Στο Εφετείο έφτασαν λίγο πριν τις 10.00  οι Αιγύπτιοι αλιεργάτες και ο δικηγόρος τους Θανάσης Καμπαγιάννης, με τον συγκεντρωμένο κόσμο να ξεσπά σε χειροκροτήματα.

Υπενθυμίζεται ότι  μέλη της τοπικής Οργάνωσης Περάματος της Χρυσής Αυγής, είχαν πραγματοποιήσει δολοφονική  επίθεση σε βάρος των τριών Αιγύπτιων ψαράδων, στο Ικόνιο Περάματος στις  12 Ιουνίου 2012.

«Δεν είμαστε μόνοι…»

Χθες με μια συγκινητική ανάρτηση στο facebook, ο Θανάσης Καμπαγιάννης, έγραφε για τις ώρες πριν την απόφαση της ιστορικής δίκης, επισημαίνοντας πως δύο πράγματα «με κρατάνε»: «η αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι τα θύματα και οι οικογένειές τους δεν είναι μόνοι, είναι βάλσαμο για να περάσουμε αυτή την τόσο δύσκολη μέρα.

Το άλλο είναι η αίσθηση ότι κάναμε αυτό που μας αναλογούσε. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα κάναμε όλα τέλεια. Σημαίνει ωστόσο ότι φέραμε εις πέρας αυτό που είχαμε αναλάβει».

Η ανάρτηση

«Τη νύχτα πριν την απόφαση

Πώς βγαζεις πέρα μια νύχτα που ακολουθείται από μια τόσο σημαντική μέρα σαν την αυριανή; Η δική μας πλευρά δεν έχει εσωτερική πληροφόρηση για το τι θα ακούσουμε αύριο. Ανάμεσα σ’ εμάς και την δικαστική απόφαση, υπάρχει ο τοίχος του κράτους. Για όσες και όσους δουλέψαμε επί πεντέμιση χρόνια, φαίνεται σαν ψέμα ότι θα πάμε αύριο στο Εφετείο και θα ακούσουμε το αποτέλεσμα με όρους “ξαφνικού θανάτου”. Το σκέφτεσαι και ανεβάζεις σφυγμούς.

Δύο είναι τα πράγματα που εμένα τουλάχιστον με κρατάνε.

Το ένα είναι η πρωτοφανής μαζική κινητοποίηση που βρίσκεται σε εξέλιξη και που θα εκφραστεί σε μια πολύ μεγάλη συγκέντρωση, όπως όλα δείχνουν, έξω από το Εφετείο. Η αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι τα θύματα και οι οικογένειές τους δεν είναι μόνοι, είναι βάλσαμο για να περάσουμε αυτή την τόσο δύσκολη αυριανή μέρα.

Το άλλο είναι η αίσθηση ότι κάναμε αυτό που μας αναλογούσε. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα κάναμε όλα τέλεια. Σημαίνει ωστόσο ότι φέραμε εις πέρας αυτό που είχαμε αναλάβει.

Θα υπάρχει βέβαια πάντοτε η συγκατάβαση της εκ των υστέρων γνώσης. Όταν θα έχουμε το αποτέλεσμα, όλα πλέον θα φωτιστούν μεμιάς και θα λάβουν το εύκολο νόημά τους. Τότε, το αποτέλεσμα θα μοιάζει αναπόφευκτο και αναπόδραστο, χωρίς την ενδεχομενικότητα της πρότερης ρευστής κατάστασης. Ως γνωστόν, η κουκουβάγια της γνώσης φτερουγίζει πάντα στο σούρουπο.

Είναι εκεί που πάντα ξεπροβάλλουν όσοι “τα ήξεραν” και “τα έλεγαν” εξαρχής. Στην πραγματικότητα, ξεπροβάλλουν όσοι φυλάχτηκαν και δεν έλαβαν ξεκάθαρη θέση, περιμένοντας την εξέλιξη των πραγμάτων χωρίς να επιχειρήσουν να τα καθορίσουν. Τα κείμενα είναι ήδη έτοιμα: “Το κράτος ήθελε να τους τελειώσει, πώς δεν το βλέπατε;”. “Το κράτος ήθελε να τους ξεπλύνει, πώς δεν το βλέπατε;”. “Αθώοι. Σιγά. Τι περιμένατε;”. Ένοχοι. Σιγά. Τι περιμένατε;”.

Εμείς δεν περιμέναμε τίποτα. Γίναμε κομμάτι της προσπάθειας να καθορίσουμε τα γεγονότα. Και στο μέτρο που κάναμε εκτιμήσεις, τις οποίες κάποιος θα μπορεί να μας υπενθυμίσει αύριο, ιδίως αν αυτές πέσουν έξω, τις κάναμε για να καθορίσουμε την εξέλιξη των πραγμάτων. Όπως το λέει ο Γκράμσι: “όποιος κάνει μια πρόβλεψη, στην πραγματικότητα έχει ένα πρόγραμμα που θέλει να το κάνει να θριαμβεύσει και η πρόβλεψη είναι ακριβώς στοιχείο αυτού του θριάμβου”.

Επιλέξαμε να είμαστε δρώντα υποκείμενα και όχι νεκροτόμοι της ιστορίας.

Με αυτές τις δύο σκέψεις, θα προσπαθήσουμε και ελπίζω να μπορέσουμε απόψε να κοιμηθούμε.

Και αύριο θα ροβολήσουμε για το Εφετείο.»

Headlines