Ενα βέτο, πέντε διευκρινίσεις

Κατ’ αρχήν να διευκρινίσουμε κάτι.

Μάλλον δεν στήθηκε καμία διπλωματική ασθένεια, για να πάρει αναβολή μιας εβδομάδας η Σύνοδος Κορυφής, όπως πολλοί πιστεύουν, συνωμοσιολογικά, εδώ στην Ελλάδα. Οντως, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ήρθε σε επαφή με φορέα του Covid-19 και τηρώντας το πρωτόκολλο, μπήκε σε καραντίνα, αν και ο ίδιος δεν ασθένησε τελικά. Το ίδιο συμβαίνει αυτές τις μέρες με έναν εκτελεστικό αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δύο υπουργούς της γερμανικής κυβέρνησης και δεν αποκλείεται πολλοί περισσότερους συναδέλφους τους. Οπερ σημαίνει ότι στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, μάλλον δεν ασχολούνται όλη τη μέρα μ’ εμάς και με το πώς θα μας διαχειριστούν. Απλώς, τους έτυχε το πρόβλημα.

Το δεύτερο που πρέπει να διευκρινισθεί είναι ότι κάθε χώρα – μέλος της ΕΕ διαθέτει και αξιοποιεί με όποιον τρόπο θεωρεί πιο πρόσφορο για τα συμφέροντά της, τα όπλα που της παρέχει η κοινοτική νομοθεσία. Μεταξύ αυτών και το βέτο. Ακραίο όπλο σίγουρα, αλλά όπλο. Αν δεν το ήθελε η ΕΕ, απλώς, δεν θα το προέβλεπε.

Το τρίτο που οφείλουμε να έχουμε υπόψη μας είναι ότι από το «απειλώ» έως το «καταθέτω», η απόσταση είναι μεγάλη. Τόσο όσο από τη Λευκωσία έως τις Βρυξέλλες. Αυτό όμως δεν εμποδίζει την πρώτη να πιέζει, με όποιο τρόπο μπορεί, για να πετύχει τον σκοπό της. Από τη στιγμή μάλιστα που δύο τουρκικά ερευνητικά πλοία παριστάνουν ότι κάνουν έρευνες στα χωρικά της ύδατα, δύσκολα μπορείς να της πεις «κάνε ότι δεν τα βλέπεις».

Το τέταρτο που πρέπει να έχουμε υπόψη είναι ότι όπως έγραφε προ ημερών το Politico απευθυνόμενο προς τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, ναι μεν είναι απαράδεκτο να απειλεί η Κύπρος ότι θα τινάξει στον αέρα τις κυρώσεις σε βάρος του απίστευτου Λουκασένκο, αλλά από την άλλη «πριν την κατηγορήσετε για το βέτο, σκεφτείτε προς στιγμήν το εξής: Πόσο τυχεροί είστε που δεν έχετε γείτονες τους Τούρκους».

Το πέμπτο, τέλος, που πρέπει να έχει υπόψη της η ίδια η κυπριακή ηγεσία είναι ότι καλό θα ήταν κάποια στιγμή κι αφού σταθμίσει τα γεγονότα, να αποφασίσει τι είναι αυτό που τη συμφέρει περισσότερο. Το ότι η πρόεδρος Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν απειλεί ανοικτά πλέον με την ενεργοποίηση της ρήτρας που προβλέπει «ειδική πλειοψηφία», δεν είναι τυχαίο και σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο. Το κλίμα στις Βρυξέλλες είναι βαρύ. Δεν χρειάζεται να βαρύνει περισσότερο. Αλλωστε, το ίδιον της αποτελεσματικής διπλωματίας είναι η προσαρμοστικότητά της. Παίρνεις όσα περισσότερα μπορείς και μετά «υποχωρείς» κάνοντας τους άλλους να σε ευχαριστούν.

Και μια σημείωση: Θα έχει ενδιαφέρον η αντίδραση της ΕΕ την επόμενη φορά που ο Ορμπαν απειλήσει ξανά με βέτο.