Γιατί η ΕΕ σύρεται και διασύρεται από τον Ερντογάν…

Κοινή πλέον είναι η πεποίθηση ότι στο ζήτημα της επιβολής των αναγκαίων κυρώσεων κατά της Τουρκίας, για τις κατ’ εξακολούθησιν δυναμιτιστικές, κατά της ευρωπαϊκής συνοχής ενέργειές της, η Ευρωπαϊκή Ένωση τηρεί αδιάφορη έως ουδέτερη στάση.

Ο καθηγητής της οικονομικής γεωγραφίας και γεωπολιτικής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Ιωάννης Μάζης, σε εντελώς πρόσφατη συμμετοχή του σε τηλεοπτική εκπομπή του SKY, έλυσε το βασανιστικό σταυρόλεξο της σιβυλλικής αυτής συμπεριφοράς της ΕΕ, έναντι των δύο μονίμων στόχων της τουρκικής ή ορθότερα της Ερντογανικής επιθετικής θηριωδίας, που είναι η Ελλάδα και η Κύπρος, με την ακόλουθη καταλυτική επιγραμματική φράση:

«Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με την ουδέτερη στάση της, ωθεί την Ελλάδα σε πόλεμο (με την Τουρκία) και την ευθύνη, (γι’ αυτή την εξέλιξη), θα την έχει η Ευρώπη, που βαρύνεται με την υποχρέωση να λάβει άμεσα μέτρα»…

Τα μέτρα αυτά θα μπορούσαν να ενταχθούν στη διάταξη του άρθρου 42, της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Επίσημη Εφημερίδα της ΕΕ 326-26/10/2012), που στην παράγραφο 7 ρητώς ορίζει:

«Σε περίπτωση, κατά την οποία κράτος-μέλος δεχτεί ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη-μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή, με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών…».

Εξοπλιστικά παζαρέματα

Το εάν και κατά πόσο τα κράτη-μέλη της ΕΕ θα υλοποιούσαν την παραπάνω διάταξη, που χαρακτηρίζεται ως «ρήτρα αμοιβαίας άμυνας», χωρίς την παραμικρότερη επιφύλαξη, θα το δείξει σε τελευταία ανάλυση ο χρόνος. Πάντως ένα είναι το βέβαιο: Η Γαλλία, παρά το γεγονός ότι θεωρείται μια από τις ισχυρότερες πολεμικές βιομηχανίες, εν τούτοις ανοιχτά εναντιώνεται και μάλιστα ζητεί άμεσες κυρώσεις κατά του Ερντογανικού οθωμανο-ισλαμικού επεκτατισμού. Ο ίδιος ο Εμμανουέλ Μακρόν εκφράζεται ανοικτά, υπέρ της απαγόρευσης προμήθειας της Τουρκίας με όπλα, που στρέφονται αναιτίως εναντίον άλλων χωρών (Λιβύη, Συρία, Κουρδιστάν, Σομαλία, Ναγκόρνο Καραμπάχ). Χωρίς να εξαιρείται από τους τουρκικούς επιθετικούς στόχους η Ελλάδα που είναι κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ, όπως η Τουρκία. Εδώ πλέον μιλάμε για τον χειρότερο αυτοδιασυρμό της αντιευρωπαϊκής Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.

Από την πλευρά της η Άνγκελα Μέρκελ γυρίζει όλη τη Γη ανάποδα, για να προστατεύσει τους τούρκους αγοραστές του γερμανικού πολεμικού εξοπλισμού. Με τη συμπεριφορά της αυτή, κυριολεκτικά καταρρακώνει τον επιβαλλόμενο ρόλο ειρήνευσης, με τον οποίο επιφορτίζεται ως προεδρεύουσα αυτό το εξάμηνο στην ΕΕ και δημιουργεί εύλογες υποψίες, ότι προτιμά να μετατρέπει τα 28 κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ουραγούς των συμφερόντων της πολεμικής βιομηχανίας. Όμως έτσι η ΕΕ καταντά υπόδειγμα μιας ασπόνδυλης, υποτίθεται συνομοσπονδίας, κρατών πολλών και αλληλοσυγκρουόμενων ταχυτήτων, με καταφανώς εύθραυστο και ουσιαστικά ανύπαρκτο δικό της σύστημα άμυνας και ασφάλειας.

Τέλος, η Ιταλία με την Ισπανία, που προμηθεύουν την Τουρκία με προϊόντα των δικών τους πολεμικών βιομηχανιών, ενώ από τη μια πλευρά ανήκουν στο τόξο των ευρωμεσογειακών χωρών που συνδέονται με κοινά γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, από την άλλη πλευρά και μεσομακροπρόθεσμα, και με επιπολαιότητα αδιαφορούν για την ενότητα στα κράτη-μέλη του ευρωμεσογειακού τόξου. Όμως αυτή η κοντόθωρη συμφεροντολογική μικροπολιτική συμπεριφορά μετατρέπει τον μέχρι σχιζοφρένειας νεο-ιμπεριαλιστή Ερντογάν σε θεριζοαλωνιστική μηχανή στον ιστορικό πολυεθνικό και πολυπολιτισμικό ευρωπαϊκό χώρο…