Το πιο σπαραχτικό ανέκδοτο των τελευταίων ημερών ήταν η αμφισβήτηση εκ μέρους του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν της ψυχικής υγείας του Εμανουέλ Μακρόν. Προσοχή, το ανέκδοτο είναι μονής κατεύθυνσης – ειδάλλως, δεν βγάζει γέλιο: ο Ερντογάν αμφιβάλλει για τας σώας φρένας του Μακρόν, όχι ο Μακρόν για του Ερντογάν. Μάλιστα. Ο wannabe σουλτάνος της Τουρκίας – τώρα και ψυχοθεραπευτής – γνωμάτευσε ότι ο πρόεδρος της Γαλλίας έχει κάποιο ψυχολογικό προβληματάκι με τους μουσουλμάνους. Οχι με τους χριστιανούς, τους εβραίους ή τους βραχμάνους· αποκλειστικά με τους μουσουλμάνους.

Είναι πράγματι πολύ ανησυχητικό να γνωρίζεις ότι ο εκλεγμένος ηγέτης του πιο κοσμικού κράτους της Ευρώπης πέφτει κάτω με σπασμούς στη θέα και μόνον ενός μουσουλμάνου περαστικού. Ετσι πιστεύει ο πρόεδρος της γείτονος χώρας και οφείλουμε να σεβαστούμε την άποψή του, διότι δεν είναι ένας τυχαίος ψυχοθεραπευτής. Είναι ένας ένοπλος ψυχοθεραπευτής, ο γενικός επιτελάρχης των απανταχού ψυχοθεραπευτών, με δικαίωμα ζωής και θανάτου επί χιλιάδων ασθενών του.

Μπορεί εμείς να γελάμε με τη γνωμάτευση του Ερντογάν – σε καλό να μας βγει! – αλλά εκατομμύρια συμπατριώτες του (και όχι μόνο) δεν μοιράζονται μαζί μας την ίδια αίσθηση του γελοίου. Κάτι τέτοιο τουλάχιστον τεκμαίρουμε από το μποϊκοτάζ των γαλλικών προϊόντων σε πλείστες ισλαμικές χώρες – την Ιορδανία, το Κατάρ, το Κουβέιτ κ.α. «Εάν η Γαλλία δεν συμπαθεί τους μουσουλμάνους, ας γνωρίζει πως ούτε οι μουσουλμάνοι συμπαθούν τη Γαλλία». Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το μήνυμα που στέλνει σχεδόν σύμπας ο ισλαμικός κόσμος, από τη στιγμή που διαγνώστηκε η ψυχική διαταραχή του Μακρόν.

Ως γνωστόν, στη βάση αυτής της διένεξης, εντοπίζουμε τα σκίτσα με τη μορφή του Μωάμεθ που δημοσιεύτηκαν στο γαλλικό σατιρικό περιοδικό «Charlie Hebdo». Αμεσος φόρος αίματος για τα σκίτσα καταβλήθηκε τον Ιανουάριο του 2015 με δώδεκα σφάγια – όσους εργάζονταν εκείνη την ημέρα στο περιοδικό ή είχαν την ατυχή έμπνευση να βολτάρουν τριγύρω – και έμμεσο φόρο πλήρωσαν με τη ζωή τους πολλαπλάσιοι τα επόμενα χρόνια, είτε επειδή περπατούσαν ανέμελα στη Νίκαια ή στη Βαρκελώνη και δεν πρόσεχαν τα αμάξια που προτιμούν να κόβουν δρόμο από τα πεζοδρόμια, είτε επειδή είχαν τη φαεινή ιδέα, από όλους τους χώρους συναυλιών στο Παρίσι, να επιλέξουν το «Μπατακλάν».

Το ποτήρι ξεχείλισε πριν από λίγες ημέρες, όταν ένας αμέριμνος γάλλος καθηγητής έχασε το κεφάλι του καθώς βάδιζε. Τότε ακριβώς και ο Εμανουέλ Μακρόν παρουσίασε τα πρώτα ανησυχητικά συμπτώματα. Σύμφωνα με αυστηρά ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, άνθρωποι του στενού προεδρικού περιβάλλοντος τον άκουσαν να παραμιλάει. Αρχικά δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία, καθώς θεώρησαν πως θα πρόκειται για μια σφοδρή αλλά παροδική «κρίση μεγαλείου» – τυπική συμπτωματολογία του Συνδρόμου της Υβρεως, ενός μεσσιανικού/ναρκισσιστικού παραληρήματος, από το οποίο ταλανίζονται κατά καιρούς πολλοί δημόσιοι άνδρες· ο βρετανός πρώην υπουργός Εξωτερικών Ντέιβιντ Οουεν, νευρολόγος ο ίδιος, μνημονεύει κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις στο αποκαλυπτικό βιβλίο του «Ασθενείς ηγέτες στην εξουσία» (εκδόσεις Καστανιώτη, 2009). Ωστόσο, το παραλήρημα του Μακρόν δεν έδειχνε να υποχωρεί συν τω χρόνω.

Οι αδιάκριτοι ωτακουστές του γάλλου προέδρου απομόνωσαν κάποια θραύσματα προτάσεων να επανέρχονται εμμονικά στο παραλήρημά του, σαν ρεφρέν ενός νοσηρού άσματος: το «κοσμικό κράτος», η «θρησκευτική μισαλλοδοξία», η «ανοχή», η «δυσανεξία», το «αίμα των αθώων»… Εν αναμονή της απόφασης για την εισαγωγή του Μακρόν σε ψυχιατρική κλινική, ο γάλλος πρόεδρος αποφάσισε να προβληθούν πάνω σε όλα τα κυβερνητικά κτίρια τα ακριβοπληρωμένα σκίτσα του «Charlie Hebdo». Ετσι απαντάει το κοσμικό κράτος δικαίου – φέρεται να δήλωσε ο διαταραγμένος – στον θρησκευτικό σκοταδισμό της τυφλής βίας: με φως και χιούμορ.

Headlines