Oι επαναστάσεις τελείωσαν, τουλάχιστον στον ανεπτυγμένο κόσμο, και οι περισσότερες πληρώθηκαν με αίμα. Η εποχή μας ζητά μεταρρυθμίσεις, όχι ρήξεις. Από την άποψη αυτή είναι τουλάχιστον περίεργο να καταργεί το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής τα υπάρχοντα προγράμματα σπουδών, ιδίως σε ένα ευαίσθητο πεδίο όπως η Ιστορία, και να επαναφέρει εκείνα του… 2003. Και είναι τουλάχιστον θλιβερό, για οτιδήποτε κάνει κάποιος σε αυτόν τον τόπο, να χρησιμοποιεί διαρκώς το επιχείρημα ότι οι προηγούμενοι έκαναν τα ίδια και χειρότερα.

Η υπουργός Παιδείας έχει κατηγορηθεί πολλές φορές από την αντιπολίτευση πως ακυρώνει οτιδήποτε προοδευτικό έγινε τα τελευταία χρόνια και βυθίζει την εκπαίδευση στο παρελθόν.

Δεν σημαίνει ότι θα κάνει το ίδιο και τώρα. Θα περίμενε όμως κανείς προτού ριχτούν στην πυρά τα προγράμματα σπουδών να υπάρξει ένας διάλογος. Να τοποθετηθούν δημοσίως κάποια πρόσωπα που είχαν εμπλακεί στο παρελθόν στην εκπόνηση αυτών των προγραμμάτων. Να αναδειχθούν τα θετικά – δεν μπορεί, θα υπάρχουν κι αυτά – και να αποσυρθούν τα αρνητικά. Να γίνει μια σύνθεση. Ετσι προχωρούν οι κοινωνίες.

Το τελευταίο που χρειάζονται η παιδεία και τα παιδιά είναι μια ιδεολογική αντιπαράθεση με όρους του περασμένου αιώνα.

Headlines