«Οι συνεχείς τουρκικές προκλήσεις και η ακατέργαστη παρέμβαση σε πολλές κρίσεις ταυτόχρονα χωρίς σοβαρή απάντηση από τις μεγάλες δυνάμεις, ειδικά την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως το μέρος που επηρεάζεται περισσότερο από τη συμπεριφορά της Τουρκίας, ενθαρρύνει τον Ερντογάν να συνεχίσει αυτήν τη συμπεριφορά», τονίζεται χαρακτηριστικά σε ένα άρθρο -φωτιά της Jerusalem Post, με το οποίο επιχειρείται να εξηγηθεί η ευρωπαϊκή «σιωπή» απέναντι στις προκλήσεις προς την Ελλάδα και την Κύπρο.

Πρόκειται ουσιαστικά για ανάλυση του  Δρ. Salem Al Ketbi πολιτικού αναλυτή με έδρα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και πρώην υποψήφιου στο Ομοσπονδιακό Εθνικό Συμβούλιο των ΗΑΕ, o οποίος αναδεικνύει την αποσταθεροποιητική πολιτική της Άγκυρας στην ευρύτερη Ανατολική Μεσογείο και την ανάγκη η Ε.Ε να αποκτήσει συνεκτική ευθυγραμμισμένη στάση απέναντί της.

Μεταξύ άλλων, στο άρθρο υπάρχει η παραδοχή ότι οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες δεν παραμένουν σιωπηλές για την Τουρκία, ωστόσο σημειώνεται πως «οι αντιδράσεις τους εξακολουθούν να είναι κάτω από το επίπεδο τουρκικού κινδύνου και απειλής».

Υπογραμμίζεται δε ότι «η επιδείνωση της τουρκικής οικονομικής κρίσης οδηγεί σε «ασφυξία» τον «σουλτάνο» και τον ωθεί να διαπράξει περισσότερες εξωτερικές ανοησίες. Στοχεύει τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με λόγια και πράξεις, αφού έχει βεβαιωθεί για τον «θάνατο» της ιδέας ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ».

Παράλληλα ο αθρογράφος εκτιμά ότι «το ζήτημα έγκειται στην ευρωπαϊκή διχογνωμία για την τιμωρία της Τουρκίας. Αυτό είναι ένα από τα διλήμματα της κοινής ευρωπαϊκής δράσης και της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής γενικά. Οι ευρωπαίοι ηγέτες υποτίθεται ότι μελετούν αυτό το δίλημμα που αποδυναμώνει το καθεστώς και το κύρος της Ευρώπης και περιορίζει την αποτελεσματικότητά της στην επιρροή διεθνών κρίσεων. Πρέπει να ακουστεί μια ενωμένη Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αφήσει τον κόσμο να ακούσει την ενωμένη ισχυρή φωνή της σε όλες τις κρίσεις, ιδίως εκείνες που συνδέονται με τα στρατηγικά της συμφέροντα» σημειώνεται χαρακτηριστικά.

Τα βασικότερα σημεία του άρθρου

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν αρκετά σημεία του άρθρου, με τίτλο «Γιατί η ΕΕ σιωπά απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις προς την Ελλάδα;» όπως τα μετέδωσε μεταφρασμένα το sigmalive:

«Σε πολλές περιπτώσεις, διαβάζουμε δηλώσεις που εκδίδονται από τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με τη συνοχή και τη δύναμη της Ένωσης και την επιθυμία των ηγετών της να έχει το διεθνές καθεστώς που της ταιριάζει. Δεν ξέρω γιατί η ΕΕ στέκεται ήσυχη ενάντια στις τουρκικές προκλήσεις εναντίον της Ελλάδας, μιας από τις χώρες της ένωσης, αν και το πιο ισχυρό τρίο στην Ενωση αντιμετώπισε, τον περασμένο Αύγουστο, την αυστηρή αμερικανική στάση εναντίον των ιρανών μουλάδων!

Πράγματι, η Γαλλία, η Γερμανία και η Βρετανία ανακοίνωσαν τότε σε μια κοινή επίσημη δήλωση ότι δεν θα υποστηρίξουν το αίτημα της Ουάσινγκτον από τα Ηνωμένα Έθνη να επιβάλουν εκ νέου κυρώσεις στο Ιράν στο πλαίσιο κατηγοριών κατά της Τεχεράνης για παραβίαση της πυρηνικής συμφωνίας που συνήφθη το 2015. Απέτρεψαν τις προσπάθειες των ΗΠΑ να ενεργοποιήσουν τον λεγόμενο μηχανισμό «snapback», ο οποίος στοχεύει να επιβάλει εκ νέου κυρώσεις στο Ιράν, στο βαθμό που ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο κατηγόρησε τον ευρωπαϊκό «τρίο» ότι είχε συμμαχία με τους μουλάδες του Ιράν.

Σε πλήρη αντίθεση με αυτήν τη θέση, οι ευρωπαϊκές αντιδράσεις σε διαδοχικές τουρκικές προκλήσεις, ειδικά ότι το θέμα δεν περιορίστηκε στην απειλή της κυριαρχίας της Ελλάδας, αλλά επεκτάθηκε και στις επανειλημμένες προσβολές κατά του Γάλλου Προέδρου Εμμανουήλ Μακρόν και απειλώντας τα συμφέροντα των χωρών της ΕΕ με παρουσία στη Λιβύη, της οποίας η σταθερότητα και η ασφάλεια είναι ένα από τα κλειδιά της ευρωπαϊκής ασφάλειας και σταθερότητας.

