Το καλοκαίρι του 2010, ο Μπράντον Στάντον ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρότζεκτ: Θα φωτογράφιζε 10.000 Νεοϋορκέζους και θα εντόπιζε τις τοποθεσίες, στις οποίες ζουν, σε χάρτη της πόλης.

«Ήθελα να δημιουργήσω έναν λεπτομερή κατάλογο των κατοίκων της πόλης» εξηγεί στον ιστότοπό του.

«Ήθελε να τους υποβάλει μερικές ερωτήσεις, ενώ τους φωτογράφιζε. Δεν ήταν εκτεταμένες συνεντεύξεις. Ήθελα να γράψω τα πρώτα λόγια που έβγαιναν από το στόμα τους», εξηγεί.

Έτσι, σύμφωνα με το ΑΠΕ δημιουργήθηκε το blog Humans of New York (Άνθρωποι της Νέας Υόρκης), το οποίο ξεκίνησε με 100 ακόλουθους, και σήμερα είναι 18 εκατομμύρια.

Καθώς εκατομμύρια άνθρωποι άρχισαν να ακολουθούν το blog στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έγινε ξεκάθαρο ότι δεν ήταν η πόλη που προσέλκυσε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον.

Δεν ήταν η Νέα Υόρκη, ήταν οι άνθρωποι. Ήταν η δύναμη των προσωπικών ιστοριών, γράφει ο Στάντον, ο οποίος έγραψε τα βιβλία «Humans of New York» και «Humans of New York: Stories».

Στη συνέχεια άρχισε να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο.

Επισκέφθηκε 40 χώρες και με τη βοήθεια μεταφραστών πήρε συνεντεύξεις για να παρουσιάσει τα πορτρέτα ανθρώπων από διαφορετικές ηπείρους.

Το αποτέλεσμα των ταξιδιών του, που διήρκεσαν πέντε χρόνια, είναι το νέο του βιβλίο «Humans» που φέρνει ανθρώπους από διαφορετικά μέρη σε συνομιλία με τους αναγνώστες και τους συνδέει ως πολίτες του κόσμου.

Αγνοεί τα σύνορα, καταγράφει ζωές και δείχνει τα πρόσωπα του κόσμου όπως τα είδε, στο Λονδίνο, το Παρίσι, τη Ρώμη, το Ιράκ, το Ντουμπάι, την Ουκρανία, το Πακιστάν, την Ιορδανία, την Ουγκάντα, το Βιετνάμ, το Ισραήλ και σε άλλες χώρες.

Μερικές από τις ιστορίες είναι θλιβερές, πολλές είναι ελπιδοφόρες. Και κάνουν τον αναγνώστη να προβληματιστεί, ή να γελάσει.

Τα πρόσωπα και οι τοποθεσίες διαφέρουν από σελίδα σε σελίδα, αλλά οι ιστορίες είναι πολύ οικείες.

«Πέρασα την παιδική μου ηλικία δουλεύοντας, οπότε δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να πάω στο σχολείο. Πάντα ζήλευα τα αγόρια που φορούσαν στολές», λέει ένας πατέρας στη Λαχόρη του Πακιστάν, που κάθεται δίπλα στο κοριτσάκι του. «Αυτός είναι ο πρώτος της μήνας στο σχολείο. Έρχεται σπίτι και μου λέει ακριβώς τι συμβαίνει κάθε μέρα. Μου αρέσει. Αν δεν είμαι σπίτι για λίγες ημέρες, θα συγκεντρώσει όλες τις ιστορίες της και μετά θα μου τις πει όλες μαζί» προσθέτει.

«Είμαστε οι πρώτες αθλήτριες από τη Σαουδική Αραβία. Μας κάνει να νιώθουμε υπέροχα. Είναι μια από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μας. Πρέπει να είμαι χαρούμενη και θετική γιατί είμαι η αρχηγός της ομάδας μπάσκετ. Κάθε φορά που κάνουμε ένα σουτ, χειροκροτώ. Θα χειροκροτήσω επίσης εάν το χάσουμε. Και χειροκροτώ αν τα καταφέρει η άλλη ομάδα. Αυτή είναι η συμπαίκτριά μου η Dahwi – είμαι φίλη της και είναι φίλη μου. Την αγαπώ τόσο πολύ. Χθες κερδίσαμε. Αλλά δεν έχει σημασία αν χάσουμε γιατί στο τέλος χορεύουμε πάντα» λέει στον Μπράντον Στάντον στο Άμπου Ντάμπι, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αθλήτρια των Παραολυμπιακών Αγώνων.

Στο βιβλίο «Humans» που κυκλοφόρησε στις 6 Οκτωβρίου περιλαμβάνονται φωτογραφίες των ανθρώπων που μοιράζονται τις ιστορίες τους.

Headlines