Τα πρώτα φρένα στην τουρκοποίηση της Ευρώπης

Με προσεκτική και συγκρατημένη αισιοδοξία η ελληνοκυπριακή, αλλά και τμήμα της πανευρωπαϊκής Κοινής Γνώμης, υποδέχονται τις πρώτες ενδείξεις της ας ελπίσουμε ευσυνείδητης μεταστροφής της ΕΕ, για την αντιμετώπιση της ασύστολης και προκλητικής γεωστρατηγικής συμπεριφοράς της Ερντογανικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας…Μιας συμπεριφοράς, που θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως διαρκής στόχος τουρκοποίησης της ευρωπαϊκής πολιτικής πρακτικής.

Το διήμερο (1-2 Οκτωβρίου 2020), της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, θα μπορούσε υπό ορισμένες προϋποθέσεις να θεωρηθεί ως αφετηρία, για την απομόνωση του αρχιταραξία Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, κατά της ειρηνικής διαβίωσης των χωρών του μείζονος χώρου της ανατολικής Μεσογείου, της ΒΑ Αφρικής, αλλά και του Καυκάσου. (Ελλάδα, Κύπρος, Ιράκ, Λιβύη, Σουδάν, Σομαλία, Ναγκόρνο Καραμπάχ).

Όμως, βασική επιφύλαξη, στους στόχους της ΕΕ για την ανοιχτή υποστήριξη της Τουρκίας, από την προεδρεύουσα, αυτό το εξάμηνο στην ΕΕ, καγκελάριο της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, χωρίς καμία πολιτική αντιπάθεια είναι ότι η συμπεριφορά αυτή της γερμανίδας αξιωματούχου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ως μη συνάδουσα με το αξίωμά της, απαράδεκτη εύνοια, προς το θλιβερό ομοίωμα ενός νέο-σουλτάνου, που ατιμώρητος έως τώρα, ασελγεί κατά της διεθνούς έννομης τάξης και της πολιτιστικής και θρησκευτικής παρακαταθήκης του δυτικού πολιτισμού.

Η κατ’ αρχήν «ανεξήγητη» αυτή στάση έναντι των Τούρκων, από την κυρία Μέρκελ βασίζεται στον συμφεροντολογικό της ισχυρισμό, ότι στη Γερμανία ενδημούν πάνω από 4 εκατομμύρια οικονομικοί τούρκοι μετανάστες.

Εδώ πλέον μιλάμε για μια ψιλικατζίδικη αντίληψη, για την αξιολόγηση και πολιτική εκμετάλλευση του μεταναστευτικού δυναμικού. Παρόμοιες αξιολογήσεις τις απαξίωσαν όλοι οι Γερμανοί καγκελλάριοι, από τον Αντενάουερ, τον Έρχαρντ, τον Βίλι Μπραντ, τον Χελμούτ Κολ μέχρι και τον Σρέντερ. Και αυτό διότι, κακά τα ψέμματα, η γερμανική πολιτεία υπήρξε υποδειγματική στην εργατική πολιτική της και ως εκ τούτου περίττευε η αλίευση ψήφων από τον χώρο του εργατικού δυναμικού από τις αντίπαλες παρατάξεις…

Υπάρχει όμως και η απογοητευτική ερμηνεία της εύνοιας της γερμανικής καγκελαρίας προς την Τουρκία, η οποία βασίζεται στη σχέση της πολεμικής αγοραπωλησίας, με παραγωγό και πωλητή οπλικού υλικού τη Γερμανία και αχόρταγο αγοραστή του πολεμικού υλικού την Τουρκία. Και μάλιστα, στη σημερινή πολιτική συγκυρία, όπου ο Ερντογάν εφαρμόζει με βαρύ φόρο αίματος επεκτατική και παρεμβατική συμπεριφορά στον ευρωμεσογειακό χώρο, κυρίως όμως σε χώρες με ισλαμικό πληθυσμό…

