Πού χάθηκαν οι μεταρρυθμιστές…

Το φθινόπωρο μας βρήκε αντιμέτωπους με τριπλή κρίση. Η υγειονομική δεν λέει να κοπάσει, αντιθέτως τα κρούσματα κορωνοϊού πολλαπλασιάζονται και όλα τα στοιχεία και οι ενδείξεις βεβαιώνουν ότι η αόρατη απειλή είναι πανταχού παρούσα στη χώρα και ικανή να οδηγήσει σε κύκλο νέων περιορισμών στη διάρκεια του χειμώνα.

Γεγονός που θα επιβαρύνει έτι περαιτέρω την οικονομία και θα δοκιμάσει τις αντοχές τόσο του κράτους όσο και των επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα οι γείτονες αποθρασύνονται, η διεκδίκηση του Ταγίπ Ερντογάν δεν έχει τέλος και η πίεση επί των εθνικών υποθέσεων επίσης πολλαπλασιάζεται.

Ο συνδυασμός των τριών εμφανών απειλών αν μη τι άλλο απορρυθμίζει την κυβέρνηση. Οι αρχικές προτεραιότητες, ιδιαιτέρως εκείνες που συνδέονται με τις μεταρρυθμίσεις, τείνουν να περιέλθουν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα.

Κοινή είναι η πεποίθηση ότι «τρέχουν» μόνο εκείνες που ο Πρωθυπουργός, μέσα στον κυκεώνα των δραστηριοτήτων του, προλαβαίνει να εκδηλώσει το ξεχωριστό ενδιαφέρον του και έτσι να κινητοποιήσει τους υπευθύνους.

Οι άλλες φαίνεται να έχουν περιπέσει σε τέλμα, που ωστόσο δεν δικαιολογείται. Οι εμπλεκόμενοι με την αποπροσανατολιστική πανδημία και με τη διαχείριση της τουρκικής επιθετικότητας είναι σχετικά λίγοι. Οι υπόλοιποι υπουργοί λογικά θα έπρεπε να είναι αφοσιωμένοι στην αλλαγή των συνθηκών, στην προετοιμασία του περιβάλλοντος για την επόμενη μέρα.

Αν εξαιρέσει κανείς την ψηφιακή ζώνη όπου εκ των πραγμάτων, λόγω των περιορισμών στην κίνηση των πολιτών, αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες και εκείνη της υγείας όπου, επίσης λόγω της πανδημίας, επιχειρούνται διαχειριστικού τύπου επεμβάσεις, καμία άλλη δεν θεωρείται ιδιαιτέρως κινητική.

Τα δίκτυα των μεταφορών μοιάζουν ανέγγιχτα, αλλαγές στον κρίσιμο για την ανάπτυξη τομέα της δικαιοσύνης δεν υπάρχουν, όπως και δεν μπορεί να διακρίνει κανείς μεγάλες πρωτοβουλίες στους τομείς της ενέργειας, της κοινωνικής ασφάλισης, της ναυτιλίας, του τουρισμού ή αλλού.

Ακόμη και ο πολυθρύλητος τομέας της ανάπτυξης δεν έχει να επιδείξει θεμελιακού τύπου αλλαγές παρά την κινητικότητα του κ. Γεωργιάδη. Για να μη μιλήσουμε για τον ευρύτερο τομέα της οικονομίας όπου κυριαρχούν διαχειριστικού τύπου προσεγγίσεις παρά μεταρρυθμιστικό πνεύμα. Κοινή δε είναι η πεποίθηση ότι στις περισσότερες δομές της δημόσιας διοίκησης και της τοπικής αυτοδιοίκησης επικρατούν παλαιοκομματικού τύπου πρακτικές, διατηρώντας ανέπαφες όλες τις παθογένειες που βασανίζουν τους πολίτες και τις επιχειρήσεις.

Ολοι μπορούν να αντιληφθούν το βάρος που συσσωρεύει στα υπουργεία και στο κράτος η τρέχουσα τριπλή υγειονομική, οικονομική και εθνική κρίση. Ωστόσο καμία κατανόηση δεν μπορεί να υπάρξει για τις δυνάμεις που αδρανούν και αφήνουν τον χρόνο να περνά σε τούτες τις τόσο ιδιαίτερες συνθήκες. Καμία δικαιολογία δεν υπάρχει για τη μεταρρυθμιστική αδράνεια της τρέχουσας περιόδου. Αντιθέτως, τώρα θα έπρεπε να επικρατεί μεταρρυθμιστικός πυρετός, ικανός να προκαλέσει κύματα ανάπτυξης την επόμενη μέρα…