουν στην Ελλάδα. Οι σιίτες Χαζάρας λ.χ., αν απειλούνται στο Αφγανιστάν από τους σουνίτες Παστούν, είναι απόλυτα ασφαλείς στο γειτονικό σιιτικό Ιράν. Αλλά και οι αφγανοί σουνίτες, αν διώκονται από άλλες γειτονικές φυλές ή λόγω κοινωνικο-θρησκευτικής καταπίεσης, βρίσκουν εύκολα ασφάλεια στο Ιράκ, στον Λίβανο ή στην Τουρκία. Είναι τελείως παράλογο να ζητούν άσυλο, εμφανιζόμενοι σαν πρόσφυγες, στην Ελλάδα! Kαι είναι πολύ περισσότεροι όσοι έρχονται απ’ όσους εντοπίζονται. Σε κάθε κακοκαιρία βυθίζονται ή εκπέμπουν SOS πλοία γεμάτα ανεντόπιστους μετανάστες. Λόγω υψηλής γεννητικότητας, σύντομα στην Ευρώπη οι μουσουλμάνοι θα γίνουν περισσότεροι από τους χριστιανούς (βλ. Alev Scott «Ottoman Odyssey», Riverrun, 2017, σελ. 217).

Αντιμετώπιση του Προσφυγικού δεν γίνεται με μελοδραματικούς βερμπαλισμούς. Χρειάζεται ρεαλισμός και λογική. Γιατί έρχονται μόνο μουσουλμάνοι; Γιατί κυρίως νέοι; Γιατί οι μεγάλες ροές από παντού ξεκίνησαν με την εμφάνιση του Ισλαμικού Κράτους; Ποιος χρηματοδοτεί τη μετακίνηση τόσων «ασυνόδευτων ανηλίκων» – και γιατί; Κάποιες απαντήσεις είναι απαραίτητες…