Είναι αλήθεια ότι οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες δεν παραμένουν σιωπηλές για την Τουρκία, αλλά οι αντιδράσεις τους εξακολουθούν να είναι κάτω από το επίπεδο τουρκικού κινδύνου και απειλής, ειδικά επειδή οι φιλοδοξίες του «Σουλτάνου» Ερντογάν δεν είναι πλέον απλώς ανάλυση ή κερδοσκοπία. Αντ ‘αυτού, τους μιλά ανοιχτά, καθώς πρόσφατα ανέφερε ότι η χώρα του επιδιώκει να επεκτείνει την ειρήνη στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου ως «κληρονόμος του οθωμανικού πολιτισμού».

Έχει καταστεί σαφές ότι η επιδείνωση της τουρκικής οικονομικής κρίσης οδηγεί σε αστφυξία τον «σουλτάνο» και τον ωθεί να διαπράξει περισσότερες εξωτερικές ανοησίες. Στοχεύει τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με λόγια και πράξεις, αφού έχει βεβαιωθεί για τον «θάνατο» της ιδέας ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Αυτό τον οδηγεί να υιοθετήσει μια διαφορετική γλώσσα και προσέγγιση απέναντι στην Ευρώπη, πιστεύοντας ότι περνάει από περιόδους αδυναμίας και υποχώρησης που το καθιστούν δύσκολο να σταθεί μπροστά στις συνεχείς φιλοδοξίες και προκλήσεις του.

Ορισμένοι παρατηρητές πιστεύουν ότι η κλιμάκωση με την Ευρώπη δεν τρομάζει τον Ερντογάν, αλλά είναι μια πολύτιμη ευκαιρία για αναδιανομή ρόλων υπό το φως της κατάρρευσης του υπάρχοντος παγκόσμιου συστήματος και της επιθυμίας των διεθνών δυνάμεων να αναδιανείμουν και να τακτοποιήσουν ρόλους σύμφωνα με τα στρατηγικά δεδομένα που επιφέρει η κρίση του κοροναϊού. Αυτό είναι επιπλέον των κρυφών αισθήσεων μίσους που έχει ο Ερντογάν απέναντι στην Ευρώπη και τις ιδεολογικές του απόψεις που κυριαρχούν στις πολιτικές και τους προσανατολισμούς του. Πιστεύεται επίσης ότι αυτή η κλιμάκωση αντιμετωπίζεται με αμερικανική σιωπή, η οποία εκφράζει τη θέση του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ έναντι των ευρωπαίων εταίρων του.

Oποιηδήποτε και αν είναι οι λόγοι και τα κίνητρα, οι συνεχείς τουρκικές προκλήσεις και η ακατέργαστη παρέμβαση σε πολλές κρίσεις ταυτόχρονα χωρίς σοβαρή απάντηση από τις μεγάλες δυνάμεις, ειδικά την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως το μέρος που επηρεάζεται περισσότερο από τη συμπεριφορά της Τουρκίας, ενθαρρύνει τον Ερντογάν να συνεχίσει αυτήν τη συμπεριφορά. Η τελευταία ευρωπαϊκή αντίδραση στην Τουρκία προήλθε από τον Γερμανό Υπουργό Εξωτερικών Heiko Maas. Πρόσφατα κάλεσε την Τουρκία να «τερματίσει τον κύκλο της χαλάρωσης και της πρόκλησης» στην Ανατολική Μεσόγειο, αφού η Άγκυρα έστειλε ένα πλοίο για αναζήτηση φυσικού αερίου, απειλώντας να κλιμακώσει την ένταση, ξανά με την Ελλάδα.

Η αλήθεια είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εξακολουθεί να κολλάει σε ένα λεπτό νήμα που τη συνδέει με την Τουρκία, καθώς αρκέστηκε να καταγγείλει τις τουρκικές προκλήσεις και υπαινίχθηκε κατά τη διάρκεια μιας συνόδου που πραγματοποιήθηκε στις αρχές του μήνα ότι θα επιβάλει κυρώσεις εάν η Τουρκία δεν σταμάτησε παράνομες δραστηριότητες γεώτρησης και εξερεύνησης. στα ύδατα που διεκδικεί η Κύπρος και η Ελλάδα.

Είναι σαφές ότι το ζήτημα έγκειται στην ευρωπαϊκή διχογνωμία για την τιμωρία της Τουρκίας. Αυτό είναι ένα από τα διλήμματα της κοινής ευρωπαϊκής δράσης και της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής γενικά. Οι ευρωπαίοι ηγέτες υποτίθεται ότι μελετούν αυτό το δίλημμα που αποδυναμώνει το καθεστώς και το κύρος της Ευρώπης και περιορίζει την αποτελεσματικότητά της στην επιρροή διεθνών κρίσεων. Πρέπει να ακουστεί μια ενωμένη Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αφήσει τον κόσμο να ακούσει την ενωμένη ισχυρή φωνή της σε όλες τις κρίσεις, ιδίως εκείνες που συνδέονται με τα στρατηγικά της συμφέροντα, διαφορετικά κινδυνεύει να μην έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα στον κόσμο μετά την πανδημία του κοροναϊού».

Headlines