Τόλμη

Λίγους μήνες πριν από τις βουλευτικές εκλογές του 2019 και τη συντελεσθείσα πολιτική αλλαγή είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω κατ’ ιδίαν με νυν υπουργό της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που ουδέποτε υπήρξε στέλεχος της ΝΔ.

Στο πλαίσιο της πολύ ενδιαφέρουσας εκείνης συνομιλίας, και εν αναμονή της έλευσης της ΝΔ στα πράγματα, είχα διατυπώσει την άποψη ότι ο Μητσοτάκης θα έπρεπε να φανεί ως πρωθυπουργός ευθύς εξαρχής τολμηρός, συμπεριλαμβάνοντας στην κυβέρνησή του ανθρώπους άξιους και καταρτισμένους που δεν ανήκαν απαραιτήτως στο κόμμα του.

Ο άνθρωπος που βρισκόταν απέναντί μου, μολονότι πόνταρε στις φιλελεύθερες καταβολές και στο μεταρρυθμιστικό πνεύμα τού μετέπειτα πρωθυπουργού, μου εξήγησε ότι κάτι τέτοιο δε θα ήταν μια απλή υπόθεση εξαιτίας των αντιδράσεων που θα προκαλούνταν, εντός και εκτός ΝΔ.

Τελικά, ο Μητσοτάκης τόλμησε, και μάλιστα δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτό το αρχικό άνοιγμα προς όμορους πολιτικούς χώρους.

Η αξιοποίηση ικανών πολιτικών στελεχών που βρίσκονται εκτός των στενών κομματικών τειχών, με τελευταίο και πλέον πρόσφατο παράδειγμα την πρόταση προς την Άννα Διαμαντοπούλου για τη διεκδίκηση της ηγεσίας του ΟΟΣΑ, καταδεικνύει ότι ο πρωθυπουργός έχει συνειδητοποιήσει την επιτακτική ανάγκη να συνθέσει και όχι να διαιρέσει, να αθροίσει δυνάμεις και όχι να επιδοθεί σε άγονες αντιπαραθέσεις.

Σε καιρούς χαλεπούς, με ανοιχτά μέτωπα στο εσωτερικό αλλά και στα σύνορά μας, ο Μητσοτάκης οφείλει να απευθύνεται σε όλους και να συνεργάζεται –ει δυνατόν– με όλους, υπερβαίνοντας τη λογική των διαχωριστικών γραμμών και των κομματικών στρατών.

Τούτο, εξάλλου, είναι κάτι που υπηρέτησε με συνέπεια και αποφασιστικότητα και ο πατέρας του, σε καιρούς αλλοτινούς μεν, αλλά σχεδόν πάντα ταραχώδεις.