Σκοτώσαμε το τέρας του φασισμού ή χρειάζεται διαρκής αγώνας;

Το τέρας του ναζισμού στην πατρίδα μας εξευτέλισε, βασάνισε, δολοφόνησε. Έκανε έναν λαό, μεταξύ πολλών άλλων λαών, να υποφέρει. Και μόνο η σκέψη ότι κάποιοι «συνάνθρωποί» μας, ακόμη και σήμερα ανέχονται την ύπαρξή του, θα έπρεπε να γεμίζει θλίψη και απογοήτευση κάθε σκεπτόμενο συμπολίτη μας.

Και μόνο η υποψία ότι κάποιοι «συνάνθρωποί» μας ασπάζονται τις ναζιστικές θεωρίες, θα έπρεπε να μας γεμίζει οργή.

Δυστυχώς, η -μερικές φορές- ασχημονούσα πολιτική μας πραγματικότητα, έφερε κάποιους θιασώτες του στο ελληνικό κοινοβούλιο. Προβληματισμός για τη Χρυσή Αυγή. Και μέχρι την πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία, που διέκοψε την όποια αντιπροσωπευτική τους εξουσία, μια αίσθηση ότι κάτι πολύ σάπιο μόλυνε με αργό και βασανιστικό τρόπο την πλειοψηφική δημοκρατική πορεία του τόπου.

Είναι προφανές ότι ο σπόρος, ακόμα κι όταν είναι αρρωστημένος, αν βρει τις κατάλληλες συνθήκες, μπορεί να γεννήσει αρρωστημένα φρούτα.

Ο σπόρος του φασισμού, βρήκε τέτοιο έδαφος. Γόνιμο. Βρήκε μία οικονομία διαλυμένη. Μία χώρα στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης, στο χείλος της οικονομικής και ηθικής της καταστροφής.

Γιγαντώθηκε μέσα από τις λογικές του ισοπεδωτισμού, όπου όλα ήταν ίσα, όμοια, μέσα σε ένα καζάνι που έβραζε τα χλωρά με τα ξερά. Είναι ευτυχές που η δικαιοσύνη φώτισε όλες εκείνες τις μαύρες πτυχές μιας «οργάνωσης» που διεκδικούσε, πέρα από την ψήφο μας και λίγη από την οργή μας, αλλά και αρκετή από τη… σωματική μας ρώμη, προκειμένου να τιμωρήσει όσους εκείνη θεωρούσε υπαίτιους των δεινών μας.

Είναι, όμως, ακόμα πιο ευτυχές το γεγονός πως μια πολιτική παράταξη, που ένιωσε βαθιά στην πολιτική της υπόσταση τα αποτελέσματα της ακραίας και τυφλής βίας, πρωτοστάτησε, όχι μονάχα στο να οδηγηθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου η οργάνωση αυτή, αλλά και στον πολιτικό της εξοβελισμό.

Η συνεισφορά, βέβαια, όλου του δημοκρατικού πολιτικού τόξου, κυρίως στην πολιτική της εξαφάνιση, είναι σημαίνουσα, κυρίως διότι φρόντισαν άπαντες να αναδείξουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ένδειά τους και το βαθύ, απροσποίητο, δηλητηριώδες μίσος τους για το διαφορετικό.

Χωρίς καμία διάθεση να προδικάσω την απόφαση του Δικαστηρίου, άλλωστε, η πολιτική αντιμετώπιση ενός φαινομένου δεν μπορεί να έχει δικονομική χροιά, φαίνεται πως κλείνει ένας κύκλος περίεργος, δύσμορφος για τη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Παρά τις οικονομικές και τις υγειονομικές της παλινωδίες, η χώρα φαίνεται να ομαλοποιεί τον πολιτικό της χάρτη, με τις συνιστώσες του να συμφωνούν, τουλάχιστον, στις αναγκαιότητες της δημοκρατίας.

Τα φίδια και τα αυγά τους, όμως, εκκολάπτονται ταχέως. Κι αν θεωρήσουμε ότι τα σκοτώσαμε όλα, αυτός ο εφησυχασμός είναι πιο ύπουλος και από τη σιγουριά της νίκης. Οι λύσεις είναι πολύ συγκεκριμένες και είναι εκείνες που υπακούουν στη μέση δημοκρατική λογική μας.

Διάλογος με τα προβλήματα και τους ανθρώπους. Αλληλεγγύη. Ανθρωπισμός. Και δικαιοσύνη.

Το τέρας του φασισμού κάποτε νικήθηκε με όπλα και γενναιότητα.

Τώρα όπλο μας είναι η γενναιότητά μας. Απέναντι στη μισαλλοδοξία τους και τον εξτρεμισμό τους.

*Γενική Γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής