Δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί που αναδείχτηκαν την τελευταία δεκαετία μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Υπάρχουν βουλευτές που απέκτησαν ακροατήριο με το να παρεμβαίνουν συστηματικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να οικοδομούν έτσι τις ιδιαίτερες πολιτικές περσόνες τους.

Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα η έκρηξη των social media μετά το 2010 ήρθε σε μια κοινωνία που αντιμετώπιζε μια πολύ βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση, ήταν οργισμένη και συχνά εξεγερμένη και αναζητούσε πεδίο να εκφράσει την οργή της και να βρει και άλλους που είχαν την ίδια αντίληψη.

Και επειδή ήταν και μια κοινωνία βαθιά διαιρεμένη αναζητούσε ένα πεδίο «επικοινωνιακού πολέμου» που να είναι ταυτόχρονα προσβάσιμο εύκολα αλλά και ισχυρό, να λειτουργεί δηλαδή ως μεγάλο αντηχείο των απόψεων και των κραυγών.

Ως προς τους πολιτικούς ή τους ανερχόμενους πολιτικούς, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχαν και ένα επιπλέον πλεονέκτημα: υποκαθιστούσαν τα παραδοσιακά μέσα, όπως την τηλεόραση, σε μια εποχή που αρκετός κόσμος ούτως ή άλλως εγκατέλειπε τα παραδοσιακά μέσα και στρεφόταν στο διαδίκτυο.

Και βέβαια κάνοντάς το αυτό υιοθετούσαν και όλη την κουλτούρα και την αισθητική αυτών των μέσων.

Την εύκολη και ατεκμηρίωτη πολεμική. Την ατάκα. Την προσωπική επίθεση. Τις κραυγές «ψόφο!». Το ανακάτεμα ιδεολογικών στοιχείων. Το διαρκές χάιδεμα των αυτιών των «ακολούθων» και των διαδικτυακών «φίλων».

Και βέβαια για αρκετούς δούλεψε κιόλας το κόλπο. Ποιος θυμάται ότι ο Καμμένος, από εκπρόσωπος της ακροδεξιάς και εθνικιστικής πτέρυγας» της ΝΔ, αναβαθμίστηκε σε ηγέτη ακροδεξιού κόμματος αξιοποιώντας και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;

Μόνο που όλα αυτά είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θα λέγαμε σοβαρή και συγκροτημένη πολιτική.

Και τα αποτελέσματα είναι εμφανή και τώρα.

Στις διάφορες εκδοχές βουλευτών και πολιτικών που εκπροσωπούν το γκροτέσκο στην πολιτική, όχι μόνο στη χυδαιότητα, αλλά και στην απουσία οποιασδήποτε πραγματικής σκέψης και ουσιαστικής συνεισφοράς στη δημόσια συζήτηση.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι πολιτικοί αυτοί, που τους συναντάς και στα δύο μεγάλα κόμματα, εσωκομματικά συμπεριφέρονται ως οι «γελωτοποιοί του βασιλιά». Ενίοτε αυτή είναι η βασική τους χρησιμότητα: να τα «λένε χοντρά» ώστε οι αρχηγοί και η ηγεσία να μπορεί να κινείται σε «όρια ευπρέπειας».

Μόνο που αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι κομματικές ηγεσίες είναι ότι όσο περισσότερο χώρο αφήνουν στους πολιτικούς-τρολ τόσο περισσότερο υποβαθμίζουν το επίπεδο του πολιτικού λόγου και εθίζουν τον κόσμο σε μια πολιτική της κραυγής και της τζάμπα μαγκιάς.

Έτσι, όμως, πριονίζουν το κλαρί πάνω στο οποίο κάθονται, ενισχύοντας την εξαχρείωση της πολιτικής και διαμορφώνοντας μια πολιτική αισθητική που τελικά μόνο την επόμενη γενιά της ακροδεξιάς θα ενισχύσει.

Headlines