Το πραγματικό κόστος του πολιτικού κόστους

Ηταν ένας από τους καλύτερους διεθνολόγους που έχουμε στη χώρα και, με τη χαρακτηριστική σαφήνεια του λόγου του, εξηγούσε από το ραδιόφωνο γιατί η διεκδίκηση εκ μέρους της Τουρκίας ερευνητικών δικαιωμάτων στη γνωστή περιοχή είναι μια έκνομη ενέργεια. Αφορά χώρο (χώρο γεωγραφικό, προφανώς) του οποίου το νομικό καθεστώς, είπε, δεν έχει καθοριστεί ούτε με συμφωνία μεταξύ των κρατών, ούτε με απόφαση δικαστηρίου. Για να το συμπυκνώσω σε δύο λέξεις: γκρίζες ζώνες.

Καταλάβατε ποιες. Αυτές που, κατά την κρατούσα αντίληψη στην κοινή γνώμη, δεν υφίστανται και είναι μόνο διεκδικήσεις της Τουρκίας και, άρα, αν μιλούμε και εμείς για γκρίζες ζώνες, παίζουμε το παιχνίδι των Τούρκων, οπότε καλύτερα είναι να το αποσιωπούμε. Η αιδήμων σιωπή για όσα δεν μας συμφέρουν ή δεν μας βολεύουν δεν είναι, άλλωστε, τίποτε καινούργιο στη χώρα του Υπαρκτού Ελληνισμού. Και να που ερχόμαστε τώρα αντιμέτωποι με το πραγματικό κόστος του πολιτικού κόστους, καθώς στη βάση της πολιτικής μας προς τη δικαστική διευθέτηση των θαλασσίων ζωνών μεταξύ ημών και της γείτονος βρίσκονται οι γκρίζες ζώνες, δηλαδή ένα από τα πατριωτικά ταμπού που δημιούργησαν το πολιτικό κόστος.

Οι θέσεις του Πρωθυπουργού, όπως τις ανέπτυξε στη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» της Δευτέρας, δεν αφήνουν αμφιβολία ότι η προσέγγισή του είναι εκείνη του ρεαλισμού: ξέρει ότι είναι πολύ δύσκολο να κερδίσουμε δικαστικά το 100% των διεκδικήσεών μας και, επίσης, ότι το κέρδος από την ειρηνική διευθέτηση θα είναι πολλαπλάσιο. «Αναγνωρίζουμε ότι αυτή είναι μια περιοχή όπου και η Τουρκία έχει διεκδικήσεις. Εάν δε το αναγνωρίζαμε αυτό, δεν θα πηγαίναμε σε συζήτηση» δηλώνει.

Επομένως, αφού επιδιώκουμε δικαστική διευθέτηση των θαλασσίων ζωνών, ξεκινούμε αναγκαστικά από τη δικαστική διευθέτηση των γκρίζων ζωνών. Δεν αμφιβάλλω ότι ακούγεται δυσάρεστα σε πολλούς. Οπως και αν έχει, εγώ το επισημαίνω, διότι καλό είναι να αρχίσουμε όλοι μας να καταλαβαίνουμε μια διεθνή πραγματικότητα πολύ πιο σύνθετη από τις επιθυμίες μας…

Και τώρα, τα όργανα!

Οι τριγμοί από το σκάνδαλο των «χρυσών διαβατηρίων» στην Κύπρο, για το οποίο έγραφα χθες, ξεκίνησαν στη Λευκωσία και εντείνονται. Κατ’ αρχάς, το σχετικό επενδυτικό πρόγραμμα καταργήθηκε άρον άρον με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Εντούτοις οι ήδη 700 υποβληθείσες αιτήσεις, καθώς και όσες υποβληθούν μέχρι το τέλος του μηνός, θα εξεταστούν, δεδομένου ότι η κατάργηση ισχύει από την 1η Νοεμβρίου. (Εξοχο δείγμα αυτού που ο ποιητής ονομάζει «ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών»…)

Επειτα, ο Πρόεδρος της Βουλής Δ. Συλλούρης σταδιακά εκάμφθη από τη γενική κατακραυγή – την οποία τροφοδοτεί ομολογουμένως και η γελοιότητα της εμφάνισής του στο ντοκιμανταίρ του Al Jazeera. Ετσι υποχρεώθηκε χθες να ζητήσει συγγνώμη από τον κυπριακό λαό και η γελοιότητα συμπληρώθηκε με την κακομοιριά. Δεν παραιτήθηκε όμως από τη θέση του, αν και δήλωσε ότι από την ερχόμενη Δευτέρα σκοπεύει να απόσχει από τα καθήκοντά του. (Απεργία πείνας, ευτυχώς, δεν πρόκειται να κάνει!..) Η αντίδρασή του, πάντως, δείχνει περισσότερο υπολογισμό παρά ευθιξία. Διότι, την πρώτη ημέρα του σκανδάλου, εκείνος έμεινε απτότητος και αγέρωχος. Παρέστη μάλιστα στην παρουσίαση του βιβλίου με τον ιδιόρρυθμο (αν όχι kinky…) τίτλο «Ενιαίον Κόμμα Εθνικόφρονος Παρατάξεως: Στα σπάργανα της σύγχρονης κυπριακής πολιτικής ζωής».

Είναι βέβαιο ότι οι επιπτώσεις για την κυβέρνηση της Λευκωσίας δεν σταματούν εδώ, καθώς η ΕΕ καταδίκασε απερίφραστα το επίμαχο επενδυτικό πρόγραμμα: «Οι ευρωπαϊκές αξίες δεν είναι προς πώληση» δήλωσε ο εκπρόσωπος της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ο οποίος μάλιστα περιέγραψε απαξιωτικά την υπόθεση ως «προσπάθεια υψηλών αξιωματούχων να εμπορευτούν την ευρωπαϊκή υπηκοότητα έναντι οικονομικού κέρδους». Πάντα είχα επίγνωση του τρομερού βάρους που είναι για κάθε κύπριο ηγέτη το Κυπριακό. Τώρα όμως, που αποκαλύπτεται ένας τέτοιος «θαυμαστός νέος κόσμος», καταλαβαίνω γιατί ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης έχει πάντα την όψη ενός ανθρώπου που βράζει από τον θυμό του…