Η ανώμαλη προσγείωση στο «τέλος της μεταπολίτευσης»

Στην φλύαρη και επιφανειακή ρητορική διαφόρων δήθεν νεωτερικών πολιτικών δυνάμεων, κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια η περιβόητη διακήρυξη περί του «τέλους της μεταπολίτευσης». 

Πρόκειται για μία φράση, η οποία αν αναλυθεί σήμερα και συνεκτιμηθεί η συγκυρία στην οποία διατυπωνόταν (κατά βάση από την συριζαϊκή Αριστερά), θα φανεί έως και επικίνδυνη. 

Στον παροξυσμό της περιόδου 2012 – 2019 και στην απατηλή αίσθηση κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ και των δήθεν αντισυμβατικών πολιτικών δυνάμεων, το «τέλος της μεταπολίτευσης» φάνταζε όμως σαν μία ρομαντική και αισιόδοξη διαδικασία. Κάτι σαν απαλλαγή από βαρίδια και κατάλοιπα, κάτι σαν κάθαρση αυτοματοποιημένη και νομοτελειακή. 

Τι περιελάμβανε όμως αυτή η διαδικασία, κατά τους εμπνευστές του εν τέλει κενού περιεχομένου φραστικού σχήματος; 

Περιελάμβανε την κατάρρευση των «παραδοσιακών» κομμάτων; Την ανάδειξη των νέων, τάχα άφθαρτων και άμωμων πολιτικών σχηματισμών; Τον έλεγχο των «αρμών της εξουσίας»; 

Περιελάμβανε και την εγκαθίδρυση στο πολιτικό φάσμα ενός κομματικού σχηματισμού όπως η Χρυσή Αυγή; Πώς φαντάζονταν οι οραματιστές του «τέλους της μεταπολίτευσης» το πολιτικό σκηνικό του νέου συστήματος; 

Φαίνεται σήμερα ότι η συστηματική τους αδυναμία να ερμηνεύσουν και να αναλύσουν τις πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές συνθήκες της χώρας, τους έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδα. 

Η δίκη της Χρυσής Αυγής προκαλεί καθημερινώς και έναν νέο πολιτικό σεισμό σε όλα τα δήθεν αντισυστημικά σχήματα και φυσικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι επειδή σχετίζονται μαζί της ή επειδή επιχείρησαν να την αξιοποιήσουν με διαφόρους τρόπους κατά του κοινού εχθρού, του «συστήματος». Αλλά κυρίως επειδή διαπιστώνεται ότι η ιστορικών διαστάσεων νομική και πολιτική εξέλιξη της καταδίκης, δεν εμπεδώνεται στη συνείδηση κανενός ως διαδικασία στην οποία η συριζαϊκή Αριστερά είχε την παραμικρή συμμετοχή και συμβολή. 

Αντιθέτως, από την ημέρα της ανακοίνωσης της ετυμηγορίας του τριμελούς Εφετείου κακουργημάτων, η αμήχανη αξιωματική αντιπολίτευση κινείται στους ρυθμούς μίας παράλληλης και φαινομενικά ανεξέλεγκτης εσωτερικής κρίσης. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αμηχανίας της και των σπασμωδικών αντανακλαστικών της ήταν και το πρωτοσέλιδο της Αυγής, το οποίο καπηλεύτηκε ένα σύνθημα, που όσο χλιαρό και αν ήταν, είχε εν πάση περιπτώσει μία πανεθνική και διακομματική αποδοχή. 

Στρέφοντας το «Δεν είναι αθώοι» κατά του Σαμαρά και του Μητσοτάκη, το δημοσιογραφικό κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνει τις συνθήκες μίας ιδιότυπης πολιτικής απομόνωσης. Φαίνεται ότι είναι εκτός κλίματος, κινείται κόντρα στις διαθέσεις των πολιτών. 

Το χειρότερο είναι ότι τα κομματικά στελέχη κάθε είδους, κατά πάσα βεβαιότητα δεν αντιλαμβάνονται το πώς οδηγούνται στο αδιέξοδο. 

Και αν μη τι άλλο, αυτή είναι μία συνθήκη που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε άλλου τύπου εξελίξεις από αυτές που κάποιοι φαντάζονται στην ελληνική Αριστερά. Πιθανώς δε οι εξελίξεις αυτές να θέσουν και υπαρξιακά ζητήματα για τον χώρο, αν δεν υπάρξουν τεκτονικού τύπου αλλαγές στην σκέψη και στη λειτουργία του. 

Ίσως τότε θα έχει επέλθει πραγματικά το «τέλος της μεταπολίτευσης» και να επιφυλάσσει μία άλλη μοίρα από αυτή που φαντάζονταν όσοι το οραματίστηκαν.