Κυρώσεις με μιξοπαρθενικό φερετζέ…

Δεν είναι τυχαίο, ότι οι οργανωτές του διημέρου της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, με προεξάρχουσα τη μακρόβια στα καθήκοντά της κυρίας Μέρκελ, απέφυγαν, άλλοτε απροσχημάτιστα και άλλοτε στα… ντροπαλά, τον χαρακτηρισμό «κυρώσεις», ως κολασμό της επιθετικής και αιματηρής ανάμειξης του Ερντογάν στα γεγονότα της Λιβύης, ή της Συρίας και σήμερα με τη συνδρομή των τρομοκρατών Τζιχάντ, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Η… διακριτική αυτή αποσιώπηση της λέξης «κυρώσεις» και η αντικατάστασή της από την ηπιότερη και μιξοπαρθενική έκφραση «αντιμετώπιση μονομερών ενεργειών, με κάθε μέσο», τελικά βασίστηκε στις διατάξεις του άρθρου 215 της συνθήκης ΣΛΕΕ και 29 της Συνθήκης ΕΕ που αναφέρονται στον τρόπο της αντιμετώπισης των αξιόποινων επιθετικών πράξεων, χωρίς η κρίσιμη λέξη «κύρωση» ν’ αναφέρεται στο κείμενο αυτών των διατάξεων. Αυτό βεβαίως «πέφτει γάντι» για τον κατευνασμό του επιστήθιου φίλου της κυρίας Μέρκελ, ο οποίος ακούει στο όνομα Ερντογάν. Έτσι κλείνει και αυτή η παρένθεση, που ανταποκρίνεται στο ανατολίτικο αλισβερίσι, σύμφωνα με το οποίο «ο πελάτης- του πολεμικού υλικού- έχει πάντα δίκαιο»!

Αλλά το κατά πόσον δικαιώνεται η κυρία Μέρκελ τροφοδοτώντας -με το αζημίωτο- αναίτιες αιματηρές επιθέσεις των αγοραστών του γερμανικού πολεμικού υλικού, εναντίον ανυπεράσπιστων χωρών, αυτό ακριβώς φαίνεται το απέκρυψαν όλοι οι μετασχόντες στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, προφανώς από συναδελφική… αλληλεγγύη!

Ανεξήγητες ελληνο-κυπριακές παραλείψεις

Οι υπό τους κυρίους Μητσοτάκη και Νίκο Αναστασιάδη, ελληνο-κυπριακές αντιπροσωπείες στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, διεδραμάτισαν ρόλο αποφασιστικό και αξιέπαινο για την αντιμετώπιση της ερντογανικής πειρατείας στην αν. Μεσόγειο, αλλάζοντας έτσι, ριζικά και επί τα βελτίω το κλίμα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, υπέρ των κοινοτικών εταίρων της Ελλάδας και της Κύπρου.

Όμως, η ελληνική πλευρά- προφανώς από το μυθριδατικό σύνδρομο της ατιμώρητης ανοχής χιλιάδων και σε ημερήσια βάση αεροπορικών παραβιάσεων του εναέριου χώρου-, καλείται ν’ απαντήσει:

1)    Γιατί δεν κατήγγειλε στη Σύνοδο αυτή αυτές τις παραβιάσεις, που είναι και προσβολή της κυριαρχίας της ίδιας της ΕΕ;

2)    Γιατί δεν κάλεσε τους άλλους 27 συμμάχους και εταίρους της ΕΕ, να συμμετέχουν ως αλληλέγγυοι και με δικά τους μαχητικά αεροσκάφη αλλά και δικούς τους πιλότους όχι μόνον στην αναχαίτιση των τούρκων εισβολέων αλλά και στην καλυπτόμενη από το Διεθνές Δίκαιο κατάρριψη των μαχητικών αεροσκαφών τους;

Όσο για τη συνεχιζόμενη παρουσία των τουρκικών γεωτρυπάνων, στην κυπριακή ΑΟΖ, ο κύριος Αναστασιάδης έπρεπε ν’ αξιώσει τόσο από την ΕΕ, όσο και από το ΝΑΤΟ την δια της βίας απομάκρυνση των τούρκων πειρατών.