Οι ήρωες των πετυχημένων κόμικ είναι πάντα φτιαγμένοι ώστε ο αναγνώστης να ταυτίζεται με αυτούς. Είτε με τη δύναμή τους, είτε με την αδυναμία τους.
Σε μια περίπτωση, όμως, η ταύτιση δεν ήταν ούτε με τη δύναμη, ούτε με την αδυναμία, αλλά με την ευστροφία και την ανθρωπιά. Και αυτή ήταν η Μαφάλντα.
Για μια σειρά από γενιές, όχι μόνο στη Λατινική Αμερική όπου είχε τεράστια απήχηση, αλλά και στην Ευρώπη η Μαφάλντα ήταν σημείο αναφοράς.
Πράγμα παράδοξο, εάν σκεφτούμε ότι ήταν απλώς ένα σύντομο κόμικ στριπ, με ηρωίδα μια μαθήτρια, τους φίλους της και την οικογένειά της.
Η Μαφάλντα δεν ήταν η έκφραση μιας «νεανικής οργής» και ας ήταν πολλαπλά και βαθιά θυμωμένη με το προς τα πού πηγαίνει ο κόσμος.
Ήταν η έκφραση ενός αιτήματος λογικής, δικαιοσύνης και ανθρωπισμού που μένει ακόμη αδικαίωτο.
Ήταν η διαρκής αναμέτρηση με τον κυνισμό της εξουσίας σε όλες τις παραλλαγές της αλλά και την υποκρισία των πολιτικών.
Ήταν η αγωνία ενάντια στον παραλογισμού του πολέμου και όλες τις μορφές καταπίεσης.
Ήταν η αμφισβήτηση των κοινωνικών στερεότυπων (συμπεριλαμβανομένων των πατριαρχικών), του συμφεροντολογικού υπολογισμού, αλλά και του συμβιβασμού.
Ήταν το πνεύμα του «1968», όχι από τη σκοπιά των επωνύμων, αλλά από τη σκοπιά όλων εκείνων που ήθελαν να δουν έναν κόσμο πιο δίκαιο και γι’ αυτό μπορούσε να αγγίζει νέες και νέους (και όχι και τόσο νέες και νέους…) για δεκαετίες μετά.
Βαθιά πολιτικοποιημένος ο Quino κατάφερε να φτιάξει μια φιγούρα που έδειχνε ότι η μεγαλύτερη δύναμη δεν είναι ούτε στην πυγμή, ούτε στην μεγαλοστομία, αλλά στην ευστροφία και το θάρρος της γνώμης και της κριτικής, ισορροπώντας θαυμαστά ανάμεσα στην ελπίδα και τη διαρκή μελαγχολία για το πόσο δύσκολο είναι να αλλάξει ο κόσμος.
Και γι’ αυτό μας προσέφερε ένα σημείο αναφοράς, πολύ πιο ουσιαστικό από όσο και ο ίδιος υπολόγιζε, έναν ιδιότυπο ηθικό και – γιατί όχι;– πολιτικό φάρο. Και γι’ αυτό μπορούσες να ταυτιστείς με αυτή τη φιγούρα που ώρες – ώρες έμοιαζε πολύ πιο ουσιαστικά (και επικίνδυνα) επαναστατημένη από όλες τις κλασικές μορφές επαναστατών.
Και βέβαια προσέφερε τα απόλυτα επιχειρήματα για να μη θέλουμε να φάμε τη σούπα μας.
Αυτόματες κάμερες στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου στη Βραζιλία, αποκαλύπτουν - για πρώτη φορά - στιγμιότυπα από την κοινότητα των Massaco, η οποία ακμάζει παρά τις περιβαλλοντικές απειλές.
Ο Ζέλσον Μαρτίνς σκόραρε κόντρα στη Λαμία και έδωσε το τρίποντο αλλά μέχρι τότε ήταν ο Τζολάκης που κράτησε τον Ολυμπιακό στο παιχνίδι, συνεχίζοντας το σπουδαίο φετινό σερί.
Οι Γλύξμπουργκ επέλεξαν για επίθετο το «De Grece», το οποίο παραπέμπει σε αξίωμα και δείχνει την εμμονή τους με τον τίτλο, τον οποίο ο ελληνικός λαός τους αφαίρεσε με το δημοψήφισμα του 1974.
Ζούμε σε μια εποχή με γρήγορους και έντονους ρυθμούς, που πολλά πράγματα μπορούν να φέρουν την καθημερινότητά μας άνω κάτω. Για αυτό ο αυτοέλεγχος είναι σημαντικός.
