Μια όλως περιττή παρεξήγηση

Ο Ρουβίκωνας μπούκαρε, το περασμένο Σάββατο, στο γραφείο της λοιμωξιολόγου Ελένης Γιαμαρέλου. Γνωστή τόσο για το επιστημονικό έργο της, ως ομότιμη καθηγήτρια πανεπιστημίου, όσο και για την ιδιόρρυθμη πεποίθησή της ότι ο κορωνοϊός δεν μεταδίδεται από το μυστήριο της θείας κοινωνίας, η κυρία Γιαμαρέλου έχει το προνόμιο να είναι η πρωτοπόρος και, θαρρώ, μοναδική εκπρόσωπος μιας νέας ιατρικής ειδικότητας: της Θεοσεβούμενης Λοιμωξιολογίας…

Η μπούκα μεταδόθηκε από τα ειδησεογραφικά μέσα είτε ως «παρέμβαση» είτε ως «έφοδος» ―τοποθετήθηκε, δηλαδή, στην ασαφή περιοχή μεταξύ πολιτικής ορθότητας και ρομαντισμού. Οποιος δει, όμως, το σχετικό βίντεο αντιλαμβάνεται ότι επρόκειτο για πράξη χυδαίας βαναυσότητας. Εντάξει, «μωρή» δεν την είπαν, ήταν όμως μια λεκτική επίθεση σε προσβλητικότατο ύφος, που είχε τον χαρακτήρα των διαπομπεύσεων των αντιφρονούντων στην Κίνα της Πολιτιστικής Επανάστασης. Αυτό, ανεξαρτήτως του αν κάποιος συμπαθεί ή όχι την εκπρόσωπο της Θεοσεβούμενης Λοιμωξιολογίας. (Προσωπικώς, για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, ομολογώ ότι τη βρίσκω αστεία. Μη με ρωτάτε πώς και γιατί, μου βγαίνει αβίαστα το γέλιο…)

Εξίσου ειλικρινής, όμως, είναι η απορία μου γιατί ο Ρουβίκωνας στρέφεται κατά της κυρίας Γιαμαρέλου, όταν επί του πρακτέου οι δυο τους συμφωνούν, έστω και αν ξεκινούν από εντελώς διαφορετικές θέσεις: ο μεν Ρουβίκωνας από εκείνη της αναρχίας και του χαβαλέ της «ήπιας» τρομοκρατίας, η δε κυρία Γιαμαρέλου από την άκρα συντήρηση, που προφανώς θέτει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις υπεράνω της επιστήμης. Παρ’ όλα αυτά, το ίδιο λένε.

Η κυρία Γιαμαρέλου συχνά έχει φθάσει στα όρια της γραφικότητας, υπερασπιζόμενη δημοσίως την αθωότητα της θείας μετάληψης στη μετάδοση του κορωνοϊού. Το πάθος και το μπρίο της, σε αυτές τις δημόσιες παρεμβάσεις της, μπορεί να την κάνουν στα δικά μου μάτια επιεικώς διασκεδαστική, εντέλει όμως λειτουργεί υπέρ του κορωνοϊού. Οχι μόνο δεν προστατεύει τους κατεξοχήν εκτεθειμένους στον κίνδυνο, αλλά αρνείται την ύπαρξη ενός κινδύνου, τον οποίο όλοι οι συνάδελφοί της αναγνωρίζουν, ακόμη και οι θρησκευόμενοι.

Ο Ρουβίκωνας, από την άλλη πλευρά, υποστηρίζει φανατικά (για προφανείς λόγους αρχής) το μπούγιο κάθε μορφής. Αγανακτεί με τον περιορισμό των συναθροίσεων, επειδή θεωρεί ότι η ελευθερία του χαβαλέ είναι ανώτερο αγαθό της υγείας ή ακόμη και αυτής της ζωής. Τον περασμένο Μάιο, θυμίζω, τριακονταμελές κλιμάκιο της οργάνωσης είχε επιτεθεί στο δημαρχείο της Αγίας Παρασκευής επειδή ο δήμαρχος «σήκωσε την παντιέρα της καταστολής και της μαύρης φοβικής προπαγάνδας», όπως ανέφερε η ανακοίνωση της οργάνωσης. Στην πραγματικότητα, το έγκλημα του δημάρχου ήταν ότι είχε καλέσει την Αστυνομία να αδειάσει την κεντρική πλατεία της περιοχής, την οποία παρέες αναρχοαυτόνομων προσπαθούσαν να αναδείξουν σε εστία κορωνοϊού και αντίστασης στο λοκντάουν.

Πού βρίσκεται, λοιπόν, η διαφωνία; Και οι δύο για τον κορωνοϊό δουλεύουν. Τη μετάδοσή του ευνοούν είτε με το μπούγιο είτε με τη θεία μετάληψη. Αλλά και επί της ουσίας οι θέσεις τους δεν είναι αγεφύρωτες, αν τις εξετάσουμε προσεκτικά. Θα τις έλεγα μάλιστα συμπληρωματικές: η άρνηση της επιστήμης (η μετάληψη) συμπληρώνει την άρνηση του πολιτισμού (ο ελευθεριακός σοσιαλισμός που πρεσβεύει ο Ρουβίκωνας). Δεν έχουν κανέναν λόγο να τσακώνονται ή, τουλάχιστον, ο Ρουβίκωνας δεν έχει λόγο να τα βάζει με την κυρία Γιαμαρέλου.

Επομένως; Ο Ρουβίκωνας τα έβαλε με μια σύμμαχο και οφείλει να το διορθώσει. Πώς φαντάζομαι τη συμφιλίωση; Προτείνω να της στείλουν, κατ’ αρχάς, λουλούδια με ένα ευπρεπές απολογητικό σημείωμα. (Αν οι ίδιοι δεν ξέρουν πώς γίνεται αυτό, να ρωτήσουν τους γονείς τους, εκείνοι θα ξέρουν). Να την επισκεφθούν, έπειτα, στο γραφείο της με γλυκίσματα – όχι για να τα εκτοξεύσουν εναντίον της, αλλά για να τα φάνε όλοι μαζί. Εκείνη να τους προσφέρει τσάι ή, καλύτερα, άγριο φασκόμηλο, που θα το έχει μαζέψει κάποιος ιερομόναχος με τα χεράκια του. Ας τολμήσουν να το κάνουν έτσι και, θα το δείτε, ότι θα προκύψει μια ωραία φιλία!..