Μην ξεχνάμε τον Λoυκμάν, τον Πακιστανό που σκότωσαν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής

Η 7η Οκτωβρίου 2020 ήταν μια μέρα διαφορετική από τις άλλες. Μια μέρα νίκης της Δημοκρατίας απέναντι στο φασισμό.

Η νίκη δεν ήταν εύκολη ούτε γρήγορη. Ο αγώνας κράτησε επί 5,5 ολόκληρα χρόνια και σίγουρα δεν έχει λάβει τέλος. Μπορεί η καταδίκη του Νίκου Μιχαλολιάκου και των υπόλοιπων «πρωτοπαλίκαρων» της ναζιστικής οργάνωσης να σβήνουν πολιτικά από τον χάρτη το κόμμα της Χρυσής Αυγής, ωστόσο «ταφόπλακα» στην πολιτική και κοινωνική διείσδυση της Ακροδεξιάς δεν έχει μπει.

Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων η μητέρα του Παύλου, Μάγδα Φύσσα, έκανε τον πόνο της στην άκρη και μάς έδωσε το παράδειγμα πως για τη δικαιοσύνη και τη δικαιοσύνη δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε ποτέ τη μάχη. Δεν ήταν ωστόσο η μόνη που μάς δίδαξε με τη στάση και το ήθος της.

Στο πλευρό της στάθηκε ο πατέρας του δολοφονηθέντος από τη Χρυσή Αυγή Σαχζάτ Λουκμάν, Καντίμ Χουσεΐν, ο οποίος περίμενε καρτερικά την ετυμηγορία, ζητώντας και αυτός δικαίωση για το δικό του παιδί. Γιατί μάχη απέναντι στον φασισμό σημαίνει αλληλεγγύη και ομοψυχία κόντρα σε προκαταλήψεις, στερεότυπα, ιδεοληψίες και θρησκευτικούς δογματισμούς.

Ο Λουκμάν έπεσε νεκρός από τα δολοφονικά χτυπήματα των Χ. Στεργιόπουλου και Δ. Λιακόπουλου, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί γι’ αυτό, ενώ κρίθηκαν ένοχοι την Τετάρτη για το αδίκημα της ένταξης σε εγκληματική οργάνωση και αναμένεται η τελική απόφαση επί των ποινών.

Οι δύο χρυσαυγίτες είχαν επιτεθεί στον Πακιστανό εργάτη τα ξημερώματα της 17ης Ιανουαρίου του 2013, την ώρα που πήγαινε με το ποδήλατό του στη δουλειά.
Του επιτέθηκαν με στιλέτα και τού κατάφεραν πολλαπλές μαχαιριές με αποτέλεσμα τον θάνατό του.

Στη δίκη, σε πρώτο βαθμό, που ξεκίνησε στις 18 Δεκεμβρίου 2013 και έληξε στις 15 Απριλίου 2014 καταδικάστηκαν από το Μικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο Αθηνών σε ισόβια χωρίς ελαφρυντικά για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, οπλοφορία, οπλοχρησία και οπλοκατοχή, χωρίς όμως στο κατηγορητήριο να συμπεριληφθούν τα ρατσιστικά κίνητρα. Οι ίδιοι ισχυρίστηκαν ότι του επιτέθηκαν «για ασήμαντη αφορμή» επειδή «τους έκοψε τον δρόμο με το ποδήλατο».

Η δίκη σε δεύτερο βαθμό ξεκίνησε στις 16 Απριλίου 2018 στο Μικτό Ορκωτό Εφετείο Αθηνών. Στις 6 Μαΐου 2019 καταδικάστηκαν τελεσίδικα σε κάθειρξη 21 ετών και 5 μηνών έκαστος. Η έδρα απέρριψε το αίτημα της υπεράσπισης για μετατροπή της κατηγορίας της ανθρωποκτονίας από πρόθεση σε θανατηφόρα σωματική βλάβη ή σε επικίνδυνη σωματική βλάβη. Απορρίφθηκαν επίσης τα ελαφρυντικά του πρότερου έντιμου βίου και της ειλικρινούς μεταμέλειας, ενώ αντιθέτως αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό της καλής συμπεριφοράς μετά την τέλεση της πράξης.

Δικαίωση για τον πατέρα του

Αν και τραγική φιγούρα, ο λόγος του είναι ήρεμος. Ακόμη κι όταν βουρκώνει, επειδή μιλάει για τον γιο του που έφυγε από το Πακιστάν τον Δεκέμβριο του 2008 προκειμένου να συντηρήσει την οικογένειά του.

Προτού φύγει, είπε ότι θα επιστρέψει σύντομα. Δεν γύρισε ποτέ. Το μαχαίρι των δραστών που βάφτηκε με το αίμα του Λουκμάν φρόντισε γι’ αυτό. Ο μόλις 27 ετών νεαρός χάθηκε στο έρεβος που γεννάει ο φασισμός, ωστόσο ο πατέρας του ήταν και είναι εδώ για να μας θυμίζει τον αγώνα που πρέπει να δίνουμε χωρίς να τα βάζουμε κάτω.

