Νόμος

ΗΧρυσή Αυγή είχε ξοφλήσει πολιτικά εδώ και καιρό. Ποινικά τελείωσε χθες ύστερα από μια μαραθώνια δίκη πεντέμισι χρόνων.

Ο Μιχαλολιάκος κι η παρέα του χαρακτηρίστηκαν από το δικαστήριο «εγκληματική οργάνωση» όχι επειδή ήταν παλαιοναζί, νεοναζί ή χορτοφάγοι.

Αλλά επειδή είχαν αναπτύξει συγκεκριμένη εγκληματική δραστηριότητα και διέπραξαν συγκεκριμένες εγκληματικές πράξεις. Αυτό προβλέπει το κράτος-δικαίου στο οποίο υπερηφανευόμαστε ότι ζούμε.

Είναι βέβαιο ότι η Χρυσή Αυγή δεν εξαρθρώθηκε από εκείνους που ζούσαν χθες τον αντιφασιστικό μύθο τους.

Εξαρθρώθηκε από την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου με υπουργό τον Δένδια, από τους εισαγγελείς Ευτέρπη Κουτζαμάνη και Ι. Ντογιάκο, γενικά από πολιτικούς και δικαστικούς λειτουργούς που έκαναν σωστά τη δουλειά τους.

Οι περισσότεροιαπό τους χθεσινούς διαδηλωτές εκείνες τις μέρες απουσίαζαν. Ενώ ο Βούτσης ανησυχούσε μήπως «γίνεται μια μεθόδευση για να τεθεί εκτός νόμου αυτό το κόμμα» (Φεβρουάριος 2014).

Ακόμη πιο βέβαιο είναι ότι η Χρυσή Αυγή δεν βυθίστηκε πολιτικά από κάποιο αντιφασιστικό κίνημα.

Βυθίστηκε από την ψήφο του ελληνικού λαού στη μοναδική αυθεντική πολιτική διαδικασία που γνωρίζουν οι δημοκρατίες. Τις εκλογές.

Με άλλα λόγια και παρά τα μεγάλα λόγια, η Χρυσή Αυγή ηττήθηκε από τον νόμο και από την ψήφο.

Ευτυχώς. Ηταν ένα δημιούργημα της μεγάλης διαταραχής που έζησε η ελληνική κοινωνία τη δεκαετία του 2010. Ξεπήδησε από την ίδια χολερική μήτρα που γέννησε και κάποιους από τους πραγματικούς ή υποτιθέμενους εχθρούς της.

Σε αυτήν τη δεκαετία άλλωστε γνωρίσαμε πολλά τέρατα που ξεχύθηκαν από τα έγκατα μιας αλαφιασμένης χώρας. Κάποια (ευτυχώς, όλο και λιγότερα) επιζούν ακόμη.

Αλλά η μόδα τους πέρασε, μαζί κι η εποχή τους. Η κοινωνία καταλαγιασμένη επιστρέφει σε κανονικούς ρυθμούς και οικεία μεγέθη.

Η Χρυσή Αυγή ήταν ίσως το πιο αποκρουστικό προϊόν αυτής της διαταραχής. Αλλά δεν ήταν το μόνο.

Από κοντά θρηνήσαμε τους νεκρούς της Marfin (αλήθεια, τι γίνονται οι έρευνες για τους δολοφόνους;), ζήσαμε τις βίαιες επιθέσεις σε πολιτικούς, αντικρίσαμε την οχλοκρατία στη δημόσια σφαίρα, υποστήκαμε την αναγόρευση του ανορθολογισμού σε συντεταγμένη παράμετρο της κοινωνίας μας.

Ψεκαστήκαμε κι αγανακτήσαμε. Είδαμε το περιθώριο να γίνεται κανόνας και τον υπόκοσμο να υποδύεται τον κόσμο.

Την ίδια περίοδο η βία, η μνησικακία κι ο φανατισμός αναδείχθηκαν σε κυρίαρχο κοινωνικό κανόνα.

Και γι’ αυτό τελικά θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό όχι μόνο ότι η Χρυσή Αυγή τιμωρήθηκε.

Αλλά ότι τιμωρήθηκε με τις δύο μεθόδους που χρησιμοποιεί η δημοκρατία για να τιμωρήσει τους εχθρούς της. Τον νόμο και την ψήφο.

Είναι η καλύτερη επιβεβαίωση ότι αφήνουμε τα παράγωγα της κρίσης πίσω μας.