Πώς τολμάτε να κουνάτε το δάκτυλο και να λιθοβολείτε τη νεολαία;

«Το μόνο άσχημο με τη σημερινή νεολαία είναι ότι δεν ανήκουμε (δυστυχώς) πλέον σε αυτήν».

Δεν το είπα, δυστυχώς, εγώ, ο μεγάλος Σαλβαντόρ Νταλί το είπε με αυτό το απαράμιλλο χιούμορ που ακόμη και σήμερα τσακίζει κόκαλα. Και κυρίως μπορεί να τσακίσει όλους εκείνους που με τη «σοφία» της ηλικίας, κουνάνε το δάκτυλο στα παιδιά.

Ολους εκείνους που με τρόπο παντελώς απαράδεκτο προσπαθούν να… νουθετήσουν τους μαθητές που διεκδικούν τα δικαιώματά τους.

Ολους εκείνους που στα δικά τους νεανικά χρόνια έκαναν… καταλήψεις και τραγουδούσαν «είμαι 16άρης, σας γ@@@ώ τα Λύκεια» και τώρα το… παίζουν παιδαγωγοί, αυστηροί κριτές των σωστών και των λαθών μιας γενιάς που έχει τεράστια προβλήματα.

Γιατί ναι. Τα σημερινά παιδιά μπορεί να έχουν να φάνε (τα περισσότερα). Να έχουν Laptop ή κινητό τηλέφωνο, να έχουν ίντερνετ και να εξερευνούν τον κόσμο.

Δεν έχουν όμως τους γονείς τους, οι οποίοι αναγκάζονται να εργάζονται ατέλειωτες ώρες για να τα βγάλουν πέρα.

Δεν έχουν την κοινωνικοποίηση παλαιότερων δεκαετιών, μιας και η απομόνωση, η αποξένωση, η έλλειψη συναισθημάτων, σχέσεων, άδολης αγάπης, είναι πλέον… μόδα.

Τα παιδιά της σημερινής εποχής έχουν τα πάντα αλλά δεν έχουν τίποτε. Ούτε καν ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Ούτε καν ένα κράτος που μπορεί να τους προσφέρει διεξόδους. Επαγγελματικές, κοινωνικές, ιδεολογικές.

Όχι, λοιπόν, οι προηγούμενες γενιές δεν αφήνουν μια «πλούσια» εποχή στα παιδιά. Όχι πλούσια σε χρήματα. Αλλά πλούσια σε αισθήματα, σε σχέσεις, σε δρόμους που να ανοίγονται μπροστά χωρίς εμπόδια.

Μπορεί οι καταλήψεις να είναι παρωχημένη κινητοποίηση. Μπορεί και να συμφωνήσουμε ότι τα κλειστά σχολεία δεν επιτρέπουν ανοικτά μυαλά.

Πρέπει να αντιδράσουν

Πώς, όμως, να αντιδράσουν τα παιδιά σε μια άδεια ζωή, χωρίς στηρίγματα και χωρίς την πραγματική ουσία, δηλαδή τη ζωή;

Πώς να αντιδράσουν όταν αναγκάζονται εν έτει 2020 να κάνουν μάθημα σε τάξεις των 25 και 28 ατόμων;

Ή όταν βλέπουν πόσο άθλια είναι τα βιβλία τους και το εκπαιδευτικό σύστημα που οδηγεί στην παπαγαλία και την αμορφωσιά;

Πώς να φωνάξουν για τον δυστοπικό κόσμο που ζουν και που θα αναγκαστούν να υπηρετήσουν;

Αλλά και πόσο οξύμωρο είναι οι πολιτικοί να τους δίνουν λόγο, δύναμη, δικαίωμα στην ψήφο στα 17 αλλά να τους αρνούνται το δικαίωμα της διεκδίκησης στα 15;

Γι’ αυτό λοιπόν καλό είναι προσέξουν όλοι εκείνοι που νομίζουν ότι οι νέοι είναι ανόητοι ή απλά βολεμένοι.

Να πάψουν όλοι εκείνοι που φωνάζουν για να μην ακουστεί η φωνή των παιδιών.

Να το βουλώσουν όλοι εκείνοι που χαρακτηρίζουν αλητάκια τους μαθητές ή εκείνοι που αρνούνται να κάνουν διάλογο με τα… δικά τους παιδιά.

Να κοιτάξουν να βρουν λύσεις για τις γενιές που χάνονται από τις συνεχείς οικονομικές κρίσεις και από τον κοροναϊό που έχει ανατρέψει τη ζωή όλων μας.

Σταματήστε να υψώνετε τη γροθιά σας μπροστά στους νέους, επειδή δεν είστε εσείς νέοι. Ή επειδή τα κάνατε σκ@@@ και παραδίδετε μια κοινωνία καθημαγμένη, αποξενωμένη, αποστεωμένη από τα βασικά.

Να μάθουμε τα παιδιά μας να είναι πρώτοι στα μαθήματα και πρώτοι στους αγώνες. Αυτό είναι το στοίχημα. Και είναι στοίχημα και απέναντι στους κάθε λογής «κρυφοφασίστες» που βάζουν απέναντί τους τη νεολαία.

Και στο κάτω – κάτω, αν δεν υπήρχαν οι νέοι θα είχαμε το Πολυτεχνείο, την μεγαλύτερη αγωνιστική κατάκτηση της Νεοελληνικής Ιστορίας;

Ας ακούσουμε τα παιδιά, προτού τα καταδικάσουμε και τα λιθοβολήσουμε εμείς οι αναμάρτητοι.