Θεσσαλονίκη καλεί Θαμόρα

Υπάρχουν δύο τρόποι για να ερμηνεύσουμε την αδιαφορία για τα μέτρα προστασίας από τον κορωνοϊό των ιερέων και, ιδίως, των ιεραρχών στη Θεσσαλονίκη. Ο πρώτος είναι της πίστεως, ο δεύτερος της λογικής.

Σύμφωνα με τον πρώτο, αφού ο Χριστός και η Εκκλησία σώζουν, είναι μάλλον φυσικό τα ανώτερα και ανώτατα στην ιεραρχία στελέχη της να έχουν το πλεονέκτημα της μεγαλύτερης προστασίας· εξού και η άνεση των μητροπολιτών που αντήλλασσαν ασπασμούς και χειροφιλήματα χωρίς μάσκα. (Εδώ που τα λέμε, υπάρχει και ένα πρακτικής φύσεως πρόβλημα για όσους έχουν πυκνές και μακριές γενιάδες: είναι δύσκολο να πιάσει η μάσκα).

Προσωπικώς, προτιμώ τη δεύτερη προσέγγιση στο πρόβλημα, εκείνη της λογικής, η οποία λέει το εξής: η Εκκλησία δεν είναι που φέρνει τον άνθρωπο πιο κοντά στον Θεό; Ε, λοιπόν, αυτή είναι μια από εκείνες τις φορές που η υπόσχεση υπάρχει ο κίνδυνος να πραγματοποιηθεί και με το παραπάνω, διότι μπορεί να σε στείλει κατευθείαν στον Θεό, όχι απλώς κοντά του!

Ελπίζουμε πάντα για το καλύτερο, προετοιμαζόμαστε όμως για το χειρότερο. Γι’ αυτό και προτείνω στον δήμαρχο της πόλης να βάλει μπροστά τις διαδικασίες για αδελφοποίηση με την ωραία Θαμόρα της Ισπανίας! Η Θαμόρα είναι όντως ωραιοτάτη πόλη, με εξαιρετικά δείγματα ρωμανικής αρχιτεκτονικής. Ηταν, όμως, κατά την περίοδο της ισπανικής γρίπης, η πόλη με το υψηλότερο ποσοστό θανάτων: 10,1% τον Οκτώβριο του 1918, όταν ο γενικός δείκτης για όλη τη χώρα ήταν 3,8%. Αιτία της θλιβερής διάκρισης, διαβάζουμε σε μελέτη δημοσιευμένη στο επιστημονικό περιοδικό «Clinical Infectious Diseases» (Σεπτέμβριος 2008, τόμος 47, τεύχος 5), ήταν η τεράστια επιρροή του τοπικού επισκόπου, που ερμήνευσε την επιδημία ως μάστιγα του Θεού για τις αμαρτίες των ανθρώπων και ο οποίος τάραξε τον κόσμο στις μαζικές λειτουργίες, τις λιτανείες και τις ολονυκτίες. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η Θαμόρα πρώτευσε στις αποστολές στον Παράδεισο.

Και εις ανώτερα!

Η συγκυρία δεν θα μπορούσε να ήταν ευνοϊκότερη για να βραβεύσει ο Δήμος Αθηναίων με το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών τον πρόεδρο Αναστασιάδη της Κύπρου. Η σχετική τελετή – σεμνή, λόγω κορωνοϊού – πραγματοποιήθηκε χθες στο αμφιθέατρο της Τεχνόπολης. Οπως διαβάζουμε στην απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, το μετάλλιο του απονέμεται  «σε αναγνώριση των μέχρι σήμερα προσπαθειών του για την ειρηνική επανένωση της αδελφής Κύπρου, προς όφελος του συνόλου του κυπριακού λαού, την κραταίωση των ακατάλυτων και άρρηκτων ελληνοκυπριακών δεσμών, τη σταθερή υπεράσπιση των δημοκρατικών και ανθρώπινων αξιών που μας ενώνουν, την προσήλωσή του στο όραμα μιας Ευρώπης της αλληλεγγύης, της ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής και την ακλόνητη δέσμευσή του για την επικράτηση της ειρήνης και της ευημερίας στην Ανατολική Μεσόγειο και παγκόσμια (sic), με βάση της αρχές του διεθνούς δικαίου».

Με τέτοια κατορθώματα στο ενεργητικό του, ομολογουμένως, θα άξιζε το Νομπέλ στον πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη, όχι απλώς το χρυσό (ακριβέστερα, το επίχρυσο…) μετάλλιο του Δήμου Αθηναίων. Παρ’ όλα αυτά, είναι οπωσδήποτε ευχάριστο ότι το δημοτικό συμβούλιο αναγνωρίζει, έστω και ακροθιγώς, τη διεθνή και ιδιαίτερα την ευρωπαϊκή διάσταση του έργου του προέδρου Αναστασιάδη, αναφερόμενο στην «προσήλωσή του στο όραμα της Ευρώπης της αλληλεγγύης και της ανάπτυξης».

Οσον αφορά ειδικά το τελευταίο, είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνούσε ενθουσιωδώς και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία έχει δώσει στην Κύπρο προθεσμία δύο μηνών, προκειμένου να απολογηθεί για το σκάνδαλο «των χρυσών διαβατηρίων». Ισως η απονομή μιας τέτοιας επίζηλης τιμής στον πρόεδρο Αναστασιάδη βοηθήσει τους Ευρωπαίους να καταλάβουν την υπόθεση των διαβατηρίων ως μία ιδιόρρυθμη προσπάθεια για τη διάδοση των ευρωπαϊκών αξιών. Ως δείγμα της ποικιλίας των στοχαστικών προσαρμογών του Ελληνισμού…