Η επιλογή της Αννας Διαμαντοπούλου ως υποψήφιας για την ηγεσία του ΟΟΣΑ είχε από την αρχή μια παράπλευρη, και δύσκολα συγκαλυπτόμενη, διάσταση: θα εκνεύριζε το ΚΙΝΑΛ. Και του Κυριάκου Μητσοτάκη του αρέσει να εκνευρίζει το ΚΙΝΑΛ, κάτι για το οποίο δύσκολα τον αδικεί κανείς. Τα πράγματα πήγαν σύμφωνα με το πρόγραμμα: ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος τρολάρισε, η αρχηγός διέρρηξε τα ιμάτιά της και ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να κάνει πλάκα. Η κωμωδία ολοκληρώθηκε με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να διαβεβαιώνει τον ελληνικό λαό ότι η ΝΔ δεν στερείται ικανών στελεχών.

Ολα αυτά βέβαια μικρή σημασία έχουν μπροστά στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η Διαμαντοπούλου συγκεντρώνει όλα τα προσόντα για τη θέση όπου την πρότεινε ο Πρωθυπουργός. Κι αν η προσπάθεια δεν στεφθεί από επιτυχία, γιατί σ’ αυτά τα πράγματα δεν κυριαρχεί δυστυχώς πάντα η αξιοκρατία, το συγκεκριμένο πρόσωπο θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε μια κυβερνητική θέση. Δεν χρειάζεται πολύ ψάξιμο: η ιδανική θέση είναι το υπουργείο Παιδείας, όχι, προς Θεού, επειδή η σημερινή υπουργός δεν τραβάει, ούτε, προς Θεού, επειδή η ΝΔ στερείται ικανών στελεχών, αλλά να, κάτι τέτοιο θα είχε κι έναν υψηλό συμβολισμό.

Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μπορούσε να μη σταματήσει εδώ. Αγνοώντας τις κραυγές αγωνίας που βγάζουν οι οπαδοί της μετριοκρατίας, της ακινησίας και του βαθέος κράτους της Δεξιάς, θα μπορούσε να ενεργοποιήσει κι άλλα ονόματα του ευρύτερου κεντροαριστερού χώρου. Ας το παραδεχθεί: οι ικανότεροι υπουργοί του (ο Πιερρακάκης, ο Τσακλόγλου, ο Χρυσοχοΐδης) από εκεί προέρχονται. Οσο για τους κλασικούς δεξιούς (ονόματα δεν λέμε), τους αφαιρεί συνεχώς καθήκοντα μπας και η κυβέρνησή του δει άσπρη μέρα.

Ενα προφανές όνομα που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς είναι του Σταύρου Θεοδωράκη. Μπορεί μια τέτοια επιλογή να μην παρέχει την ικανοποίηση του εκνευρισμού του ΚΙΝΑΛ, θα δικαίωνε όμως έναν άνθρωπο που τα είπε όλα σωστά – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα έκανε κιόλας, όπως αποδεικνύεται από την άδοξη πτώση του Ποταμιού. Θα αποτελούσε επίσης μια έμπρακτη αυτοκριτική του Πρωθυπουργού για το μεγαλύτερο φάουλ του όταν ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης: όχι μόνο την αντίθεσή του στη Συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία ο ίδιος δεν είχε ουσιαστικό πρόβλημα, αλλά και τη νομιμοποίηση των διαδηλώσεων εναντίον της.

Ενα άλλο φωτεινό μυαλό είναι ο Παντελής Καψής. Ο πρώην υπουργός, και πάντα αιχμηρός δημοσιογράφος, έχει βαθιά γνώση των προβλημάτων που ταλαιπωρούν αυτή τη χώρα και πρακτικές ιδέες για την επίλυσή τους. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα δεχόταν μια κυβερνητική θέση, αφού θα τον αποσπούσε από το τρέξιμο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν την αξίζει.

Και θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει να εξυφαίνει μια τέτοια «συνωμοσία του καλού». Μυαλά υπάρχουν. Πολιτική βούληση χρειάζεται.

Headlines