Πεσών υπέρ πατρίδος και κυρώσεων

Θα σας στενοχωρήσω, το ξέρω, αλλά τελικά ο Δημήτρης Συλλούρης παραιτήθηκε από τη θέση του προέδρου της Κυπριακής Βουλής. Διατηρεί, βέβαια, όπως αναφέρει στην επιστολή παραίτησης, «ακράδαντη την πίστη ότι δεν έχει διαπράξει οτιδήποτε έκνομο». Πράγμα πολύ λυπηρό, για τον ίδιο, διότι δείχνει ότι ο άνθρωπος στερείται παντελώς κάθε αντίληψης του γελοίου, την οποία, ωστόσο, προφανώς διαθέτουν οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, που διαδήλωσαν μαζικά τις τελευταίες ημέρες, με το αίτημα της παραίτησης του Δ. Συλλούρη.

Προφανώς η πίεση που βάρυνε περισσότερο στην απόφαση του παραιτηθέντος ήταν εκείνη που ήλθε από τον πρόεδρο Αναστασιάδη. Διότι, σκεφθείτε, πώς γίνεται να ζητάς από τους ευρωπαίους εταίρους οικονομικές κυρώσεις εις βάρος της Τουρκίας και, την ίδια ώρα, ο αντικαταστάτης σου στην Κύπρο να είναι ο αστείος ανθρωπάκος που βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ του «Aljazeera», με τον οποίον γελά ή θυμώνει ολόκληρη η Ευρώπη; Με τον Δ. Συλλούρη να παραμένει δεύτερος στην πολιτειακή ιεραρχία της Κύπρου, η προσπάθεια του προέδρου να θέσει το ζήτημα στους εταίρους δεν θα είχε καν την ευκαιρία να ακουστεί στο συμβούλιο, πόσο μάλλον να εισακουσθεί. Πάει αυτός. Παραμένει, όμως, το πλήγμα στην αξιοπιστία της κυπριακής κυβέρνησης που αφήνει η σκιά της διαφθοράς.

Ανεξαρτήτως αυτού, οι περίφημες κυρώσεις, για τις οποίες πολύς λόγος γίνεται, δεν έχουν ελπίδα πραγματοποίησης, αφού κανείς δεν τις θέλει στην ΕΕ, πλην ημών που τις αιτούμεθα. Ισως να είναι καλύτερα έτσι, όμως, διότι οι κυρώσεις είναι δίκοπο μαχαίρι: ενδέχεται να παροξύνουν τη στάση της Τουρκίας απέναντί μας – και μάλιστα αυτής της Τουρκίας του Ερντογάν. Σοβαρές επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα των κυρώσεων εκφράζονται και από τους ρεαλιστές της δικής μας πλευράς.

Οι τελευταίοι, πάντως, δύσκολα ακούγονται σε μια φάση κατά την οποία το επάνω χέρι το έχουν οι σκληροί και ιδίως στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου. (Το παραδέχονται άλλωστε και οι ίδιοι, αν μιλήσετε μαζί τους – πράγμα λογικό, γιατί διαφορετικά δεν θα ήσαν ρεαλιστές…). Τα εμπόδια των τουρκικών αρχών στην πτήση του αεροσκάφους με τον έλληνα υπουργό Εξωτερικών και, κυρίως, οι βλακώδεις δικαιολογίες τους αργότερα, δεν αφήνουν αμφιβολία ότι η Τουρκία διακινδυνεύει ακόμη και τη γελοιοποίησή της, προκειμένου να σπάσει την ψυχραιμία της Αθήνας και να πετύχει την πρόκληση ενός επεισοδίου. Διότι ο ισχυρισμός ότι, με την παρούσα κατάσταση στις σχέσεις των δύο χωρών, θα ήταν ποτέ δυνατόν το αεροσκάφος του Νίκου Δένδια να μην έχει υποβάλει σχέδιο πτήσης είναι τουλάχιστον παιδαριώδης.

Έχουν κοινωνιολόγο

Η είδηση έχει κάτι το σουρεαλιστικό. Αλλού διαβάζεις ότι διαγνώσθηκε με κορωνοϊό «ο κοινωνιολόγος των φυλακών Κορυδαλλού» και αλλού ότι πρόκειται για «τον κοινωνιολόγο στις φυλακές Κορυδαλλού». Λογική η σύγχυση και η ασάφεια στη δημοσιογραφική διατύπωση, διότι προφανώς δεν πρόκειται για κάποιον έγκλειστο στη φυλακή. Φαίνεται λοιπόν ότι πρέπει να υπάρχει κάποια θέση κοινωνιολόγου στο προσωπικό των φυλακών Κορυδαλλού. Γνωρίζοντας την αθλιότητα του σωφρονιστικού συστήματος της χώρας, είναι οπωσδήποτε ευχάριστο να μαθαίνουμε ότι ο Κορυδαλλός διαθέτει τουλάχιστον κοινωνιολόγο! Αναρωτιέσαι όμως για ποιον λόγο μπορεί να συμβαίνει αυτό, εκτός βέβαια από τη θέση εργασίας στο Δημόσιο…

Το ανέκδοτο από την ανάποδη

Ο Κωνσταντίνος Μπαρμπαρούσης, ο «Καραϊσκάκης» της Χρυσής Αυγής, έφερε στο δικαστήριο τον ηλικιωμένο και βεβαρημένης υγείας πατέρα του, προκειμένου να πείσει τους δικαστές να δώσουν αναστολή στην ποινή του. Οπωσδήποτε, τραγικό. Εντούτοις, δεν μπορώ να μη σκέπτομαι ότι εδώ έχουμε την αντιστροφή του ανέκδοτου με τον παιδοκτόνο που ζήτησε επιείκεια από το δικαστήριο ως ορφανός…