Αν δεν αλλάξουμε, ο φασισμός θα επιστρέφει διαρκώς

Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές, λέει το γνωμικό, μόνο που αυτό που γράφεται είναι μια σειρά συμφωνημένα ψέματα, συμπληρώνει ένα άλλο γνωμικό. Ας το κρατήσουμε αυτό.

Η απόφαση του δικαστηρίου για τη Χρυσή Αυγή ήταν μια δίκαιη απόφαση. Γιατί τιμώρησε μια ναζιστική συμμορία ως αυτό που ήταν, δηλαδή μια εγκληματική οργάνωση.

Την απόφαση την αγκάλιασαν όλοι πλην των ίδιων των χρυσαυγιτών και της ακροδεξιάς λουμπεναρίας. Και ως νικητές προσαρμόζουν την αφήγηση στα μέτρα τους.

Η Αριστερά την πανηγύρισε με όρους γηπέδου, ίσως γιατί στην πραγματικότητα μόνο συγκεκριμένα κομμάτια της έτρεξαν πραγματικά όλα αυτά τα χρόνια, γιατί άλλα πίστευαν ότι είχαν πιο σοβαρά ζητήματα να ασχοληθούν (π.χ. να εφαρμόσουν κάτι μνημόνια).

Η πλειονότητα της Δεξιάς κρύφτηκε πίσω από τον δημοκρατικό μανδύα που της προσέφερε η συμπόρευση με την απόφαση του δικαστηρίου. Τα πιο λούμπεν και επιθετικά στοιχεία της Δεξιάς ήδη ανοίγουν τη συζήτηση ότι «αφού καθαρίσαμε με τη Χρυσή Αυγή, είναι η ώρα να τα βάλουμε και με την άκρα αριστερά και τους αναρχικούς. Να ολοκληρώσουμε τις δουλειές που αφήσαμε στη μέση μετά τον Εμφύλιο».

Γνωστή άλλωστε η επιθυμία αρκετών να ξαναγράψουν την ιστορία και να δικαιώσουν τους «νικητές του Εμφυλίου».

Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να δούμε και τα πράγματα ως έχουν. Η απόφαση του δικαστηρίου είναι σημαντική. Αποτελεί πλήγμα στη συγκεκριμένη ναζιστική οργάνωση. Όμως, δεν είναι και κάποια δεύτερη μεταπολίτευση, ούτε άλλαζε τις συνθήκες που ενίσχυσαν τη Χρυσή Αυγή.

Θα πάνε κάποιοι φυλακή που πρωταγωνίστησαν στη φασιστική δράση. Όμως, ακόμη δεν έχουμε καν μάθει όλη την ιστορία και την κλίμακα της δράσης της Χρυσής Αυγής. Δεν ξέρουμε καν ποιος είναι ο πραγματικός συνολικός αριθμός των επιθέσεων και των θυμάτων της.

Η Χρυσή Αυγή χτυπήθηκε, όμως η ακροδεξιά παραμένει ενεργή στην κοινωνία.

Γιατί η Ακροδεξιά δεν προκύπτει από την ύπαρξη οργανώσεων όπως η Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή υπήρξε επειδή στην κοινωνία αναπαράγονται ακροδεξιές νοοτροπίες και αντανακλαστικά.

Η Ακροδεξιά προκύπτει από την αμορφωσιά και την απέχθεια για τη γνώση και την παιδεία.

Η Ακροδεξιά προκύπτει από την καλλιέργεια του μίσους και του φόβου.

Η Ακροδεξιά προκύπτει τελικά από τους χιλιάδες «κυρ Παντελήδες» της «διπλανής πόρτας».

Μπορεί να πάρει τη μορφή της ναζιστικής Ακροδεξιάς που σφάζει στο δρόμο, μπορεί να πάει και τη μορφή της κυριλέ Ακροδεξιάς που οραματίζεται μαζικές απελάσεις και κλειστά κέντρα κράτησης.

Σε μια τέτοια συγκυρία η Αριστερά που δεν αναζητά ευκαιρίες για γηπεδικές αντιδράσεις, δεν πανηγυρίζει, διαλέγει έναν άλλο δρόμο: Στοχάζεται. Διαβάζει. Γράφει.

Βοηθά τους αδύναμους να μη φοβούνται και να μη στρέφονται στην εύκολη λύση του μίσους που προωθούν οι ναζί.

Και όλα αυτά τα χρειαζόμαστε τώρα περισσότερο παρά ποτέ.

Γιατί οι συνθήκες που γέννησαν τη Χρυσή Αυγή είναι ακόμη εδώ.

Το αυγό του φιδιού είναι διαρκώς παρόν: Στον εθνικισμό που γεννά τα χειρότερα αντανακλαστικά στους ανθρώπους. Στο ρατσισμό. Στο μίσος που οπλίζει δολοφόνους.

Γι’ αυτό δεν χρειάζονται πανηγυρισμοί. Γιατί η «σοβαρή Χρυσή Αυγή» και υπήρξε πιο πριν από την κανονική και συνεχίζει να υπάρχει.

Δείτε στη Γαλλία, την Ουγγαρία την Πολωνία πόσο ισχυρά είναι τα ακροδεξιά κόμματα.

Δείτε πώς μπορεί να περνάει τη δική της ατζέντα: στο μεταναστευτικό η Ευρώπη υποτίθεται ότι ήταν φιλόξενη στους πρόσφυγες και τώρα όλες οι κυβερνήσεις είναι με τους φράχτες, τις επαναπροωθήσεις, τα hot spots με τις άθλιες συνθήκες.

Δεν θέλει πολλά για να έχεις φασιστικό κίνημα: κοινωνική κρίση χρειάζεται, φτώχεια, αμορφωσιά και αδυναμία κατανόησης ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι.

Αν υπάρξει και μια συμμορία που θέλει να συνδυάσει ναζισμό και μπίζνες (γιατί αυτή ήταν η λούμπεν πραγματικότητα των ελλήνων νεοναζί– μια μαύρη μπίζνα), τότε τα πράγματα μπορεί να πάρουν της μορφή μιας συμμορίας όπως η Χρυσή Αυγή.

Όμως ακόμη και χωρίς μια τέτοια συμμορία διαμορφώνεται τοξικό κλίμα στην πολιτική ζωή και εντός των «συστημικών κομμάτων».

Υπάρχει απάντηση; Ναι μια κοινωνία που δεν χαζεύει στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά σκέφτεται, που δεν επικροτεί κραυγές αλλά μορφώνεται, που δεν πανηγυρίζει γηπεδικά αλλά αγωνίζεται για να αλλάξουν τα πράγματα.

Διαφορετικά ο φασισμός θα επιστρέφει διαρκώς.