Αν μη τι άλλο, είναι αξιοσημείωτος ο τρόπος με τον οποίο ασκείται αυτήν την περίοδο η ελληνική εξωτερική πολιτική.

Την ώρα που ο Ερντογάν κραυγάζει, απειλεί και κινείται με τη λογική και τον τρόπο του μπουνταλά σε όλα σχεδόν τα μέτωπα, η ελληνική κυβέρνηση κινείται αθόρυβα, κλείνει μέτωπα, προωθεί λύσεις και συμφωνίες, εν πάση περιπτώσει ασκεί μία ενεργητική και εποικοδομητική πολιτική, δίχως θόρυβο και κομπασμούς.

Τα όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους 13 μήνες (συμφωνίες με Αίγυπτο και Ιταλία, αναβαθμίσεις της συνεργασίας με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, τα ΗΑΕ, η νέα συμφωνία με την Αλβανία για παραπομπή του θέματος της ΑΟΖ στη Χάγη, κ.ά.), στην ουσία αποτελούν παραμέτρους που θα μπορούσαν να αλλάξουν το παιχνίδι στην περιοχή.

Παραμένει προφανώς το μεγάλο και επικίνδυνο αγκάθι με την Τουρκία. Είναι όμως φανερό ότι σε αυτό το πεδίο η διπλωματία έχει απολέσει το νόημά της, αφού η Αγκυρα δεν δείχνει να αποδέχεται τους κανόνες του παιχνιδιού.

Παρά ταύτα, η κινητικότητα σε όλα τα παράλληλα μέτωπα και η ρεαλιστική προσέγγιση ζητημάτων, διαμορφώνει μία συνθήκη, η οποία απουσίαζε επί σειρά ετών. Ελλείψει δε και μνημονίων πλέον, με ό,τι αυτό σήμαινε για το κύρος της χώρας σε διεθνές επίπεδο, η εικόνα της Ελλάδας ως συνομιλητή αξιόπιστου, απέναντι σε έναν ταραξία δίχως χαλινάρι και όριο, ίσως να αποδεχθεί κομβικής σημασίας παράγοντας σε μία ενδεχόμενη όξυνση της κρίσης.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μία περίοδο πρωτοφανούς ρευστότητας παγκοσμίως.

Αν επιχειρήσει όμως κανείς να δει «από ψηλά» την εικόνα, θα παρατηρήσει ότι η Ελλάδα μοιάζει αυτή τη στιγμή να είναι μία από τις λίγες ζώνες ηρεμίας και σταθερότητας. Παρά την γειτνίαση με τη διακεκαυμένη ζώνη και την Τουρκία, δεν έχει παρασυρθεί σε σπασμωδικές αντιδράσεις, ενώ παράλληλα αναζητεί και προωθεί κάθε δυνατότητα εκτόνωσης της έντασης.

Η διατήρηση και αξιοποίηση αυτής της συνθήκης είναι υπ’ αυτήν την έννοια μία κρίσιμη προτεραιότητα, που θα πρέπει να αφορά το σύνολο των πολιτικών παραγόντων της χώρας.

Headlines