Η αεροπορική τραγωδία των Άνδεων : Ο αγώνας για επιβίωση και οι φήμες περί κανιβαλισμού

Στις 12 Οκτωβρίου 1972, ένα αεροσκάφος τύπου Fairchild Hiller FH-227D της Πολεμικής Αεροπορίας της Ουρουγουάης, με πενταμελές πλήρωμα και 40 επιβαίνοντες, απογειώθηκε από το Μοντεβιδέο με προορισμό το Σαντιάγο της Χιλής. Μετέφερε την ομάδα ράγκμπι Old Christians Club, που θα έδινε φιλικό αγώνα στην πρωτεύουσα της Χιλής, αλλά και συγγενείς και φίλους των παικτών.

Λόγω της έντονης κακοκαιρίας, ο κυβερνήτης του αεροσκάφους, σμήναρχος Χούλιο Σέζαρ Φεράδας, διέκοψε την πορεία του ταξιδιού και προχώρησε σε αναγκαστική προσγείωση στην πόλη Μεντόσα. Την επομένη, αν και οι καιρικές συνθήκες δεν είχαν βελτιωθεί, ο πύργος ελέγχου έδωσε άδεια στον πιλότο ώστε το αεροσκάφος να συνεχίσει το ταξίδι προς τον αρχικό του προορισμό.

Κατά τη διάρκεια της πτήσης το αεροσκάφος αντιμετώπισε έντονες αναταράξεις, ενώ οι εξελίξεις άρχισαν να παίρνουν δυσκολότερη τροπή όταν, πετώντας πάνω από τη Χιλή, ξεκίνησε να χάνει ύψος και τελικά προσέκρουσε σε μία κορυφή των Άνδεων με αποτέλεσμα να συντριβεί. Δώδεκα από τους επιβαίνοντες σκοτώθηκαν ακαριαία, ενώ πέντε ακόμα υπέκυψαν στα τραύματά τους την πρώτη νύχτα.

Οι 28 διασωθέντες βρίσκονταν καταπονημένοι και αβοήθητοι, αντιμέτωποι με τραυματισμούς, πολικό ψύχος, λιγοστό οξυγόνο και προμήθειες, ενώ τα σωστικά συνεργεία είχαν χάσει τα ίχνη τους. Τρεις ημέρες μετά τη συντριβή του αεροσκάφους ξεκίνησε επιχείρηση για τον εντοπισμό του, η οποία αποδείχθηκε άκαρπη και διακόπηκε μόλις 8 ημέρες μετά.

Οκτώ μέρες μετά τη συντριβή του αεροσκάφους, στις 21 Οκτωβρίου, ένας από τους επιζώντες κατέληξε ενώ μερικές μέρες αργότερα, στις 29 Οκτωβρίου, οκτώ ακόμη πέθαναν κατά τη διάρκεια χιονοστιβάδας. Μέχρι τις 11 Δεκεμβρίου ακόμη τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Την επομένη, δύο από τους επιζώντες, ο Νάντο Παράδο και ο Ρομπέρτο Κανέσα, αποφάσισαν να  απομακρυνθούν από το σημείο της συντριβής προς αναζήτηση βοήθειας. Ύστερα από δέκα ημέρες εξαντλητικής πεζοπορίας συνάντησαν τον ορεσίβιο μεταφορέα Σέρχιο Καταλάν, ο οποίος τους περιέθαλψε και ειδοποίησε τις αρχές. Μία ημέρα αργότερα, στις 23 Δεκεμβρίου 1972 και οι υπόλοιποι 14 διασωθέντες του αεροπορικού δυστυχήματος είχαν μεταφερθεί στο Μοντεβιδέο.

Η αεροπορική τραγωδία των Άνδεων προσέλκυσε το ενδιαφέρον του κοινού και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία ντοκιμαντέρ και ταινιών, ανάμεσα στις οποίες «Οι επιζήσαντες» (1993) του Φρανκ Μάρσαλ, αλλά και τη συγγραφή βιβλίων. Γνωστότερο όλων, το βιβλίο ενός εκ των πρωταγωνιστών της τραγωδίας, Νάντο Παράδο, με τίτλο «Miracle in the Andes: 72 Days on the Mountain and My Long Trek Home».

Το βιβλίο του Παράδο δεν προσέλκυσε το ενδιαφέρον τόσο λόγω της ενδιαφέρουσας πλοκής της ιστορίας –η οποία ήταν ήδη γνωστή πολύ πριν την έκδοση του βιβλίου του- αλλά περισσότερο εξαιτίας του εξομολογητικού του τόνου και των αποκαλύψεων για περιστατικά κανιβαλισμού, που παρουσιάζεται ως «αναγκαίο μέσο επιβίωσης» : «Σε μεγάλο υψόμετρο, οι θερμιδικές ανάγκες του οργανισμού είναι τεράστιες…Λιμοκτονούσαμε… Προσπαθήσαμε να φάμε λωρίδες από δέρμα από τις σκισμένες αποσκευές. Ανοίξαμε τα μαξιλάρια των καθισμάτων ελπίζοντας να βρούμε άχυρο… Δεν υπήρχε τίποτε άλλο εδώ εκτός από πάγο, αλουμίνιο, πλαστικό και βράχους. Όλοι οι επιβάτες ήταν Ρωμαιοκαθολικοί… Κάποιοι συσχέτιζαν τον κανιβαλισμό με το τελετουργικό της Θείας Κοινωνίας. Άλλοι ήταν επιφυλακτικοί αρχικά. Συνειδητοποιώντας ότι ήταν ο μόνος τρόπος για να παραμείνουν ζωντανοί, σύντομα άλλαξαν γνώμη».