Τα αδέλφια

Προφανώς και ήταν προσωπική η άποψη της Ζανέτ Τσίπρα. Δεν χρειάζεται υποβολέα όταν βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το μαντείο (εκλεγμένο μέλος της Κεντρικής Επιτροπής είναι άλλωστε). Ούτε χρειαζόταν να κουβαλήσει στους ώμους της το βάρος της οικογενειακής συνευθύνης με το οποίο επιφορτίστηκε χωρίς να το επιθυμεί. Πόσα να αντέξει το δικό της κόμμα ύστερα από τη δυσφήμηση που έχει εξαπολύσει στην απέναντι πλευρά για οικογενειοκρατία; Αλλά ποια είναι ακριβώς η προσωπική της άποψη;

«Οποιος διαφωνεί με τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να παραιτηθεί». Πρώτο δεδομένο: γνωρίζει απέξω τη γραμμή. Δεύτερο: στο όνομα αυτής της αγίας, ομοουσίου και αδιαιρέτου γραμμής σέκτες και αιρέσεις δεν επιτρέπονται. Στα μάτια της λαϊκής βάσης το κόμμα πρέπει να λειτουργεί σαν αρχηγικό. Σαν να υπάρχει ένας σκληρός πυρήνας που ελέγχει ντιρεκτίβες και διατάζει την έξωση από τον παράδεισο.

Αρκεί, ωστόσο, ένα φεϊσμπουκικό ξέσπασμα – σπορ στο οποίο επιδίδεται η Ζανέτ Τσίπρα ήδη από τις «αγανακτισμένες ημέρες» του 2012, όταν με τα ίδια κεφαλαία γράμματα έκανε λόγο για «δωσίλογους» – για να υποδείξει τον αντι-ήρωα της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος λησμόνησε ότι το μαγαζί πρέπει να το «τρέχουν» όλοι μαζί. Σαν αδέλφια.