Με την ακροδεξιά μέσα στους κρατικούς μηχανισμούς τι θα κάνουμε;

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που παρατηρώντας τη στάση της εισαγγελέως στη δίκη της Χρυσής Αυγής μίλησαν για εισαγγελική λειτουργό που ουσιαστικά νομιμοποιεί, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τις απόψεις της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης.

Μόνο που τέτοια περιστατικά δεν είναι μεμονωμένα.

Στην πραγματικότητα ένα από τα ανομολόγητα συχνά προβλήματα στη λειτουργία των θεσμών στον τόπο μας είναι η ύπαρξη και δράση ακροδεξιών θυλάκων σε κρίσιμους κρατικούς μηχανισμούς.

Στην Ελλάδα το πρόβλημα έχει βαθιές ρίζες.

Ο Στρατός, η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη μετά τον Εμφύλιο σε μεγάλο βαθμό στηρίχτηκαν σε μια ιδεολογία που σήμερα θα τη χαρακτηρίζαμε ως ακροδεξιά και η οποία τότε παρουσιαζόταν ως «εθνικοφροσύνη».

Για δεκαετίες ένα μίγμα αυταρχισμού, αντικομμουνισμού και εθνικισμού θεωρήθηκε επίσημη ιδεολογία αυτών των μηχανισμών.

Η Χούντα ήταν το αποτέλεσμα της ύπαρξης, δράσης και ενίσχυσης τους (τους στήριζαν άλλωστε και οι υπερατλαντικοί σύμμαχοί μας).

Στη Μεταπολίτευση η «αποχουντοποίηση» ήταν μάλλον περιορισμένης έκτασης, όμως σταδιακά φαινόταν τα πράγματα να αλλάζουν, καθώς η χώρα μετρούσε ολοένα και περισσότερα χρόνια «δημοκρατικής ομαλότητας».

Όμως, την ίδια στιγμή εμφανιζόταν το φαινόμενο να αναπαράγονται σε αυτούς τους μηχανισμούς ακροδεξιές απόψεις και νοοτροπίες.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είχε να κάνει με τις ιδιαιτερότητες των χώρων: π.χ. σε όλο τον κόσμο στις αστυνομίες, ιδίως σε μονάδες που έχουν άμεσα κατασταλτικό χαρακτήρα όπως τα ΜΑΤ, εντοπίζεται αυξημένη επιρροή της ακροδεξιάς.

Υπάρχει, όμως, και το ενδεχόμενο τέτοιες ιδεολογίες να γίνονται και στοιχείο της εσωτερικής κουλτούρας τέτοιων χώρων, συχνά και με ανοχή των προϊσταμένων τους, υπηρεσιακών και πολιτικών.

Μπορεί να είναι αντίκτυπος της συνολικότερης απήχησης ακροδεξιών απόψεων στην κοινωνία.

Μόνο που το ζήτημα δεν είναι «κοινωνιολογικό».

Δεν αφορά δηλαδή τη μελέτη της εκλογικής συμπεριφοράς ή της ιδεολογίας τέτοιων σωμάτων.

Το ζήτημα είναι ο τρόπος που ακροδεξιές ιδεολογίες και πολιτικές στρατεύσεις επηρεάζουν τη δράση τέτοιων μηχανισμών.

Γιατί τα πράγματα είναι επικίνδυνα όταν π.χ. αστυνομικοί των ΜΑΤ αποφασίζουν να δείξουν επιπλέον «ζήλο» σε μια διαδήλωση γιατί μισούν ιδεολογικά τους διαδηλωτές, ή όταν άλλοι αστυνομικοί συμπεριφέρονται βάναυσα σε μετανάστες γιατί είναι ρατσιστές.

Να το πω απλά δεν μπορούμε να έχουμε ένστολους χρυσαυγίτες.

Γιατί είναι πολύ σοβαρό θέμα εάν ακροδεξιοί δικαστικοί λειτουργοί, στη βάση της ιδεολογίας και των πολιτικών δεσμών τους, αποφασίσουν να είναι επιεικείς απέναντι σε μια ναζιστική συμμορία.

Γιατί δεν μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι εάν π.χ. κρίσιμες μονάδες του Στρατού τις διοικούν άνθρωποι που εμπνέονται από ακραίο εθνικισμό.

Και είναι πρόβλημα που χρόνια τώρα αυτό το πρόβλημα το προσπερνάμε, ή απλώς το εντοπίζουμε στο ένα ή το άλλο περιστατικό.

Το «δημοκρατικό ήθος» μπορεί να ακούγεται τετριμμένη έννοια, αλλά σε κάποιους χώρους γίνεται όρος εκ των ων ουκ άνευ για να μπορεί κάποιος να ασκεί το λειτούργημα.

Διαφορετικά η «ιδεολογική τοποθέτηση» γίνεται πρόβλημα των θεσμών και τότε οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι.