Περί πολιτικών ενόχων και συνενόχων

Του Κωνσταντίνου Παΐδα*

Ο Αγαπητός Διάκονος, πολιτικός στοχαστής του 6ου μ.Χ. αιώνος και ένας εκ των εναργέστερων εκφραστών της πολιτικής θεωρίας του Βυζαντίου, απευθυνόμενος στον αυτοκράτορα Ιουστινιανό (πιθανότατα τον Απρίλιου του 527 μ.Χ.) αναφέρει: Το να μην παρεμποδίζεις εκείνους που διαπράττουν αδικήματα να το θεωρείς όμοιο με το να διαπράττεις αδικήματα εσύ ο ίδιος· διότι, και αν ακόμα κάποιος διοικεί μεν σύμφωνα με τις επιταγές του νόμου, αλλά επιδεικνύει ανοχή σε εκείνους που ζουν κατά παράβαση του νόμου, (αυτός) θεωρείται από τον Θεό συνένοχος των διεφθαρμένων ανθρώπων (σχετικά βλ. Κων/νος Παΐδας, Αγαπητού  Διακόνου, Έκθεσις Κεφαλαίων Παραινετικών, εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 2018, σ. 115).

Ο τρόπος, με τον οποίον πολιτεύεται ο R.T. Erdoğan είναι πλέον γνωστός σε όλον τον κόσμο. Εξίσου γνωστές είναι και οι απόψεις του για το Διεθνές Δίκαιο, το οποίο παραβιάζει κατάφορα ή στην καλύτερη των περιπτώσεων το αγνοεί επιδεικτικά, κάθε φορά που εκτιμά ότι αυτό δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Τουρκίας. Τέλος, δεδηλωμένη εντός και εκτός Τουρκίας είναι και η πεποίθησή του ότι τα συμφέροντα της Τουρκίας (επιβάλλεται να) καθορίζονται με βάση τα προσωπικά του συμφέροντα, εξ ου και οι προσωπικοί του αντίπαλοι ανακηρύσσονται «πολέμιοι του τουρκικού έθνους» και αντιμετωπίζονται αναλόγως…

Η προκλητικότατη και άκρως επικίνδυνη για την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και όχι μόνον συμπεριφορά του  R.T. Erdoğan θα μπορούσε να έχει ανασχεθεί εδώ και πολύ καιρό. Εάν είχε συμβεί αυτό, αφενός αρκετές χώρες (Συρία, Κυπριακή Δημοκρατία, Ελλάδα, Αίγυπτος, Λιβύη, Αρμενία κ.λπ.) θα είχαν τη δυνατότητα να αφοσιωθούν με μεγαλύτερη άνεση στην καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση των διαφόρων εσωτερικών τους ζητημάτων (οικονομικών, κοινωνικών κ.λπ.) και αφετέρου η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να αφιερωθούν χωρίς περισπασμούς στη διαχείριση πολύ σοβαρότερων προβλημάτων (αναχαίτιση πανδημίας κορωνοϊού, εδραίωση παγκόσμιας ειρήνης και συνεργασίας των λαών, ενίσχυση της παγκόσμιας οικονομίας ύστερα από την οικονομική κρίση κ.ά.) από τους ακκισμούς και τις νέο-οθωμανικές φαντασιώσεις του Τούρκου προέδρου.

Αντί αυτού όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση «τηρεί στάση αναμονής» και «παρακολουθεί με ψυχραιμία» την έκνομη συμπεριφορά της Τουρκίας προβαίνοντας σε «συστάσεις», ενώ το ΝΑΤΟ εξαντλείται σε διατυπώσεις άλλοτε «ισορροπημένες» και άλλοτε «αυστηρές», οι οποίες όμως αποδεικνύονται «δηλώσεις που έμειναν δηλώσεις». Έτσι, ο R.T. Erdoğan αποθρασύνεται διαρκώς και «τραβά το σκοινί μέχρι να σπάσει».

Γιατί όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιδρά έτσι; Κατά βάση επειδή η γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel φοβάται ότι αφενός δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί τις αντιδράσεις των περίπου τεσσάρων εκατομμυρίων Τούρκων που διαβιούν στη Γερμανία, αν ο R.T. Erdoğan δώσει τέτοιο «σύνθημα», και αφετέρου ότι ενδέχεται να διαταράξει τις στενότατες οικονομικές και (γεω)πολιτικές σχέσεις Γερμανίας-Τουρκίας που μετρούν πλέον περισσότερα από εκατό χρόνια. Στο πλαίσιο αυτό η Γερμανία επηρεάζει προφανώς και τους «δορυφόρους» της εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το αποτέλεσμα είναι ένα διαρκές «πράσινο φως» προς τον «ημισεληνιασμένο» R.T. Erdoğan που δικαίως πλέον θεωρεί ότι δύναται να δημιουργεί τετελεσμένα παντού.

Γιατί και το ΝΑΤΟ αντιδρά έτσι; Κατά βάση επειδή ο αμερικανός πρόεδρος D. Trump προτάσσει το αδιατάρακτο των άριστων διαπροσωπικών του σχέσεων με τον R.T. Erdoğan και θεωρεί ότι οι ανησυχίες του αμερικανικού Κογκρέσου για την παγιωμένη πλέον αντι-νατοϊκή συμπεριφορά της Τουρκίας είναι υπερβολικές αν όχι αβάσιμες. Ταυτοχρόνως, ο αμερικανός πρόεδρος φαίνεται ότι υποτιμά τη δύναμη τόσο της ελληνικής όσο και άλλων εθνικών κοινοτήτων εντός των Η.Π.Α. (Ισραηλινοί, Αρμένιοι κ.λπ.) και δεν αξιολογεί ορθά την αυτονόητη αντίδρασή τους στις επικείμενες προεδρικές εκλογές…

Στην παρούσα συγκυρία περισσότερο από ποτέ άλλοτε ο πολιτικός κόσμος της χώρας, οι ένοπλες δυνάμεις μας και σύσσωμος ο ελληνικός λαός οφείλουμε με απόλυτη ομοθυμία να επιδείξουμε αποφασιστικότητα για την προάσπιση των εθνικών μας δικαίων, τα οποία ερείδονται αποκλειστικά επί των αρχών του Διεθνούς Δικαίου. Η αποφασιστικότητα αυτή επιβάλλεται να εκδηλωθεί τόσο στο πεδίο της διπλωματίας όσο και στο πεδίο των επιχειρήσεων. Ας μην λησμονούμε άλλωστε ότι και στα δύο αυτά πεδία κατά τους τελευταίους μήνες η Ελλάδα αναδεικνύεται διαρκώς και σαφώς υπέρτερη δύναμη έναντι της Τουρκίας.

Ωστόσο, επειδή τα «θηρία» όταν αισθάνονται εγκλωβισμένα γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνα, απαιτείται εκ μέρους μας μέγιστη προσοχή και έντονη κινητικότητα σε πολιτικό/διπλωματικό επίπεδο, καθώς και διαρκής ετοιμότητα και επαγρύπνηση σε επιχειρησιακό επίπεδο.

*Αναπληρωτής Καθηγητής του Ε.Κ.Π.Α.