Το παρασιτικό σύστημα της «εξυγίανσης» και οι εθνικές ομάδες

Αν έχει κάποιο, το ελάχιστο, νόημα να ασχοληθεί κανείς με αυτή την περιφερόμενη ιλαροτραγωδία που αυτοαποκαλείται «εθνική ομάδα» είναι για να θέσει, ευθέως και χωρίς φιοριτούρες, το πραγματικό πρόβλημα όλου του «εθνικού οργανισμού»: άπαντες οι ασχολούμενοι με οποιαδήποτε ιδιότητα με την εθνική ομάδα Ανδρών (και τις υπόλοιπες εθνικές ομάδες) τόσα μπορούν, τόσα θέλουν, τόσα κάνουν.

Με άλλα λόγια η ποιότητα όλων των εμπλεκομένων στην οργάνωση και στη λειτουργία των εθνικών ομάδων είναι αυτή που φαίνεται, εδώ και καιρό και δεν μπορεί να δικαιολογήσει αυταπάτες, όπως αυτές που επικοινωνούνται από το δημοσιογραφικό pay roll της Ε.Π.Ο.

Μόλις η ελληνική ποδοσφαιρική οικογένεια κατανοήσει αυτή τη «μαύρη» αλήθεια θα ανοίξει ο δρόμος προς την ελευθερία και θα αποκαταστήσει υγιείς σχέσεις με την πραγματικότητα, διαμορφώνοντας αναλόγως και τις απαιτήσεις της από ένα οργανισμό χαμηλότατων προσδοκιών, ο οποίος αυτά μπορεί, αυτά κάνει.

Είναι αρνητική μια ανάλογη εξέλιξη; Ουδαμώς!!! Αντίθετα, είναι απελευθερωτική, καθώς διαμορφώνει το ακριβές κλάσμα μεταξύ των απαιτήσεων και των δυνατοτήτων, ώστε και η κριτική που γίνεται να εδράζεται σε πραγματική βάση και να είναι αντικειμενική.

Σκεφθείτε την εξής απλή σύγκριση: την πορεία των εθνικών ομάδων της Ελλάδας και της Πορτογαλίας μετά το Euro 2004, ακόμη και μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο 2014.