Για ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής της η σύντροφός μου υπήρξε shopping junkie. Το δικαιούται βέβαια, φινέτσα και κομψότητα είναι δεύτερη φύση της. Εδώ και αρκετό καιρό όμως, χωρίς να έχει χαθεί ίχνος αυτής της φινέτσας, φαίνεται να μην την πολυενδιαφέρουν τα υλικά πράγματα. Οχι ότι δεν κοιτάζει τις βιτρίνες (αυτές που έχουν απομείνει και με όσους έχουν απομείνει πίσω τους). Αλλά νομίζω ότι το κάνει πιο πολύ ως συνήθεια και όχι επειδή έχει στο μυαλό της κάτι που επιθυμεί διακαώς να αγοράσει.

Θα σκεφθείτε: Μήπως αυτή η αλλαγή έχει σχέση με την ανάγκη για οικονομία ή, καλύτερα, τη συνειδητοποιημένη άρνηση απέναντι στις περιττές σπατάλες, φαινόμενο αρκετά συχνό στις μέρες μας λόγω των έκτακτων συνθηκών της εποχής που κοντεύουν να γίνουν πάγιες; Ισχύει όντως, όμως η αλήθεια είναι ότι στο συγκεκριμένο άτομο αυτή η αλλαγή του απέναντι στην ευρύτερη έννοια της κατανάλωσης έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια, στην π.Κ. (προ Κορωνοϊού) εποχή.

Ενα παράδειγμα: εδώ και χρόνια άποψή της είναι ότι όσο λιγότερα περιέχει ένα ψυγείο τόσο το καλύτερο για εμάς και για το ψυγείο. Ενα άλλο παράδειγμα: χρησιμοποιεί πλέον ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, από τις αμέτρητες τσάντες που φύλαγε ως κόρη οφθαλμού από τα μετεφηβικά της χρόνια, όταν άρχισε να τις αγοράζει. Οι περισσότερες βρίσκονται στοιβαγμένες μέσα σε μεγάλες πλαστικές ή χάρτινες σακούλες, τοποθετημένες σε ένα ράφι κοντά στο ταβάνι της κουζίνας, στο πατάρι ή στα βάθη κάποιων ντουλαπιών, επίσης στα ψηλά.

«Τι να τις κάνω όλες αυτές τις τσάντες;» την ακούω να αναρωτιέται πού και πού. «Αυτό εδώ μου αρκεί».

Το «αυτό» είναι ένα… ψάθινο καλάθι. Θυμάμαι, της το είχα ο ίδιος αγοράσει πριν από τέσσερα χρόνια στην Καλαμάτα, σε ένα στενό εκτός εμπορικού κέντρου, όπου κάναμε βόλτες απολαμβάνοντας, με άλλα μυαλά και άλλη διάθεση τότε, την πόλη. Το μαγαζί πουλούσε ψάθινα είδη, το κόστος του καλαθιού δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα 10 ευρώ. Της το ‘χα πάρει δώρο για τη γιορτή της. Εκείνη το είχε ζητήσει ως δώρο. Από τη σύντροφό μου έμαθα και την ιστορία της σχέσης του καλαθιού με τη μόδα. Η Τζέιν Μπίρκιν ήταν που το είχε πλασάρει ως αξεσουάρ στις αρχές των seventies. Η μόδα πέρασε και να που η σύντροφός μου, κατά κάποιον τρόπο, την επανέφερε, για την πάρτη της όμως (αν και οφείλω να ομολογήσω ότι τα σχόλια που έχει δεχθεί για το συγκεκριμένο αξεσουάρ, το καλάθι, είναι αμέτρητα και πάντα κολακευτικά, γιατί φαίνεται ότι η παράξενη αυτή επιλογή της έχει κάτι χαριτωμένα παιδικό που αρέσει στον κόσμο). Μάλιστα, η αγάπη της για το καλάθι την ώθησε να κάνει από μόνη της μια έρευνα αγοράς στη γειτονιά μας και να προβάλει μέσω της ιστοσελίδας στην οποία εργάζεται έναν τεχνίτη των καλαθιών, τον μπαρμπα-Μήτσο, ο οποίος πουλάει τα προϊόντα που ο ίδιος κατασκευάζει στη διασταύρωση του πεζόδρομου της πλατείας Ολυμπίου με τη Βεΐκου στο Κουκάκι.

Κάποιοι, όχι όλοι, όσο μεγαλώνουν βρίσκουν περισσότερο νόημα στην αφαίρεση απ’ ό,τι στην πρόσθεση. Δεν ξέρω βέβαια αν αυτό έχει να κάνει κυρίως με την ηλικία και την ωριμότητα που συνεπάγεται. Εγώ ολιγαρκής ήμουν πάντα σε όλα εκτός από τα βιβλία. Πάντως συμβαίνει και το βρίσκω πολύ όμορφο.

Αυτό που δεν βρίσκω και τόσο όμορφο είναι που στην εποχή μας αυτή η «τρέλα» της νιότης που μπορεί να εκδηλωθεί ακόμα και με μια άσκοπη αγορά, απλώς και μόνο επειδή γουστάρεις κάτι στη βιτρίνα, τείνει να εξαφανιστεί. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η μ.Κ. (μετά Κορωνοϊό) εποχή, κακά τα ψέματα, μας έχει κάνει να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα στη ζωή μας. Το σλόγκαν όσα λιγότερα τόσο το καλύτερο είναι κομμάτι πια της ζωής μας, ή του υποσυνείδητού μας. Η «τρέλα» δεν έχει καμία θέση στη ζωή κανενός.

Headlines