Ένας παλαιός κοινοβουλευτικός – με προϋπηρεσία στην Αυτοδιοίκηση και τον Συνδικαλισμό- είχε τη καλοσύνη να μοιραστεί μαζί μου μια μικρή ιστορία νεοελληνικής παράνοιας – μια ιστορία που έγινε η αφορμή για να αναζητήσω στη βιβλιοθήκη μου το πασίγνωστο βιβλίο του Τζόρτζ Όργουελ «Η φάρμα των ζώων».

Στο βιβλίο του 1945 – μια διαχρονική πολιτική αλληγορία- θέλησα να βρω την αγαπημένη φράση: «Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα».

Ακούγοντας με θρησκευτική προσήλωση την ιστορία του παλαιού κοινοβουλευτικού δεν χρειάστηκε και πολύ για να καταλήξω στο συμπέρασμα παραλλάσσοντας ελαφρώς τα λόγια του Όργουελ: «Όλοι οι εργαζόμενοι είναι ίσοι, αλλά μερικοί εργαζόμενοι είναι πιο  ίσοι από τους άλλους».

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Σε μια κοντινή προς την Αθήνα πόλη λειτουργεί μια Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης και Αποχέτευσης. Οι εργαζόμενοι της – προφανώς, με την ενεργή υποστήριξη του συνδικαλιστικού τους φορέα- ξεκίνησαν ένα δικαστικό αγώνα προκειμένου να μην ισχύσει για εκείνους το ισχύον θεσμικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε μέσα από συγκεκριμένα άρθρα ψηφισμένων νόμων από την Βουλή ήδη από πρώτα Μνημόνια. Το ισχύον θεσμικό πλαίσιο εντάσσει τους εργαζόμενους στις Δημοτικές Επιχειρήσεις Ύδρευσης  και Αποχέτευσης στο Ενιαίο Μισθολόγιο.

Εργαζόμενοι της συγκεκριμένης Δημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης και Αποχέτευσης πήγαν στα Δικαστήρια και δεν δικαιώθηκαν στο τέλος της ημέρας Μάλιστα, συνέβη το αντίθετο. Η απόφαση που βγήκε ήταν τελεσίδικη για την υπόθεση τους. Σε αυτήν τη περίπτωση ούτε η Δημοτική Αρχή αλλά ούτε και οι διορισμένη από τη Δημοτική Αρχή διοίκηση πήρε το μέρος τους. Κάθε άλλο.

Αήττητος λαϊκισμός

Η υπόθεση ή οι υποθέσεις αυτής της μορφής πάνω κάτω ξεχάστηκαν. Τις πήρε ο χρόνος … Τουλάχιστον έτσι φάνηκε γιατί ο λαϊκισμός και η δημαγωγία δεν το βάζει κάτω. Στις εκλογές του 2019 το Δημαρχείο άλλαξε ενοίκους και οι νέοι ένοικοι είχαν δώσει …υποσχέσεις. Τι είδους υποσχέσεις; Αυτό φάνηκε όταν ανακινήθηκαν οι υποθέσεις για νέες διεκδικήσεις στις Δικαστικές Αίθουσες. Το μπαϊράκι εναντίον του Ενιαίου Μισθολογίου στήθηκε ξανά και αυτή τη φορά με την πλήρη στήριξη της νέας Δημοτικής Αρχής.

Και στο σημείο αυτό αρχίζουν τα νταούλια και οι ζουρνάδες να παίζουν στο γνωστό σκοπό με το «νόμιμο» και το «ηθικό». Μόνο που στη περίπτωση της συγκεκριμένης Δημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης και Αποχέτευσης και της διοίκησης της (διορισμένης όπως πάντα από την εκάστοτε Δημοτική Αρχή) δεν υπάρχει ούτε νομιμότητα, ούτε ηθική. Προς αποφυγή άσκοπων παρεξηγήσεων σπεύδω να εξηγήσω όσα εγώ θεωρώ τουλάχιστον ανεξήγητα.

Κατά πρώτον, δεν μιλάμε για μια συνήθη εργατική – μισθολογική διαφορά ανάμεσα σε έναν οποιοδήποτε εργοδότη και τους εργαζόμενους του. Μιλάμε για διαχείριση δημοσίου χρήματος σε μια επιχείρηση δημοσίου συμφέροντος που η διοίκηση της ορίζεται από την Δημοτική Αρχή και λειτουργεί στο πλαίσιο των κατευθύνσεων και των προτεραιοτήτων της.

Και ας πάμε ένα βήμα παρακάτω. Η συγκεκριμένη Δημοτική Επιχείρηση παρά το γεγονός ότι είναι μονοπώλιο στο χώρο της παρουσιάζει ως μη όφειλε ζημίες χρήσης.

Και σε αυτή τη μονοπωλιακή επιχείρηση που παρουσιάζει ζημίες έρχεται η Δημοτική Αρχή και μαζί της, η διορισμένη από την ίδια διοίκηση να υποστηρίξει τα αιτήματα των δικαστικών διεκδικήσεων εργαζομένων που αντιδρούν παρά τα χρόνια που πέρασαν από την αρχή των Μνημονίων στους περιορισμούς του Ενιαίου Μισθολογίου.

Ας κάνουμε μαζί μια υπόθεση εργασίας. Αν οι εργαζόμενοι κερδίσουν τη μάχη στο Δικαστήριο και η ΔΕΥΑ σπεύσει να τους ικανοποιήσει ποιος εν τέλει θα πληρώσει το μάρμαρο;

Η Δημοτική Αρχή που κινείται στη πεπατημένη των υποσχέσεων για τα ψηφαλάκια ή οι ίδιοι οι πολίτες που είναι υποχρεωμένοι να ανέχονται όχι μόνο το μονοπώλιο με τις ζημιές χρήσης αλλά και τις κάθε λογής παραταξιακές σκοπιμότητες;

Τελικά, ο παππούς Όργουελ είχε δίκιο: « Οι πολίτες είναι ίσοι, αλλά μερικοί πολίτες είναι περισσότερο ίσοι από τους άλλους».

Headlines