Ερωτήματα

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλοι όσοι έχουν τη δυνατότητα να αρθρώνουν δημόσιο λόγο στη χώρα μας σπεύδουν κατά τα ειωθότα να χαϊδέψουν τους μαθητές που προβαίνουν για πολλοστή φορά σε καταλήψεις, και μάλιστα στο ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς.

Έχοντας στην πρώτη γραμμή κόμματα και πολιτικούς, συνδικαλιστές και δημοσιογράφους, η κοινωνία μας, εκκινώντας από την πεποίθηση ότι οι νέοι έχουν κατά το μάλλον ή ήττον το αλάθητο, σπεύδει να καλοπιάσει τους «οργισμένους» μαθητές και τις «αγανακτισμένες μαθήτριες», να προσυπογράψει τα «δίκαια» αιτήματά τους.

Στην τρέχουσα συγκυρία προτάσσεται, εξάλλου, το ευλογοφανές επιχείρημα των ασφαλών σχολείων, της προστασίας της δημόσιας υγείας στα σχολεία κ.λπ.

Αλήθεια, πόσες φορές τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε βρεθεί θεατές στο ίδιο ακριβώς έργο, με τους μαθητές να έχουν εξ ορισμού δίκιο απέναντι σε ένα «σύστημα» άδικο και αυταρχικό, που δεν τους δίνει ευκαιρίες και ψαλιδίζει τα φτερά τους;

Έως πότε θα βλέπουμε κόμματα και συνδικαλιστικές ηγεσίες να υιοθετούν ανεύθυνη και υστερόβουλη στάση στα εκπαιδευτικά ζητήματα, υποκινώντας τις καταλήψεις και αδιαφορώντας για το πραγματικό καλό των μαθητών;

Ποιος δε γνωρίζει –χωρίς να το ομολογεί βεβαίως δημοσίως– ότι για τη συντριπτική πλειονότητα των μαθητών που προβαίνουν σε καταλήψεις βασικό κίνητρο είναι η απώλεια διδακτικών ωρών, η αποφυγή της πληκτικής και πνιγηρής σχολικής αίθουσας;

Δεν είναι άραγε κοινό μυστικό ότι οι αποφάσεις για την πραγματοποίηση των καταλήψεων λαμβάνονται κατά κανόνα από ένα μικρό αναλογικά αριθμό μαθητών, που εκμεταλλεύονται το γενικότερο κλίμα χαλάρωσης που επικρατεί στα δημόσια σχολεία, αλλά και το γεγονός ότι σχεδόν όλοι οι συμμαθητές τους προσπαθούν να κερδίσουν το στοίχημα των Πανελληνίων εκτός των σχολικών αιθουσών, με τη βοήθεια των φροντιστηρίων και των ιδιαιτέρων;

Ποιος θα αναλάβει την πρωτοβουλία να πείσει τους μαθητές ότι το κρίσιμο, το μείζον, για το οποίο αξίζει πράγματι να αγωνίζονται και να διαμαρτύρονται, δεν είναι ο αριθμός των μαθητών σε κάθε τάξη, αλλά η στάθμη της παρεχόμενης παιδείας –και όχι μόνο εκπαίδευσης ασφαλώς–, το υψηλό επίπεδο των εκπαιδευτικών και ο σύγχρονος τρόπος διδασκαλίας των μαθημάτων;

Ποιος θα τολμήσει να θέσει τους μαθητές προ των ευθυνών τους –ναι, των ευθυνών τους–, να τους εξηγήσει ότι δεν έχουν μόνο δικαιώματα, να τους υπενθυμίσει ότι οι παλαιότερες γενιές κατάφεραν να εκπαιδευτούν και να προοδεύσουν σε καιρούς χαλεπούς και ταραχώδεις;