Παζάρι για Τουρκία

Να πάρω τα πράγματα από την αρχή.

Τρίτη, 22 Σεπτεμβρίου. 15.00 ώρα Βρυξελλών. Ο Ερντογάν συνομιλεί με Μέρκελ και Σαρλ Μισέλ. Η συζήτηση περιγράφεται «δύσκολη με διαφωνίες» – κυρίως με τον Μισέλ…

Την ίδια μέρα, 20.00 ώρα Γαλλίας. Ο Ερντογάν επικοινωνεί (ή του συνέστησαν να επικοινωνήσει) με τον Μακρόν.

Αμέσως μετά, η γαλλική Προεδρία βγάζει ανακοίνωση για αυτά που συζητήθηκαν. Η ανακοίνωση μοιάζει περισσότερο με στρατιωτικό ανακοινωθέν.

Ο Μακρόν «υπενθύμισε», «κάλεσε» (δυο φορές), «απηύθυνε»…

Στο αίτημα του Ερντογάν για συμμετοχή της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό αντιαεροπορικό σύστημα SAM, ο Μακρόν φέρεται ότι απάντησε:
– Πριν από οποιοδήποτε βήμα, να δούμε τι θα κάνουμε στη Συρία.

Με το «θα κάνουμε» δεν εννοούσε βεβαίως τον ίδιο και την παρέα του. Αλλά τον Ερντογάν.

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου, 15.00 ώρα Βρυξελλών. Επικοινωνία του Ερντογάν με την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.

Η ατζέντα είναι «πιο κοινοτική». Τελωνειακή ένωση, βίζες, Μεταναστευτικό.

Μπροστά στο προφανές αδιέξοδο ο Ερντογάν επικαλείται το γεγονός ότι η Τουρκία είναι «χώρα υποψήφια για ένταξη».

Μόνο αυτός το θυμάται.

Πέμπτη, 24 Σεπτεμβρίου. Ο Ερντογάν στέλνει επιστολή στις ηγεσίες των χωρών-μελών της ΕΕ αλλά όχι στην Ελλάδα και την Κύπρο. Αλλη κουταμάρα…

Ψάχνει κάτι να πάρει. Προτείνει να μοιραστούν οι δυο κοινότητες στην Κύπρο τα κέρδη από τις υποθαλάσσιες εξορύξεις ακόμη κι αν δεν λυθεί το Κυπριακό. Αλλά αυτό είναι θέμα της Κύπρου!

Αργότερα θα μιλήσει και με τον Γενς Στόλτενμπεργκ – άνευ σημασίας…

Την ίδια ημέρα συνεδριάζει το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας. Μια συνεδρίαση που (σύμφωνα με τον Τύπο) κράτησε τεσσερισήμισι ώρες!

Μάλλον κάτι σοβαρό είχαν να κουβεντιάσουν. Η ανακοίνωση που ακολούθησε μοιάζει σαν απάντηση του Ερντογάν σε όσα άκουσε από τους προηγούμενους συνομιλητές του.

Από τους οποίους δεν πήρε σχεδόν τίποτα για να δικαιολογήσει την κωλοτούμπα της «αποκλιμάκωσης» – σίγουρα πάντως δεν πήρε όσα περίμενε…

Η ίδια η ανακοίνωση αποπνέει δυσφορία και είναι σχεδόν ακατάληπτη. Και διάλογος και απειλές. Και μεγαλομανία και μετριοπάθεια. Δεν βγάζεις άκρη.

Ή μάλλον βγάζεις. Σαν η Τουρκία να ξέμεινε από στρατηγική ή (ακόμη χειρότερα) να διστάζει ποια στρατηγική να ακολουθήσει.

Τώρα μάλιστα που προέκυψε κι ο Καύκασος, καλά ξεμπερδέματα.

Το συμπέρασμα είναι απλό. Είτε ο Ερντογάν υποτίμησε τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει. Είτε υπερτίμησε τα ερείσματά του.

Πληροφορούμαι άλλωστε ότι στο τραπέζι του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου θα υπάρξει κατάλογος κυρώσεων. Εστω κι αν δεν είναι άμεσης ή αυτόματης εφαρμογής.

Τέλος πάντων. Τρεις μέρες έμειναν έως την Παρασκευή.