Ο ίδιος περιγράφει τον γιο του ως ήρεμο, ψύχραιμο και ευσυνείδητο, που ήρθε στην Ελλάδα στα τέλη του 2008 – αρχές του 2009 για να δουλέψει, στέλνοντας χρήματα στην πολυμελή οικογένειά του.

«Ο γιος μου δολοφονήθηκε απλώς επειδή ήταν από άλλη χώρα» δήλωσε ο ίδιος τον περσινό Μάιο, αφότου το Μεικτό Ορκωτό Εφετείο Αθηνών έκρινε τελεσίδικα ενόχους για ανθρωποκτονία κατά συναυτουργία με άμεσο δόλο και αναγνώριση του ρατσιστικού κινήτρου τους δολοφόνους του παιδιού του.

«Ήρθε στην Ελλάδα λόγω φτώχειας, ήθελε να μας βοηθήσει οικονομικά, μας έστελνε χρήματα για το σπίτι και για τα δάνεια που είχαμε πάρει για να έρθει στην Ελλάδα» είπε ο ίδιος ενώπιον των δικαστών.

«Σκότωσαν το παιδί μου που πήγαινε για το ψωμί του και από πάνω λένε ψέματα, δεν θα τους συγχωρήσω. Μου είχε πει το παιδί μου ότι τα πράγματα στην Ελλάδα δεν πάνε καλά, φοβόταν τις επιθέσεις σε ξένους, αλλά δεν ήθελε να γυρίσει πριν ξοφλήσει το δάνειο και παντρέψει τις αδερφές του, εγώ του είχα πει ότι δεν ήθελα να φύγει».

Στο πλευρό της Μάγδας Φύσσα

Μια στιγμή που ξεχώρισε αυτά τα χρόνια και που προκάλεσε δέος ήταν κατά τη συμπλήρωση των έξι χρόνων -πέρυσι- από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Τότε, η Μάγδα Φύσσα, μαζί με τον πατέρα του Σαχζάτ Λουκμάν, στάθηκαν στο μνημείο του γιου της, κατά τη διάρκεια της αντιφασιστικής συγκέντρωσης, με τα πλάνα να γίνονται παράδειγμα μεγαλείου ψυχής προς όλους μας, κόντρα στο μίσος, τον φόβο και τον σκοταδισμό.

Ο πατέρας του Λουκμάν είχε δώσει άλλωστε το παρών και στο παρελθόν κατά την επέτειο της δολοφονίας, όντας εκεί και στα αποκαλυπτήρια του μνημείου το 2014.

Η δολοφονική επίθεση στον Λουκμάν

Για την ιστορία, οι δολοφόνοι, αφού προσπέρασαν το ποδήλατο του Λουκμάν και του έκοψαν το δρόμο, κατέβηκαν στο οδόστρωμα και οπλισμένοι με «πεταλούδες» μαχαίρωσαν τον Λουκμάν.

Πρώτος χτύπησε ο Λιακόπουλος, κατευθείαν στην καρδιά. Ακολούθησαν έξι λυσσαλέα χτυπήματα, στον ήδη τραυματισμένο θανάσιμα Λουκμάν, από τον Στεργιόπουλο, πυροσβέστη στο επάγγελμα, στην σπονδυλική στήλη, στην πλάτη, στο χέρι του θύματος και αλλού.

Ο Σαχζάτ Λουκμάν ήταν νεκρός και οι χρυσαυγίτες έφυγαν, αφού έκαναν τον γύρο του θριάμβου γύρω απ’ τον νεκρό, για να συνεχίσουν να σκοτώνουν την ώρα τους στους δρόμους της Αθήνας. Οι μάρτυρες κατέθεσαν πως οι δράστες έφυγαν «σαν να μη συνέβη τίποτα».

Εκτός από τους κατοίκους της περιοχής που βγήκαν στον δρόμο, ένας οδηγός ταξί διερχόμενος από την περιοχή, συγκράτησε την πινακίδα του σκούτερ των χρυσαυγιτών, ανέφερε το περιστατικό στην αστυνομία και μερικές ώρες αργότερα οι δολοφόνοι συνελήφθησαν στο Σύνταγμα.

Στην έρευνα που ακολούθησε στα σπίτια τους εντοπίστηκαν τρία στιλέτα «πεταλούδες», ένας σουγιάς, μια μαύρη λεπίδα με ειδική λαβή, δύο ξύλινα ρόπαλα, σφαίρες, μία σφεντόνα, ενώ στο σπίτι του ενός βρέθηκαν και πενήντα προεκλογικά φυλλάδια της Χρυσής Αυγής.