Παρότι βαδίζουμε σε μια λεπτή γραμμή με την Τουρκία, έχει ενδιαφέρον πως ο διάλογος στην Ελλάδα νομίζεις ότι αφορά τον Μεσοπόλεμο ή τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από τη μία, μια σειρά πατριδέμπορων που τους ξανάδαμε στα αλήστου μνήμης συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Από την άλλη, χαρούμενοι open-borders που νομίζουν πως ενσαρκώνουν κάποιου είδους διεθνισμό.
Η μεγαλύτερη οξύτητα των απόψεων συναντάται στην επικράτεια της Αριστεράς. Θέματα δύσκολα, τα εθνικά, και δεδομένου ότι σήμερα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο λόγω των ρευστών γεωστρατηγικών ρόλων, μπερδεύουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα.Από πότε όμως η Αριστερά θα πρέπει ενοχικά να μιλά για αποτροπή, για υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας; Από πότε η πατρίδα ταυτίζεται με την έννοια του «χώρου» και η συλλογική μνήμη με τον εθνικισμό; Από πότε εκχωρήθηκε ο πατριωτισμός μόνον σε τουρκοφάγους και λοιπές δυνάμεις και αντιθέτως δεν οριοθετήθηκε στο πραγματικό του περιεχόμενο;
Ας θυμίσουμε επίσης κάποια πράγματα. Πολλοί σήμερα θεωρούν ότι ένα σπιράλ υποχωρήσεων θα κουλαντρίσει τον Ερντογάν. Θα είμαστε τα καλά παιδιά που θα εκτιμήσει τη στάση τους ένας Τσαβούσογλου, ένας Καλίν και το υπόλοιπο team. Θα κάνουμε πως δεν βλέπουμε το «Oruc Reis» και το διαρκές θερμό επεισόδιο που πράττει εδώ και εξήντα περίπου μέρες η Τουρκία εις βάρος μιας ταλαιπωρημένης μα και ευρωπαϊκής χώρας. Θα περιμένουμε τον καλό Μακρόν ή τη ρωμαλέα Μέρκελ και θα συνεχίσουμε την καθημερινότητά μας.
Να θυμίσουμε λοιπόν για μία ακόμη φορά πως η Τουρκία είναι αναθεωρητική και περιφερειακή χώρα. Ρευστοποιεί τα σύνορά της από Δύση και Ανατολή. Εχει στρατηγικό στόχο τη «γαλάζια πατρίδα» (το κάποτε «στρατηγικό βάθος» του Νταβούτογλου), την αναθεώρηση της Λωζάννης, την παρέμβαση στην Αφρική, τη δορυφοροποίηση χωρών. Την ίδια ώρα κάνει πολέμους απευθείας ή διά αντιπροσώπων (Συρία, Αρμενία, Κουρδιστάν κ.τ.λ.). Φυλακίζει αριστερούς και δημοκράτες τούρκους πολίτες ενοχοποιώντας τους ως εσωτερικό εχθρό. Εργαλειοποιεί το πραξικόπημα από το 2016 και μετά και μεταβάλλει τους όρους σε στράτευμα και σώματα ασφαλείας με δεκάδες διώξεις.
Σε ποια βάση θα γίνει διάλογος, σε ποια ατζέντα και με ποια στόχευση; Στις δεκάδες αξιώσεις που έχει η Τουρκία ή σε ορισμένο πεδίο και μόνον; Με διαμεσολάβηση ή διμερώς; Να θυμίσουμε επίσης πως η Χάγη ως δικαιοδοτικό δικαστήριο δεν επιλύει από το μηδέν, δίνει λύση σε ένα προχωρημένο πλαίσιο συμφωνίας. Η ειρηνική συνύπαρξη προϋποθέτει και δύο μέρη.
Οχι ένα ταπεινωμένο και διαμελισμένο και ένα σε εδαφική επέκταση. Προϋποθέτει πως οι δύο χώρες υπακούουν στο Διεθνές Δίκαιο. Σέβονται τις αρχές του ΟΗΕ. Το είδατε εσείς αυτό με τα τετελεσμένα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και με τη νέα πρόκληση στα Βαρώσια; Το βλέπετε εδώ γύρω μας στο Αιγαίο ή στην Ανατολική Μεσόγειο; Είναι κράτος δικαίου η Τουρκία που με τη συνενοχή της Ευρώπης έχει καθεστώς εξαίρεσης για χιλιάδες πρόσφυγες; «Θες πόλεμο;» είναι η μόνιμη επωδός της άλλης άποψης. Συχνά πια και από κυβερνητικά χείλη το ακούς (παράξενο, τούτη η κυβέρνηση δεν ήταν που πλειοδοτούσε εθνικά όσο ήταν αντιπολίτευση); Προφανώς όχι. Και προφανώς την απάντηση την ξέρουν καλύτερα οι πιλότοι και οι στρατιωτικοί μας που είναι σε επιφυλακή από τον Ιούλιο. Νομίζω πάντως πως αν αναιρέσεις τις κόκκινες γραμμές σου, αυτόματα δεν θα μετατρέψεις την τουρκική ηγεσία σε φιλειρηνική παρέα. Μάλλον το αντίθετο.
Η Μάντσεστερ Σίτι παραπαίει. Γνώρισε ακόμα μία ήττα. Ο Πεπ Γκουαρδιόλα προσπαθεί να καταλάβει τι έχει συμβεί, ωστόσο οι ρίζες της αιτίας βρίσκονται στις δικές του επιλογές τα προηγούμενα χρόνια.
Ζούμε σε μια εποχή με γρήγορους και έντονους ρυθμούς, που πολλά πράγματα μπορούν να φέρουν την καθημερινότητά μας άνω κάτω. Για αυτό ο αυτοέλεγχος είναι σημαντικός.
