Αν και χαρτογιακάς, αρνήθηκε να γράψει ποιήματα που θα λογοδοτούσαν στο ξεχαρβάλωμα της δημόσιας ζωής. Με δύο λόγια, αρνήθηκε να γίνει εθνικός ποιητής. Ανέλαβε την πολιτική ευθύνη μόνο της σφαίρας που φύτευσε στην καρδιά του ― δηλαδή του περίλυπου σαρκασμού των στίχων του.

(Μισέλ Φάις, Ελληνική αϋπνία, Πατάκη 2004, σ. 65)

Πηγή φωτογραφίας: Σαββίδης Γ.Π. – Χατζηδάκη Ν.Μ. – Μήτσου Μ., Χρονογραφία Κ.Γ. Καρυωτάκη, Αθήνα, Μ.Ι.Ε.Τ., 1989

Πρωτοδιάβασα, θυμούμαι, τ’ όνομά του στα 1912, ανάμεσα στους βραβευμένους του παιδικού περιοδικού «Παιδικός Αστήρ», που το αγόραζα τότε κι εγώ. Κι έπειτα, τον ξέχασα… Έξη χρόνια αργότερα, το 1918, η πρώτη ποιητική του συλλογή […] μικρό τεύχος από δεκαέξη μόλις σελίδες ― μερικά τρυφερά μουσικά, γνήσια συμβολιστικά ποιήματα― πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Η δική μας γενεά εβγήκε, σχεδόν όλη, από τη Βιβλιοθήκη του Φέξη. Απ’ εκεί επήγασαν τ’ αγαθά της, απ’ εκεί και τα ελαττώματά της: κι ο λυρισμός της, αλλά κι η μεγαλοστομία της· η θεωρητική της μόρφωση, αλλά κι ο προφητικός της τόνος ― ο «μεσσιανισμός» της· απ’ εκεί τέλος η γερμανοπάθεια κι η ασιανοπάθεια που ζωηρά άλλως τε καθρεπτίστηκαν όλ’ αυτά στα τότε αντιπροσωπευτικά φιλολογικά περιοδικά των νεωτέρων.

Ο Καρυωτάκης απ’ όλ’ αυτά έλειπεν.

Αμέτοχος ο άνθρωπος, η εργασία του άγνωστη. ― Αυτός ερχόταν, μόνος του, απ’ αλλού. Ερχόταν αργά, από δρόμο δικό του. […] κι έξαφνα στα 1927, με την τρίτη και τελευταία του ποιητική συλλογή «Ελεγεία και Σάτιρες», μας εξεπέρασεν όλους αμέσως κι εξακολουθητικά…»

(Τέλλος Άγρας, «Καρυωτάκης», Τα Νέα Γράμματα 12, 1935, σ. 674-706)

Με την αδελφή του, μια φίλη του και τον ανιψιό του στην Πρέβεζα, καλοκαίρι 1927

Πηγή φωτογραφίας: Σαββίδης Γ.Π. – Χατζηδάκη Ν.Μ. – Μήτσου Μ., Χρονογραφία Κ.Γ. Καρυωτάκη, Αθήνα, Μ.Ι.Ε.Τ., 1989

Σε κάποιο κείμενο είδα πάλι επαναλαμβανόμενο τον όρο «καρυωτακισμός».

«Καρυωτακισμός» σήμερα το 1988 δεν σημαίνει τίποτα. Και τότε γύρω στα 1930 ήταν μια άτυχη λέξη προερχόμενη από την παρεξήγηση ότι ο Καρυωτάκης ήταν τάχα μισάνθρωπος, πεισιθάνατος κ.λπ. Ο Καρυωτάκης δεν ήταν τίποτε από όλα αυτά. Ήταν απλώς επαναστατημένος ενάντια στην Ελλάδα του 1928 με τους λασπωμένους δρόμους το χειμώνα, τη σκόνη το καλοκαίρι, με το χαμηλό επίπεδο ζωής, τη δυστυχία των δημοσίων υπαλλήλων που τους έκανε οκνηρούς και αδιάφορους, ριζωμένους στις καρέκλες τους με τους ατέλειωτους καφέδες.

Επαναστατημένος για τη δική του καταδίωξη, επειδή αυτός ήταν υπάλληλος υπεύθυνος, γλωσσομαθής, έξω από την εποχή του.

Και ήταν ακόμα παρεξηγημένος από όλους τους συγχρόνους του. Ο Καρυωτάκης δεν ήταν minor ποιητής, ήταν μεγάλος ποιητής όπως τον βλέπει τώρα η νέα γενιά κι όπως άλλαξαν γνώμη περί το τέλος της ζωής τους και τον είδαν μεγάλο οι άλλοτε αρνητές του Εμπειρίκος και Εγγονόπουλος. Ο πρώτος μάλιστα σε τελευταίο ποίημά του έτσι τον αποκαλεί, «μεγάλο»: «Είναι μεγάλος ποιητής ο Κώστας Καρυωτάκης». Όσο για τον Σεφέρη δύσκολα κρυβόταν η εκτίμησή του.

(Σημείωμα του Μίλτου Σαχτούρη για τον «καρυωτακισμό» στο περιοδικό η λέξη 74, 1988)

Ο Κώστας Καρυωτάκης γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1896 στην Τρίπολη και απεβίωσε στις 21 Ιουλίου 1928 στην Πρέβεζα.

Ο Καρυωτάκης νεκρός (φωτογραφία της Χωροφυλακής, Πρέβεζα, 21 Ιουλίου 1928)

Headlines