Απαγορευμένη ζώνη;

Μπορεί να νοηθεί απαγορευμένη ζώνη ιδεών; Μπορούμε σε μια κοινωνία φιλελεύθερων επιλογών να τραβήξουμε γραμμές απαγόρευσης  του εξτρεμιστικού και βίαιου λόγου;

Διάβασα με προσοχή τον διάλογο στα ΝΕΑ Σαββατοκύριακο, με αφορμή την Χρυσή Αυγή, μεταξύ του Αντώνη Καραμπατζού και του Πέτρου Παπασαραντόπουλου. Να είναι ανεκτός ο βίαιος λόγος;  Ή να τιμωρείται και να αποκλεισθεί κάθε ανοχή στην απειλή που συνιστά για την Δημοκρατία; Πρόκειται για το αιώνιο πρόβλημα, που βρίσκεται στο ερώτημα: να έχουν ελευθερία οι εχθροί της ελευθερίας;

Μία μόνο απάντηση θεμελιώνει το ισχυρό και αδιάσπαστο μέτωπο μάχης και υπεράσπισης του πυρήνα της Δημοκρατίας. Ναι. Να έχουν ελευθερία οι εχθροί της ελευθερίας. Ο Νόμος σε μια Δημοκρατία υπαρκτή, ζώσα και μαχόμενη είναι το όπλο στον αγώνα. Δεν απαγορεύει τον λόγο, τιμωρεί τις πράξεις.

Κάθε διαφορετική επιλογή θα οδηγούσε σε αυτοαναίρεση και αδιέξοδο. Αν γίνουμε άλλοι για να προστατεύσουμε το αγαθό της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, θα το έχουμε ήδη καταλυτικά αλλοιώσει. Αν ο εχθρός μας οδηγήσει να μιμηθούμε τις μεθόδους του θα έχει κερδίσει. Η αλλοίωση του εαυτού μας θα είναι η νίκη του.

Τα τελευταία χρόνια της κρίσης ο βίαιος λόγος, αυτός ο προπομπός της βίαιης πράξης, απλώθηκε σαν μαύρο σύννεφο. Ξέρουμε πια την δηλητηριώδη και τοξική βροχή του. Είναι στο δικό μας χέρι, στη δική μας απόφαση , στη δική μας αποφασιστικότητα να ακυρωθεί και να αποβληθεί στην πράξη ο βίαιος λόγος. Η δική μας αδράνεια και απραξία έφταιξε.

Αν μας παρακολουθούσε ο Δημοσθένης, θα μας έλεγε πικρά επαναλαμβάνοντας τα λόγια του προς τους Αθηναίους: «δεν νικηθήκατε, δεν κινηθήκατε» (κατά Φιλίππου Γ΄). Ας γίνει η εμπειρία όπλο.

Ο Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας