Kάτι δεν πάει καλά…

Ισως να είναι απλά η εντύπωσή μου. Αλλά αισθάνομαι η χώρα κάπου να έχει σκοντάψει και να μην προχωρά ανεμπόδιστα μπροστά. Τα επίπεδα πολιτικής στα οποία οι παρατηρήσεις αυτές αφορούν είναι αρκετά. Ας αρχίσουμε από το μέτωπο της πανδημίας. Μόλις τον περασμένο Ιούνιο ο βαθμός διασποράς στην κοινότητα είχε φθάσει σχεδόν στο μηδέν. Εκτοτε αρχίσαμε να ανοίγουμε τα σύνορα. Με μοντέλα αλγόριθμων βασισμένα σε χώρες με εμπειρίες μάλλον αρνητικές για την αντιμετώπιση του ιού. Τουρίστες έμπαιναν με δειγματοληπτικούς ελέγχους κι αφήνονταν να κινηθούν στο εσωτερικό ελεύθερα πριν βγουν τα όποια αποτελέσματα. Στη συνέχεια εντοπίζαμε τους θετικούς όπου βρίσκονταν, δίχως έλεγχο των μέχρι τότε επαφών τους!

Παίρνονταν κατά καιρούς μέτρα, δίχως όμως σοβαρό έλεγχο της εφαρμογής τους. Και κάποιοι, όπως ο μητροπολίτης Κερκύρας, που παρακινούσαν τον κόσμο να παρακούσει τις κυβερνητικές εντολές για τον περιορισμό των κρουσμάτων κηρύχθηκαν αθώοι από το δικαστήριο. Απαγορεύτηκαν οι συγκεντρώσεις κι όμως έξω από τα δικαστήρια παρατηρήθηκαν συγκεντρώσεις πίεσης της Δικαιοσύνης για αποφάσεις σύμφωνες με το αίσθημα των συναθροισμένων (Χρυσή Αυγή, θάνατος Κωστόπουλου). Παραβιάζοντας κάθε υγειονομικό κανόνα, αλλά και τις αρχές του κράτους δικαίου.

Παρόμοια είδαμε να πλημμυρίζουν τα ΜΜΕ από αναφορές για τον θάνατο του φασισμού και το αβγό του φιδιού, με αφορμή τη δικαστική απόφαση για τις βιαιότητες της Χρυσής Αυγής, αλλά πλήρης σιωπή κάλυψε την ανατριχιαστική δολοφονία του γάλλου καθηγητή, που θυσιάστηκε στην προσπάθειά του να πολεμήσει για μια βασική ευρωπαϊκή αξία. Το δικαίωμα δηλαδή στην ελευθερία της έκφρασης.

Θέλουμε πραγματικά αυτές οι αξίες να είναι κυρίαρχες στην κοινωνία τη δική μας και σε αυτές της Δύσης; Πώς είναι δυνατόν, αν αυτό είναι σωστό, να έχουμε κινητοποιήσεις και πύρινες αρθρογραφίες για δήθεν ισλαμοφοβία και αντίθεση στους μετανάστες; Οταν από εκεί ακριβώς προέρχεται η περιφρόνηση των πλέον θεμελιωδών δυτικών δημοκρατικών αξιών; Και η κυβέρνηση δείχνει να απέχει από αυτές τις, πολιτιστικές κυρίως, μάχες. Κλείνοντας ουσιαστικά το μάτι σε κάθε παρόμοιο καπρίτσιο της Αριστεράς.

Γιατί κάτι τέτοιο να συμβαίνει; Η Αριστερά συνετρίβη εκλογικά μετά την καταστρεπτική της πολυετή παραμονή στη διακυβέρνηση της χώρας. Η ευκαιρία ήταν μοναδική για να αποκαθηλωθεί και η ηγεμονία της στις ιδέες και τις κοινωνικές αξίες. Αυτό όμως δεν γίνεται. Και διαπιστώνεται φοβία απέναντι στις αστήρικτες πλέον αρχές και διακηρύξεις της. Αντί να διατρανώνουμε με υπερηφάνεια την πίστη μας σε μια κοινωνία που οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι στις επιλογές τους, στο να κάνουν λάθη και να είναι γενναιόδωροι και δημιουργικοί, εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην ηθική ενός πολιτικού περιβάλλοντος όπου, όπως έλεγε η Μάργκαρετ Θάτσερ, «το κράτος είναι υπεύθυνο για τα πάντα και κανείς δεν είναι υπεύθυνος για το κράτος». Η γραφειοκρατία εξακολουθεί να βασιλεύει, το ΚΚΕ και οι μπαχαλάκηδες να αυθαιρετούν και ο Πρωθυπουργός να διατρανώνει πως δεν είναι νεοφιλελεύθερος!!

Οπως έλεγε ο Καρλ Πόπερ, η κοινωνία μας πρέπει να στηρίζεται στην ανοχή. Αλλά με όρια. Αν αυτά ξεπερασθούν, υπέρ αυτών που δεν έχουν ανοχή, θα αντιμετωπίσουμε το «παράδοξο της ανοχής». Μια κοινωνία δηλαδή αυθαίρετης καταπίεσης.