Πολύ νωρίς για… λόγια. Πολλώ δε μάλλον για συμπεράσματα. Είναι προφανές όμως ότι ο Ολυμπιακός απολαμβάνει ήδη το προνόμιο του να έχει στον πάγκο του έναν προπονητή που ξέρει πολύ καλά την ομάδα του. Εκείνη που έχει σχηματίσει έναν πραγματικά ισχυρό κορμό την περασμένη διετία.

Ο Πέδρο Μαρτίνς μοιάζει από παιχνίδι σε παιχνίδι να μοιράζει την τράπουλα ιδανικά. Και κυρίως να έχει πάντα έναν «άσο» στο μανίκι. Ενα εναλλακτικό σχέδιο. Το απέδειξε τρεις φορές σε οκτώ βράδια στο Καραϊσκάκη. Σε ισάριθμες αναμετρήσεις που κρίθηκαν από πρόσωπα που ήρθαν από τον πάγκο στο δεύτερο ημίχρονο. Ολοι τους της… προηγούμενης version. Ο Φορτούνης και ο Μασούρας με τον Αστέρα. Ο Ραντζέλοβιτς και ο Ελ Αραμπί με την Ομόνοια. Ο Βαλμπουενά και ο Χασάν με τον Παναιτωλικό.

Ο Ολυμπιακός νικά, κάνει rotation, προχωρά προς τον πρώτο μεγάλο στόχο της σεζόν που δεν είναι άλλος από μια τέλεια διαδρομή ως τη διακοπή του Οκτώβρη. Απομένουν δύο στάσεις. Σήμερα το βράδυ στην Κύπρο με την Ομόνοια για την εξασφάλιση της παρουσίας στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Και το ματς της -λογικά – Κυριακής με τον ΠΑΣ στα Γιάννενα για την 3η αγωνιστική δοκιμασία των Ερυθρόλευκων στη Σούπερ Λιγκ.

Το πόσο ιδιαίτερο είναι αυτό που συμβαίνει όμως στο μεγάλο λιμάνι, σε μια εποχή που κανείς δεν είναι έτοιμος, το εκτιμάς και με άλλο τρόπο: Αν δεις για παράδειγμα την προσπάθεια που εξελίσσει αυτό το διάστημα ο ΠΑΟΚ. Και ο Αμπελ δεν είναι νέος στον πάγκο του. Εκείνος όμως ούτε σχηματισμένο κορμό έχει στα χέρια του έπειτα από ένα καλοκαίρι σαρωτικών αλλαγών. Ούτε καν παίκτες εκπαιδευμένους στην υποχρέωση να δίνουν τρία ματς σε οκτώ βράδια.

Οι απώλειες με Ατρόμητο και Βόλο μπορεί προς το παρόν να κρύβονται κάτω από το χαλάκι της φιλοδοξίας για το εισιτήριο του Τσάμπιονς Λιγκ. Οταν θα έρθει η ώρα όμως για το «ελληνικό ταμείο» είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα λείψουν.

Headlines